Ό,τι φοβόταν, το έπαθε...
Του Κωστάκη Αντωνίου
Τέσσερις στόχους έθεσε ο Πρόεδρος και απέτυχε να εκπληρώσει έστω και ένα. Απουσία στοιχειώδους πολιτικής διορατικότητας και πλήρη άγνοια των τουρκικών στρατηγικών στόχων, χαρακτηρίζει την κυβερνητική πολιτική στο Κυπριακό
ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ Αθήνα, ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ, Αρχιεπίσκοπος και ομάδα Καρογιάν
«Θα ήταν παγίδα να εμπλακούμε σε έναν διάλογο, εν γνώσει μας ότι οι βασικές αρχές λύσης του Κυπριακού δεν γίνονται αποδεκτές», διακήρυσσε στις 10 Νοεμβρίου 2013 ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Μιλούσε στα Κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς, στην Ημέρα Μνήμης, που διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Πολιτικών Κρατουμένων ΕΟΚΑ 1955-1959. Και για να γίνει ακόμη πιο αναλυτικός, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τόνιζε και αυτά: «Δεν πρόκειται να μπω σε διάλογο γνωρίζοντας ότι οι προϋποθέσεις, που θέτει η άλλη πλευρά, δεν είναι η κατάληξη σε μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα, ώστε μετέπειτα να οδηγηθώ σε συνομοσπονδία».
Σημείωνε, επίσης, ότι πρέπει να υπάρξει συμφωνία Κοινής Δήλωσης, που θα καθορίζει «με σαφήνεια και χωρίς το όποιο ίχνος αμφισβήτησης, τις βασικές αρχές λύσης του Κυπριακού. Απόλυτα ορθές οι θέσεις, που εξέφραζε, τότε, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης. Ετύγχαναν καθολικής στήριξης απ’ όλα τα πολιτικά κόμματα και, περιβεβλημένος με αυτήν την καθολική στήριξη, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε κάθε λόγο να επιμείνει σε όσα διακήρυσσε, ανεξαρτήτως των πιέσεων, εξωτερικών και εσωτερικών, που σίγουρα θα δεχόταν.
Τι επακολούθησε, όμως; Είτε λόγω εξωτερικών πιέσεων είτε λόγω κεκτημένης φιλοσοφίας, εγκατέλειψε τις θέσεις αρχής που διακήρυσσε και προχώρησε σε μια επιζήμια συμφωνία με τον Ντερβίς Έρογλου, η οποία καταστρατηγούσε όσα ο ίδιος διακήρυσσε. Με συνέπεια: Να πάθει, τελικά, αυτός και το εθνικό θέμα, όσα φοβόταν.
1. Εισήλθε σε παγίδα.
2. Οι βασικές αρχές λύσης του Κυπριακού καταργούνται και στο χαρτί της συμφωνίας με τον Έρογλου, και «επί εδάφους», δηλαδή στο τραπέζι των συνομιλιών.
3. Δημιουργούνται οι προϋποθέσεις, να μην υπάρξει κατάληξη σε ομοσπονδιακή λύση, αλλά σε συνομοσπονδία.
Δεν αρκούσε παρά μία πρόχειρη ανάλυση της τουρκικής πολιτικής σε όλους τους κύκλους συνομιλιών, οι οποίες διεξήχθησαν από το 1974 μέχρι σήμερα, για να αντιληφθεί ένας πολιτικός και μάλιστα με τις εμπειρίες του Νίκου Αναστασιάδη, ότι: Η τουρκική φιλοσοφία λύσης του Κυπριακού δεν αναιρέθηκε ποτέ. Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου καταπατήθηκαν και ερμηνεύθηκαν όπως συμφέρουν στις τουρκικές θέσεις. Η παρουσία του Έρογλου στην ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας και η πολλάκις διακηρυχθείσα φιλοσοφία του, προοιωνιζόταν τη συνέχιση της σκληρής διχοτομικής πολιτικής. Δεν υπήρξε κανένα έμπρακτο δείγμα γραφής ότι η Άγκυρα ήταν έτοιμη να υποχωρήσει σε πιο ήπιες θέσεις.
Φαίνεται, όμως, ότι η διαχρονική φοβία της ελληνοκυπριακής ηγεσίας, να μη θεωρηθεί αδιάλλακτη από τη διεθνή κοινότητα, η λανθασμένη και διαχρονική επένδυση ελπίδων στον αμερικανικό παράγοντα, αλλά και η προσκόλληση στον μύθο που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, η απεγνωσμένη προσπάθεια του Προέδρου να κερδίσει επικοινωνιακούς πόντους στο εσωτερικό, πως τάχατες ανέστησε έναν νεκρό διάλογο και μάλιστα κάτω από πιο υγιείς συνθήκες, συν το σύνδρομο της «ρεαλιστικής σχολής», ώθησαν τον Πρόεδρο Αναστασιάδη να προχωρήσει στην αποδοχή μίας διαδικασίας, νεκρής προτού γεννηθεί.
Τα αποτελέσματα των δύο πρώτων μηνών διαπραγματεύσεων επιβεβαιώνουν τους φόβους του Νίκου Αναστασιάδη. Έχει εμπλακεί σε διάλογο-παγίδα, τον οποίο χρησιμοποιεί η τουρκική πλευρά για να:
1. Αποενοχοποιείται για τη 40χρονη κατοχή ενός κράτους μέλους του ΟΗΕ και της Ε.Ε.
2. Μεθοδεύει σε διεθνές επίπεδο την αναβάθμιση του ψευδοκράτους, αυτοπροβαλλόμενο πλέον το έκτρωμα ως το «τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος» της Ενωμένης Κύπρου.
3. Προχωρεί στο εσωτερικό σε νέα τετελεσμένα, ενισχύοντας την οντότητα του ψευδοκράτους αλλά και λαμβάνοντας μέτρα, τα οποία ενισχύουν τη διαπραγματευτική της θέση και προκαθορίζουν και τη μορφή της λύσης.
4. Εκμεταλλεύεται τις ασάφεις, τις αμφισημίες και τις ατέλειες του κοινού ανακοινωθέντος για να προωθεί τις δικές της διαιρετικές θέσεις.
Οικτρή αποτυχία
Πριν από μερικές ημέρες, ο Ιωάννης Κασουλίδης, σε ομιλία του στο Λονδίνο, διέγραψε τους τέσσερις άξονες πάνω στους οποίους εργάζεται η Κυβέρνηση για λύση του προβλήματος. Και τους καθόρισε ως εξής:
«Πρώτα το κοινό ανακοινωθέν, δεύτερο η εμπλοκή της Τουρκίας στη διαδικασία, τρίτο η αναβάθμιση του ρόλου της Ε.Ε. στη διαπραγματευτική διαδικασία και τέταρτο η προώθηση Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης».
Αναλύοντας έναν προς έναν τους τέσσερις άξονες, το μόνο που αποδεικνύεται είναι η οικτρή αποτυχία της κυβέρνησης σε όλους τους σχεδιασμούς της.
1. Κοινό ανακοινωθέν: Οι συνομιλίες καρκινοβατούν και η τουρκική πλευρά τις εκμεταλλεύεται για προώθηση επικοινωνιακών και ουσιαστικών στόχων.
2. Εμπλοκή της Τουρκίας: Αποδεικνύεται ευσεβοποθισμός και μαγική εικόνα. Ουδείς βλέπει τέτοια εμπλοκή. Ο Ανδρέας Μαυρογιάννης εκτέλεσε μία φιλοφρονητική επίσκεψη στην Άγκυρα και τίποτε περισσότερο. Ακόμη και σε θέματα όπου έπρεπε να υπάρξει απευθείας διάλογος με την Άγκυρα, η Κυβέρνηση είτε δεν τα συζητεί είτε τα παραπέμπει στον Έρογλου. Παραδείγματα: Αμμόχωστος, Μπαρμπαρός, βίζες Ελληνοκυπρίων, συμφωνία Τουρκίας-ψευδοκράτους για υφαλοκρηπίδα.
3. Αναβάθμιση του ρόλου της Ε.Ε.: Ούτε τον είδαμε, ούτε θα τον δούμε. Ούτε η Ε.Ε. είναι διατεθειμένη να κάψει τα χέρια της σε ένα πρόβλημα, ούτε η τουρκική πλευρά αποδέχεται αναβάθμιση αυτού του ρόλου.
Υπενθυμίζουμε ότι ο Υπουργός Εξωτερικών της Σουηδίας, Καρλ Μπιλντ, είχε προβεί πριν από αρκετό καιρό, ενώπιον της Επιτροπής Εξωτερικών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σε μία προφητική δήλωση: «Η Ε.Ε. μπορεί να κάμει πολύ λίγα για το Κυπριακό, πρακτικά τίποτα». Προφανώς ούτε ο Νίκος Αναστασιάδης, ούτε συνεργάτες του έχουν γνώση της δήλωσης, ούτε και αν είχαν, μπορούσαν να αξιολογήσουν τη σημασία τους.
4. Προώθηση ΜΟΕ. Η επιστροφή της Αμμοχώστου, άνευ όρων, βάλτωσε. Ούτε ο Άγιος Γεώργιος ο Ξορινός... ξόρκισε τα φαντάσματα. Πλήρης αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής και εδώ.
Ποιοι άλλοι έχουν μεγάλες ευθύνες…
ΕΙΝΑΙ φανερό ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης χάνει, δυστυχώς, και το στοίχημα του Κυπριακού. Ούτε προώθησε, ούτε έλυσε το πρόβλημα. Αντίθετα το έσπρωξε σε μία παγίδα, από την οποία θα εξέλθει ακόμη βαρύτερα τραυματισμένο. Η ευθύνη είναι απόλυτα δική του. Αλλά υπάρχουν και συνυπεύθυνοι και με σοβαρότατες μάλιστα ευθύνες. Είναι η Κυβέρνηση της Ελλάδας, η οποία ακολουθεί την πάγια πολιτική της, να αφήνει στον εκάστοτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας να διαχειρίζεται κατά το δοκούν ένα εθνικό θέμα, το οποίο φραστικά δηλώνει πως βρίσκεται πρώτο στην ιεραρχία των προτεραιοτήτων της!
Ο Αντώνης Σαμαράς, ο μόνος ίσως που μπορούσε να στρέψει τα πράγματα προς τη σωστή κατεύθυνση, είναι φορτωμένος με το μεγάλο οικονομικό πρόβλημα και τα χίλια δύο άλλα, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, που αντιμετωπίζει η χώρα. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με τη γνωστή φιλοσοφία του, αλλά και απομακρυσμένος από την πραγματικότητα και έχοντας άγνοια για την προϊστορία του προβλήματος και τις σημερινές εξελίξεις, απλώς ενεργεί ως εντολοδόχος της Λευκωσίας.
Στη Λευκωσία, η συνυπευθυνότητα εντοπίζεται φυσιολογικά στο κυβερνών κόμμα, το οποίο θέλοντας και μη στηρίζει την πολιτική Αναστασιάδη, αλλά και στο ΑΚΕΛ, το οποίο «δεν στηρίζει τον Αναστασιάδη, αλλά στηρίζει τη διαδικασία». Έτσι ακόμη ένας πονοκέφαλος εκλείπει για τον Πρόεδρο. Έχουμε ακόμη και τον Αρχιεπίσκοπο, πάλαι ποτέ τουρκοφάγο, αντι-ανανιστή, αντι-ομοσπονδιακό, αντι-επαναπροσεγγιστή, ο οποίος ξαφνικά μεταμορφώθηκε. Μόνο ο Θεός ξέρει γιατί. Και τέλος υπάρχει και η ομάδα Καρογιάν στο ΔΗΚΟ, που «φαγώθηκε» να στηρίξει τον Αναστασιάδη στην επιζήμια πολιτική του προκειμένου να πλήξει τον Νικόλα.
Πρόκειται για ηγεσίες, οι οποίες στερούνται στοιχειώδους πολιτικής διορατικότητας, δεν έχουν αντιληφθεί πού οδηγεί αυτή η πολιτική, αλλά το βέβαιο είναι ότι σε κάποια στιγμή, και όταν αντιληφθούν ότι το καράβι βυθίζεται, θα πεταχθούν σαν ποντικοί έξω, και θα αρχίσουν να επικαλούνται τα γνωστά περί τουρκικής αδιαλλαξίας, και τα στερεότυπα που ακολουθούν κατά κανόνα, κάθε αδιέξοδο.
Η Σημερινή, 04-05-2014
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire