Για μια εναλλακτική στρατηγική στο Κυπριακό

 

Απόσπασμα ομιλίας που έγινε στις 23 Οκτωβρίου στη Δημοσιογραφική Εστία στη Λευκωσία, στη συγκέντρωση που οργάνωσε η Παγκύπρια Κινητοποίηση-Κίνηση για την Ελευθερία της Κύπρου με τη συμμετοχή του Σενέρ Λεβέντ και άλλων Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων ομιλητών

Στέφανος Κωνσταντινίδης

29 Οκτωβρίου 2023,

Διανύουμε ήδη το πεντηκοστόν έτος από το πραξικόπημα  και την τουρκική εισβολή. Όλες οι προσπάθειες για μια ειρηνική διευθέτηση απέτυχαν και το μόνο θετικό και αισιόδοξο είναι η διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, του νόμιμου και διεθνώς αναγνωρισμένου κράτους, μέλους του ΟΗΕ και της ΕΕ και πολλών άλλων διεθνών οργανισμών.

Το κράτος αυτό ανήκει σε όλους τους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, χωρίς διάκριση εθνικής καταγωγής, θρησκείας ή γλώσσας.

Η σημερινή πραγματικότητα που ζουν οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας  είναι αυτή της τουρκικής κατοχής και του εποικισμού, με δεκάδες χιλιάδες εποίκους και σαράντα χιλιάδες τουρκικά στρατεύματα. Ο πειρασμός είναι μεγάλος να συγκρίνουμε την τουρκική πολιτική, λόγω και της επικαιρότητας, με την αντίστοιχη ισραηλινή πολιτική στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Τόσο η Τουρκία όσο και το Ισραήλ παραβιάζουν διεθνείς συμφωνίες και διεθνείς συμβάσεις.  Ανάμεσα σε αυτές τις διεθνείς συμβάσεις που παραβιάζονται είναι  αυτή της Γενεύης και αυτή της Ρώμης. Παραβιάζεται επίσης η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που υιοθετήθηκε από την απόφαση 217 A (III) της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στις 10 Δεκεμβρίου 1948 (A/RES/217, 10 Δεκεμβρίου 1948)

Και δεν είναι δυνατό φυσικά η Τουρκία να μιλά για κατοχή και εποικισμό στην Παλαιστίνη όταν η ίδια εφαρμόζει τα ίδια και χειρότερα στην Κύπρο.

Η  Διακήρυξη της Παγκύπριας Κινητοποίησης για την Ελευθερία της Κύπρου θέτει τις σωστές βάσεις για μια βιώσιμη λύση του Κυπριακού, πέρα από τα καλούπια που το περιόρισαν όλα αυτά τα χρόνια  χειρισμοί που παραγνώριζαν τους κανόνες της δημοκρατίας  και της δικαιοσύνης. Με τη διακήρυξη αυτή επανατοποθετείται το Κυπριακό στις σωστές του βάσεις.

Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ισχύσει το φυλετικό κριτήριο ως βάση λύσης του Κυπριακού γιατί αυτό θα οδηγήσει σε κράτος απαρτχάιντ και σε μόνιμες διαμάχες ή και συγκρούσεις σε αυτό τον τόπο.

Είναι βασικό η όποια λύση να βασιστεί στους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας ανεξάρτητα της φυλετικής τους καταγωγής, χωρίς να δίνεται νομική υπόσταση στον κοινοτισμό. Οι κοινότητες υπάρχουν φυσικά αλλά πουθενά στον κόσμο δεν έχουν νομική υπόσταση. Τα δημοκρατικά πολιτεύματα στηρίζονται στους πολίτες και όχι στις κοινότητες.

Στην πραγματικότητα όμως, οι ρίζες του δικοινοτισμού και κατ’ επέκταση και της
διχοτομικής πολιτικής στο Κυπριακό που οδήγησαν και στην υιοθέτηση της
διζωνικής ομοσπονδίας, βρίσκονται στο πρώτο δοτό «σύνταγμα» που οι Βρετανοί
παραχώρησαν στην αποικία το 1882. Στο σύνταγμα αυτό οι Βρετανοί διαστρεβλώνουν και παραμορφώνουν την έννοια της φιλελεύθερης δημοκρατίας και υιοθετούν την έννοια του «μιλέτ» της οθωμανικής περιόδου. Με βάση την έννοια αυτή, αναγνωρίζονται κατά προτεραιότητα οι  εθνικοθρησκευτικές κοινότητες ως
πολιτικά υποκείμενα ενώ οι πολίτες περνούν σε δεύτερη κατηγορία. Έτσι οι
Άγγλοι, εφαρμόζοντας την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» για την εκλογή
των μελών του περιβόητου εκείνου Νομοθετικού Συμβουλίου που εισήγαγαν
αργότερα, επέβαλαν την αρχή δύο ξεχωριστών εκλογικών σωμάτων, ενός των Ελλήνων και ενός  των Τούρκων, όπου ως εθνικοθρησκευτικές κοινότητες εξέλεγαν τους αντιπροσώπους τους από ξεχωριστούς εκλογικούς καταλόγους και με εθνοτικές ποσοστώσεις.

Σε καμιά χώρα του κόσμου όμως, με δημοκρατικό πολίτευμα, δεν εφαρμόστηκε η αρχή αυτή. Αν για παράδειγμα εφαρμοζόταν στην ίδια τη Βρετανία, θα έπρεπε να υπήρχαν ξεχωριστά εκλογικά σώματα, ξεχωριστοί εκλογικοί κατάλογοι και
εθνικοθρησκευτικές ποσοστώσεις  για προτεστάντες, καθολικούς, Ιρλανδούς,
Σκωτσέζους, κλπ. Και σήμερα θα προσθέταμε και τους νεομετανάστες,Ινδούς, Πακιστανούς, μουσουλμάνους και άλλους φυσικά.
Αν εφαρμοζόταν στις ΗΠΑ θα έπρεπε να υπάρχουν ξεχωριστά εκλογικά σώματα  και ποσοστώσεις για τους Λευκούς, τους Αφροαμερικανούς, τους Ισπανόφωνους Λατινοαμερικανούς,τους Αμερικανούς Μουσουλμάνους και άλλους. 
Αυτή την αναγωγή μπορεί να την κάνει κανείς σε όλες τις χώρες όπου εφαρμόζεται η φιλελεύθερη δημοκρατία και ισχύουν ενιαίοι εκλογικοί κατάλογοι, όπως και εκλογή αντιπροσώπων του λαού, ανεξάρτητα φυλετικής καταγωγής, θρησκείας ή χρώματος.

Αν ίσχυαν όσα προτείνονται για την Κύπρο στη Βρετανία, τις ΗΠΑ, την Τουρκία και πολλές άλλες χώρες, όπου όλες αυτές οι κοινότητες θα εξέλεγαν τους αντιπροσώπους τους, ενδεχομένως  και με όρους πολιτικής ισότητας, αντί της καθολικής ψηφοφορίας, ένας πολίτης μια ψήφος, τότε θα είχαμε σε αυτές τις χώρες   διζωνικές, τριζωνικές ή και τετραζωνικές,   ομοσπονδίες.

Στην Κύπρο μπορούν να εφαρμοστούν οι ίδιες δημοκρατικές αρχές που εφαρμόζονται σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι λαός με ειδικές ανάγκες ο κυπριακός λαός για να χρησιμοποιηθεί ως πειραματόζωο της Νέας Τάξης πραγμάτων που διαμορφώνεται στο σημερινό κόσμο.

(Απόσπασμα ομιλίας που έγινε στις 23 Οκτωβρίου στη Δημοσιογραφική Εστία στη Λευκωσία, στη συγκέντρωση που οργάνωσε η Παγκύπρια Κινητοποίηση-Κίνηση για την Ελευθερία της Κύπρου με τη συμμετοχή του Σενέρ Λεβέντ και άλλων Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων ομιλητών).

*Πανεπιστημιακός, συγγραφέας

  stephanos.constantinides@gmail.com