Το άδηλο μέλλον του ΠΑΣΟΚ

Tου Κωστα Iορδανιδη
Δεκαοκτώ, μόνον, μήνες μετά τη θριαμβική άνοδο στην εξουσία η κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου έχει περιέλθει σε κατάσταση ολικού αποσυντονισμού, το ΠΑΣΟΚ εισέρχεται σε φάση αποσυνθέσεως, η κοινωνία ριζοσπαστικοποιείται επικίνδυνα, πολιτικοί προπηλακίζονται, η βία κλιμακώνεται και ενίοτε λαμβάνει διαστάσεις ανεξέλεγκτες.
Κάποιοι επίστευσαν ότι αρκούσε η γοητεία του ονόματος των Παπανδρέου για να πραγματοποιηθούν ανατροπές τρομακτικών διαστάσεων. Το τραγικό είναι ότι το επίστευσε το περιβάλλον και ίσως ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Αλλά η γοητεία των ονομάτων υπήρξε πάντα εφήμερη.

Κάποιοι άλλοι επίστευσαν ότι η κοινή λογική αρκούσε για να συνεγείρει τους Ελληνες σε μια προσπάθεια υπερκεράσεως μιας κρίσεως που ασφαλώς δεν ήταν η οδυνηρότερη στην ιστορία του έθνους. Αλλά σε περιόδους κρίσεως είναι ακριβώς που η πολιτική λειτουργεί με τρόπο ανορθολογικό.
Το σοβαρότερο ίσως σφάλμα του κ. Παπανδρέου ήταν ότι επιχείρησε να ξεπεράσει την κρίση χρησιμοποιώντας άτομα του «εκσυγχρονιστικού» περιβάλλοντός του, άπειρα πολιτικώς, και όχι τα στελέχη του παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ, με τα οποία είχε σχέσεις μάλλον αμηχανίας. Λησμόνησε, ωστόσο, ότι στον αγώνα διαδοχής με αντίπαλο τον κ. Ευ. Βενιζέλο είχε τη στήριξη του αρχέγονου ΠΑΣΟΚ και όχι των «εκσυγχρονιστών».
Η τοποθέτηση υπουργού «αποδεκτού συνομιλητή» της Ε.Ε. και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δεν απεδείχθη λειτουργική, διότι επί της ουσίας ο κ. Παπακωνσταντίνου ουδέν διαπραγματεύθηκε, παρέλαβε Μνημόνιο και το έφερε προς ψήφιση. Δεν έγινε αντιληπτό ότι το μείζον πρόβλημα ήταν η αποδοχή των μέτρων από ένα τμήμα τουλάχιστον της κοινωνίας, και αυτό απαιτούσε διαφορετική επικοινωνιακή πολιτική.
Το ουσιαστικότερο, ωστόσο, πρόβλημα είναι ότι η πολιτική της κυβερνήσεως του κ. Γιώργου Παπανδρέου βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με αυτό που ονομάζεται ιδιοσυστασία του παραδοσιακού ψηφοφόρου του ΠΑΣΟΚ.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν πέτυχε απλώς διότι ήταν «χαρισματικός» ή «λαϊκιστής» ηγέτης, αλλά διότι παρείχε χρήμα και εργασία -στο Δημόσιο- με δανεικά, πλην όμως χρήμα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε ηγέτης της πλαστής ευφορίας, και όσοι εψήφισαν τον σημερινό πρωθυπουργό προσδοκούσαν τη διαιώνιση μιας εικονικής ευημερίας.
Το κόμμα του ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε στην πολιτική ζωή της μεταπολιτεύσεως, διότι πέραν της διανομής πλούτου πλασματικού ήταν το κόμμα, που νομιμοποίησε ηθικώς την Αριστερά. Αλλά μετά τριάντα χρόνια η κομμουνιστική αριστερά -ορθόδοξη ή ανορθόδοξη- δεν έχει ανάγκη των υπηρεσιών ενός κόμματος, το οποίο ταυτίζει πλέον με τους νεοφιλελευθέρους.
Η εντύπωση που επικρατεί είναι ότι -μαζί με την μεταπολίτευση- το ΠΑΣΟΚ κλείνει και αυτό σταδιακά τον κύκλο του. Για να επιβιώσει θα πρέπει να δραπετεύσει από την εξουσία και αυτό σημαίνει ομολογία ήττας ολοκληρωτικής. Ο σημερινός πρωθυπουργός θεώρησε ότι μπορούσε να προχωρήσει σε μια δραματική ανανέωση του κόμματος που είχε ιδρύσει ο πατέρας του. Να επιτύχει δηλαδή εκεί όπου απέτυχε ο κ. Κώστας Σημίτης. Οι στενοί του συνεργάτες αποδείχθηκαν ελλιπείς. Το αρχέγονο ΠΑΣΟΚ τον αντιμάχεται ανοιχτά. Αναμένουμε τις εξελίξεις.

Πηγή: www.kathimerini.gr
Δημοσιεύθηκε στις 16/04/2011