ΕΙΝΑΙ πολύ εύκολο να χανόμαστε στις δαιδαλώδεις συζητήσεις των
πολιτικών μας, που βολεύονται όταν μας κάνουν να νομίζουμε ότι τα πάντα
περιστρέφονται γύρω από τις κομματικές τους διαφορές. Αυτό όμως που
συμβαίνει σήμερα δεν έχει σχέση με τα προηγούμενα, αυτά που μπορούσαμε
να προσπεράσουμε με λίγους πολιτικούς καβγάδες, κυρίως τηλεοπτικούς, που
ανταγωνίζονταν επάξια τα άλλα ριάλιτι σόου. Περάσαμε πολλά τέτοια τα
τελευταία χρόνια, τα περισσότερα με πλεονάσματα ανεξήγητων
παραλογισμών, οι οποίοι όμως δεν μπορούσαν να μας κάνουν τίποτε
περισσότερο εκτός από το να διαταράσσουν την ηρεμία και την κοινωνική
ισορροπία μας, που ούτως ή άλλως την έχουμε απωλέσει προ πολλού. Σήμερα
όμως, δεν είναι τόσο απλές οι υποθέσεις μας. Σήμερα κινδυνεύουμε να
χάσουμε τα πάντα. Στην οικονομία, όσα έκτισαν οι προηγούμενοι από εμάς,
αυτοί που ανέλαβαν το βάρος να φέρουν τον τόπο σε ισορροπία και
ευημερία μετά από την καταστροφή του 1974 και μας παρέδωσαν ισχυρή
οικονομία την οποία ξένοι και μη ονόμαζαν «κυπριακό θαύμα».
Κινδυνεύουμε να χάσουμε και εθνική κυριαρχία, όπως ακριβώς είδαμε να
συμβαίνει στην Ελλάδα.
Απλώς θυμίζω τι συνέβη όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός είχε αποφασίσει να κάνει δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός για τα μνημόνια… Τον κάλεσαν άρον-άρον στις Βρυξέλλες, συναντήθηκε με τη Μέρκελ, τον Σαρκοζί και την Τρόικα κι επέστρεψε στην Αθήνα ξεχνώντας το δημοψήφισμα μέσα σ’ ένα βράδυ.
Απλώς θυμίζω τι συνέβη όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός είχε αποφασίσει να κάνει δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός για τα μνημόνια… Τον κάλεσαν άρον-άρον στις Βρυξέλλες, συναντήθηκε με τη Μέρκελ, τον Σαρκοζί και την Τρόικα κι επέστρεψε στην Αθήνα ξεχνώντας το δημοψήφισμα μέσα σ’ ένα βράδυ.