Απλώς παρεμπιπτόντως
Το υπουργείο Παιδείας έχει μια κρίσιμη ιδιαιτερότητα, καθώς οι αποφάσεις του επηρεάζουν άμεσα το σύνολο των πολιτών της χώρας, διότι είναι ελάχιστοι εκείνοι που δεν έχουν ένα παιδί, ένα εγγόνι, ένα ανίψι σε κάποια από τις τρεις βαθμίδες της εκπαιδεύσεως. Είναι ένα χαρτοφυλάκιο «ειδικού χειρισμού», και εάν ληφθεί υπ’ όψιν ότι τα εκκλησιαστικά ζητήματα εντάσσονται στο χαρτοφυλάκιο αυτού του υπουργείου, τότε το «μείγμα» ενίοτε, και κάτω από ειδικές συνθήκες, μπορεί να είναι εκρηκτικό.
Από τις τρεις βαθμίδες εκπαιδεύσεως σπουδαιοτάτη είναι η δεύτερη, διότι στο γυμνάσιο και στο λύκειο διαμορφώνεται ο χαρακτήρας των νέων, ο τύπος του πολίτη ενός έθνους, της ενωμένης, ούτως ειπείν, Ευρώπης σήμερα, της παγκοσμιοποιήσεως αργότερα. Παρά ταύτα, κατά συνθήκη το ενδιαφέρον των υπουργών Παιδείας εστιάζεται πρωτίστως στην ανωτάτη εκπαίδευση. Προφανώς διότι το πανεπιστήμιο εφοδιάζει με δεξιότητες απασχολήσεως τους νέους, ώστε να ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία. Αλλά ίσως και διότι οι φοιτητές είναι ατίθασοι ή κάποιοι εξ αυτών τουλάχιστον.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, η ηγετική μορφή του 1821, με οξύτατη πολιτική αντίληψη της εποχής του, αντιμετώπιζε με ιδιαίτερη περίσκεψη την ίδρυση του πρώτου ανωτάτου εκπαιδευτικού ιδρύματος επί της βασιλείας του Οθωνος. «Τούτο το σπίτι», είπε σε συνομιλητή του δείχνοντας το πανεπιστήμιο, «θα φάει εκείνο το σπίτι», και έδειξε τα ανάκτορα. Επαληθεύθηκε πολλές φορές στη διάρκεια της Ιστορίας.
Καλές οι αναφορές στο παρελθόν, αλλά η ανάγκη αλλαγών είναι αδήριτη. Ανεξαρτήτως όμως της ορθότητος των επιχειρούμενων μεταρρυθμίσεων, αυτό που πρέπει πάση θυσία να αποφύγει πολιτικώς ο όποιος υπουργός Παιδείας είναι η συγκρότηση μετώπου ενιαίου καθηγητών, φοιτητών και του συνόλου της αντιπολιτεύσεως. Οσοι αγνόησαν την αρχή αυτή υπέστησαν τις συνέπειες τόσο οι ίδιοι όσο και οι κυβερνήσεις στις οποίες μετείχαν.
Ως προς το θέμα των «αιωνίων φοιτητών» που έχει προσλάβει περίπου μεταφυσικές διαστάσεις, ανεκδοτολογικώς και μόνον σημειώνεται ότι ο επιφανέστερος εξ αυτών ήταν ο Κ.Θ. Δημαράς, ο μεγαλύτερος λόγιος του περασμένου αιώνα. Οταν η χούντα τον απέλυσε από τις θέσεις που κατείχε, του επροτάθη από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης να διδάξει στην έδρα του της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.
΄Ομως υπήρχε κώλυμα. Ο Δημαράς δεν είχε ολοκληρώσει τις πτυχιακές σπουδές του. Πήγε στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και πέρασε από τα γραφεία των καθηγητών που τον αντιμετώπισαν φιλικότατα και με οφειλόμενη εκτίμηση. Ενας από αυτούς, ο ασημαντότερος, έκρινε σκόπιμο να τον εξετάσει επί της ύλης του μαθήματός του. Δεν έλειψε ο τραγέλαφος ποτέ σε αυτή τη χώρα. Εν πάση περιπτώσει ο Δημαράς πήρε με άριστα το πτυχίο του, ανακηρύχθηκε διδάκτορας και δίδαξε επί μία δεκαετία στη Σορβόννη. Εξυπακούεται βεβαίως ότι οι σημερινοί «αιώνιοι φοιτητές» δεν είναι Δημαράδες, αλλά και ούτε άξιοι καταδίκης.
ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 7 Ιανουαρίου 2021
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire