Τα Γεράνεια δεν μας άξιζαν
Η οικολογική καταστροφή στα Γεράνεια Ορη ήταν καταδικασμένη να απασχολήσει την κοινή γνώμη όσο τα κανάλια μετέδιδαν τις φριχτές εικόνες από τον τόπο του μαρτυρίου. Το πυκνό δάσος που ξεπρόβαλλε βόρεια του Λουτρακίου και αγκάλιαζε τις καταπράσινες πλαγιές μέχρι το Αλεποχώρι δεν ήταν ένας διάσημος, αναγνωρίσιμος προορισμός ακόμη και για πολλούς Αθηναίους, που αγνοούν εντελώς τις δυτικές παρυφές του νομού τους. Ηταν ωστόσο ένα αυθεντικό κομμάτι αττικής γης (ακόμη και αν το μεγαλύτερο τμήμα του ανήκει διοικητικά στην Κορινθία), που συνδύαζε πεύκο και θάλασσα και, κυρίως, είχε διασωθεί από τις μεγάλες πυρκαγιές που κατατρώγουν τα τελευταία 40 χρόνια έναν από τους πιο προικισμένους νομούς της χώρας. Το απέδωσε θαυμάσια, με ακρίβεια και τη σωστή συναισθηματική θερμοκρασία ο παλιός καλός συνάδελφος εδώ στην «Καθημερινή» Στέλιος Κοπανίδης σε ανάρτησή του στο Facebook, όπου έγραψε, ανάμεσα σε άλλα: «Ενα σπάνιο οικοσύστημα σχηματισμένο στα βάθη του χρόνου, κατοικία ενδημικών ειδών χλωρίδας και πανίδας δεν υπάρχει πια. Εβδομήντα χιλιάδες στρέμματα δασικής έκτασης και αγροτοκαλλιεργειών έγιναν στάχτη. Ενα οικοσύστημα, ενταγμένο στο πρόγραμμα Νatura 2000, με θαυμαστή ποικιλομορφία που ανέδιδε κάθε εποχή του χρόνου χρώματα και αρώματα χάθηκε σ’ ένα κλάσμα του δευτερολέπτου της γεωλογικής του ηλικίας. Πλατάνια, έλατα, αγριελιές, αγριοαμυγδαλιές, πεύκα, φιλίκια, σχίνα εκριζώθηκαν από τον αρχέγονο τόπο τους και μαζί τους έφυγαν φιδαετοί, γεράκια, σαΐνια, πετρίτες, κούκοι, βραχοκιρκίνεζα».
