Το άλλο εμπόριο
Εν αρχή ήταν η αλάνα, το
σταυροδρόμι, τα άκτιστα οικόπεδα, οι αυλές των εκκλησιών και τα λίγα
πάρκα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην Αθήνα, αλλά σ' ολόκληρη την ελληνική
επικράτεια. Ηταν οι παιδότοποι περίπου μέχρι το '60.
Σε γειτονιές της Αθήνας, σχεδόν κεντρικές, π.χ. στις παριλίσιες
λεγόμενες, εκεί όπου σήμερα είναι το Χίλτον αλλά και από αιώνος το
νοσοκομείο Συγγρού, έως το 1965 οι γύρω δρόμοι ήταν χωματόδρομοι και οι
παράγκες της Καισαριανής που έφταναν έως τη σημερινή Πινακοθήκη. Θυμίζω
για τους παλιότερους πως στη μία όχθη του ρέοντος τότε Ιλισού, όπου
σήμερα η... Μιχαλακοπούλου και ακριβώς εκεί που χτίστηκε το Χίλτον,
υπήρχαν οι Στάβλοι του Ιππικού, ίσως για να παροχετεύονται οι κοπριές
στον ιστορικό ποταμό!
Πού παίζαν τότε τα παιδιά; Στα σταυροδρόμια και στις αλάνες, που αργότερα έγιναν πανάκριβες οικοδομήσιμες φέτες για να ορθωθούν οι πολυκατοικίες της σήμερον.
Κάπου κάπου στις παρυφές δημόσιων κτηρίων, όπως το Νοσοκομείο Συγγρού, ξεφύτρωναν κάτι μίζερες δημοτικές παιδικές χαρές με μία κούνια, ένα μονόζυγο και έναν «γύρο». Δυο-τρία παγκάκια για τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τις νταντάδες που συνόδευαν τα παιδάκια. Παρ' όλ' αυτά μέσα στη μιζέρια πάντα υπήρχε ένας δημοτικός φύλακας που επιστατούσε, παρενέβαινε, έκλεινε και άνοιγε και κάθε τόσο έλεγχε τη σταθερότητα και τη λειτουργία των εγκαταστάσεων.
Με την ασύμμετρη «ανάπτυξη» σε όλα, οι αλάνες από τόποι αυτοσχέδιων παιχνιδιών, όπου οργίαζε η φαντασία των παιδιών, όπου μια πέτρα γινόταν αυτοκίνητο και ένα δέντρο ζούγκλα, έγιναν επιχείρηση με τα φανταχτερά τερατάκια των Λούνα Παρκ. Οι δήμοι αποποιήθηκαν τις ευθύνες και περιορίστηκαν να εισπράττουν παχυλά ενοίκια, έτσι οργίασε πλέον το εμπόριο στα χέρια αετονύχηδων που συχνά αποτελούσαν και μονοπώλιο, αφού διαχειρίζονταν 10 και 20 γιγαντιαίες παιδικές χαρές -τρομάρα μας.
Και ιδού πού φτάσαμε!
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire