Ο κόσμος που γεννιέται
Είναι πιθανόν να είμαστε μάρτυρες ενός κόσμου που γεννιέται και που δεν ξέρουμε ακόμη ποια μορφή θα πάρει. Είναι ο κόσμος που γεννιέται μέσα από τη φρίκη του πολέμου με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και που όπως αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια μας, δεν είναι μόνο ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία αλλά επί της ουσίας ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δύση. Ειδικότερα είναι ένας πόλεμος ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία στον οποίο οι Αμερικανοί πέτυχαν να εγκλωβίσουν και την Ευρώπη. Είναι γι’ αυτό που πολλοί μιλούν ήδη για τις απαρχές ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ΗΠΑ έθεσαν από νωρίς στη διάθεση της Ουκρανίας, και συνεχίζουν να το πράττουν και τώρα, όλη την κρίσιμη πληροφόρηση για τις κινήσεις των Ρώσων και για τα σχέδιά τους. Τους εφοδίασαν με σύγχρονα όπλα και τους καθοδηγούν επιτελικά σε αυτό τον πόλεμο. Την ίδια ώρα επέβαλαν στη Ρωσία εξουθενωτικές κυρώσεις και στοχεύουν στην εκπαραθύρωσή της από την Ευρώπη και τη διακοπή των όποιων οικονομικών, πολιτικών και πολιτιστικών σχέσεων μαζί της. Την ίδια ώρα επίσης, η πανίσχυρη δυτική επικοινωνιακή προπαγάνδα δαιμονοποίησε τη Ρωσία και τον Πούτιν, επέβαλε ακόμη και λογοκρισία στις πηγές πληροφοριών που δεν ελέγχει, παρουσιάζοντας έτσι ένα μονοδιάστατο αφήγημα του πολέμου.
Είναι μια απελπισμένη προσπάθεια των ΗΠΑ να επιβιώσουν ως ηγεμονική αυτοκρατορία με την αναβίωση ακόμη και του μακαρθισμού. Μολονότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, κάποιες αναλογίες θυμίζουν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, θυμίζουν τον Θουκυδίδη, θυμίζουν πώς η Σπάρτη αντέδρασε στην αθηναϊκή ηγεμονία και τα καταστροφικά αποτελέσματα εκείνου του πολέμου. Σήμερα όμως η κατάσταση είναι ακόμα πολύ χειρότερη και πολύ πιο τραγική γιατί υπάρχει ο κίνδυνος ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος, ακόμη και από ένα ατύχημα.
Σε τέτοιες κρίσιμες για την ανθρωπότητα στιγμές χρειάζονται πολιτικοί με κάποια ψυχραιμία. Πολιτικοί με κάποιο όραμα για την ανθρωπότητα, για την ειρήνη, για την ελευθερία, για τη δημοκρατία. Αλλά φαίνεται ότι όλοι έχουν εγκλωβιστεί σε μικρά και ταπεινά συμφέροντα, σε συμφέροντα πρόσκαιρα χωρίς την προοπτική της μεγάλης εικόνας που είναι το μέλλον του ανθρώπινου γένους. Στις ΗΠΑ ο Μπάιντεν και οι ελίτ που κυβερνούν έκαναν λάβαρό τους την Ουκρανία για δύο βασικούς λόγους : ο ένας είναι η αποκοπή της Ευρώπης από τη Ρωσία και η μετατροπή της σε υπάκουη αποικία. Ο δεύτερος είναι οι αμερικανικές εκλογές στο Κογκρέσο το φθινόπωρο που μας έρχεται και τις οποίες, εκτός αλλαγής των σημερινών δεδομένων, φαίνεται να χάνει ο Μπάιντεν και οι Δημοκρατικοί. Και βέβαια είναι τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα των Αμερικανών, η ευρωπαϊκή αγορά για το φυσικό αέριο και οι εξαγωγές αμερικανικών όπλων σε όλο τον κόσμο. Ακόμη και στην ίδια την Ευρώπη η εσωτερική πολιτική επιβάλλει μυωπικές επιλογές στην εξωτερική πολιτική. Ακόμη και αυτός ο Μακρόν που προσπάθησε να κρατήσει ανοιχτή την επικοινωνία με τη Μόσχα, σκληραίνει τη στάση του παραμονές των γαλλικών προεδρικών εκλογών, καθώς νιώθει την ανάσα της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν από δίπλα του. Αν το δούμε από την πλευρά του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, η Δύση τον έχει στήσει στον τοίχο με τέτοιον τρόπο που αν κάτι δεν πάει καλά γι’αυτόν στην Ουκρανία, θα αντιμετωπίσει υπαρξιακό πρόβλημα στο οποίο κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσει. Αλλά ακόμη και να πραγματοποιείτο το όνειρο των Αμερικανών όπως το εξέφρασε ο Μπάιντεν και να ανατρεπόταν, τίποτε δεν θα άλλαζε. Ακόμη και μια ήττα της Ρωσίας θα είναι προσωρινή και δεν θα τη μετατρέψει σε αποικία της Δύσης. Η Ρωσία είναι η Ρωσία και μόνο ανιστόρητοι μπορεί να την ταυτίζουν με το πρόσωπο του Πούτιν. Η Ρωσία έγινε αυτοκρατορία, και αυτό πρέπει να το θυμούνται στη Δύση, με έναν αυτοκράτορα και μια αυτοκράτειρα που στην ιστορία ονομάζονται μεγάλοι: ο Μέγας Πέτρος και η Αικατερίνη η Μεγάλη. Ο πρώτος με τις νίκες του εναντίον της Σουηδίας έδωσε διέξοδο στη χώρα του στη Βαλτική Θάλασσα. Η Αικατερίνη στη συνέχεια με την κατάληψη της Κριμαίας και την ίδρυση της Οδησσού έδωσε διέξοδο στη Ρωσία στη Μαύρη Θάλασσα. Κάπως έτσι η Ρωσία έγινε τον 18ο αιώνα αυτοκρατορία υπολογίσιμη και κομμάτι αναπόσπαστο των ευρωπαϊκών εξελίξεων, όπως το γνωρίζουμε άλλωστε με την Ελληνική Επανάσταση και τη δημιουργία του ελληνικού κράτους.
Δεν είναι λοιπόν το μέλλον της Ρωσίας που διακυβεύεται όπως νομίζουν πολλοί, αλλά το μέλλον της ίδιας της ανθρωπότητας. Διότι αν δεν υπάρξει μια επικίνδυνη πυρηνική εμπλοκή μικρής ή μεγάλης έκτασης, η Ρωσία θα επιβιώσει με συμμαχίες που διαγράφονται ήδη και τις οποίες πρώτη θα πληρώσει η Ευρώπη και βεβαίως σ’ένα απώτερο μέλλον και η ίδια η αμερικανική αυτοκρατορία. Η Ρωσία θα επιβιώσει σε μια συνεργασία που διαγράφεται ήδη με μια σειρά από σημαντικές χώρες πέραν του ατλαντικού τόξου που προσπαθούν να αναβιώσουν οι Αμερικανοί. Συνεργασία που φαίνεται θα περιλαμβάνει χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία, το Πακιστάν, η Νότια Αφρική, η Βραζιλία, ακόμη και τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες του Κόλπου. Μιλάμε για έναν κόσμο με πληθυσμό πέραν των τριών δισεκατομμυρίων και με έκταση το ένα τρίτο του πλανήτη. Αυτός ο νέος κόσμος δεν θα γεννηθεί αμέσως, αύριο το πρωί. Θα είναι το αποτέλεσμα οδύνης και φτωχοποίησης εκατομμυρίων ανθρώπων, μιας πιθανής επισιτιστικής κρίσης, μιας ακρίβειας και ενός πληθωρισμού που θα πλήξει την Ευρώπη και δεν θα αφήσει αλώβητες ούτε τις ΗΠΑ. Αν η ανθρωπότητα επιβιώσει, θα οδηγηθούμε σε ένα πολυπολικό κόσμο με δύο ισχυρούς πυλώνες: ο κύριος πυλώνας θα είναι ο ασιατικός με την Κίνα και ο δεύτερος ο ατλαντικός με τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το τραγικό σε αυτή την υπόθεση, η Ουκρανία θα είναι η παράπλευρη απώλεια της σύγκρουσης αυτής, η θυσία της Ιφιγένειας.
Φυσικά στα καθ’ημάς, ο ατλαντισμός το πιθανότερο θα μας οδηγήσει υπό τουρκική ηγεμονία, είτε με σιωπηρή αποδοχή της από τις ελληνικές ελίτ υπό την πίεση των Αμερικανών, είτε θα μας επιβληθεί διά της βίας. Διότι όπως εξελίσσονται τα πράγματα η Τουρκία, όχι η Ελλάδα και η Κύπρος, θα βρεθεί στη «σωστή» πλευρά της ιστορίας με το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία και με τη σταθεροποίηση ενός νέου διεθνούς συστήματος. Εκτός και αν κερδίσουν το στοίχημα οι υπάκουες ελληνικές ελίτ και μας σώσει ο ατλαντισμός. Αν δηλαδή στην κρίσιμη ώρα οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι, σε μια σύγκρουση με την Τουρκία, θα μας στηρίξουν και θα εγγυηθούν την ασφάλειά μας. Και θα υποχρεώσουν την Τουρκία να αποσυρθεί από την Κύπρο! Γίνονται σήμερα θαύματα; Θα το δούμε! Μια χώρα όμως όπως το Ισραήλ που δεν έβαλε όλα του τα αυγά στο ίδιο καλάθι, μας προειδοποιεί ήδη ότι η εμπλοκή της Τουρκίας στα όποια ενεργειακά σχέδια στην Ανατολική Μεσόγειο είναι αναπόφευκτη. Και η Βικτώρια Νούλαντ είναι ήδη επί το έργον! Και ο νοών νοείτω.
Υ.Γ. Όσον αφορά τα πολιτικά εγκλήματα είναι γνωστόν ότι η Δύση και ειδικά οι Αμερικανοί διαθέτουν καλύτερους σεναριογράφους και καλύτερους σκηνοθέτες. Θυμηθείτε και αυτό με το Κουβέιτ, σκηνοθεσία της αμερικανικής εταιρείας δημοσίων σχέσεων Hill & Knowlton όπως αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων!
Τα εγκλήματα πολέμου όμως δεν έχουν ιδεολογικό ή εθνικό χρώμα. Μπορεί να είναι και ρωσικά, μπορεί και αμερικανικά. Παράπλευρες απώλειες τα ονόμαζαν κάποτε κάποιοι στο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία. Και τα εγκλήματα της Τουρκίας στην Κύπρο τα κάλυψαν και τα καλύπτουν οι ίδιοι που τώρα ωρύονται για τα ρωσικά εγκλήματα.
Εδώ μια μικρή υπενθύμιση. Τι είπε η πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ:
Στις 12 Μαΐου 1996, ως πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, η Ολμπράιτ είχε δώσει συνέντευξη στην εκπομπή «60 minutes», σχετικά με τις φονικές κυρώσεις των ΗΠΑ σε βάρος του λαού του Ιράκ, όπου ερωτήθηκε από τη δημοσιογράφο Λέσλεϊ Σταλ: «Έχουμε ακούσει ότι μισό εκατομμύριο παιδιά έχουν πεθάνει. Θέλω να πω, είναι περισσότερα παιδιά από όσα πέθαναν στη Χιροσίμα. Νομίζετε ότι αξίζει αυτό το τίμημα;» και η Ολμπράιτ απάντησε: «Πιστεύουμε ότι αξίζει».
Αυτό δεν σημαίνει ότι στην Ουκρανία δεν γίνονται αγριότητες και εγκλήματα πολέμου.
*Πανεπιστημιακός, συγγραφέας της μυθιστορηματικής τριλογίας ΝΟΜΑΔΑΣ, Αθήνα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2017-2019. Τώρα κυκλοφορεί και το νέο του μυθιστόρημα, ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ/ΣΤΟ ΥΦΑΝΤΟ ΤΟΥ ΄21, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.
