Δεν περνά σχεδόν μέρα τα τελευταία χρόνια που να μη γράψει κάποιος για την υγεία του Ερντογάν. Και πολλοί είναι εκείνοι που ανακοινώνουν κάθε τόσο ότι όπου και να ΄ναι αναχωρεί για τας αιωνίους μονάς! Χρόνια τώρα ο Ερντογάν πεθαίνει… Αλλά αυτός είναι πάντα εκεί και σχεδιάζει και ανακατεύει τη γεωπολιτική τράπουλα της περιοχής και όχι μόνο. Βεβαίως τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει καθώς και τα εσωτερικά προβλήματα διακυβέρνησης, δύσκολα κρύβονται Αλλά αυτή η ανάλυση για τα ελληνοτουρκικά είναι περίεργη. Κάποιοι αναλυτές, εκλαμβάνοντας τις επιθυμίες τους για πραγματικότητα, φαίνεται να πιστεύουν πως αν φύγει ο Ερντογάν θα διευθετηθούν ως διά μαγείας όλα τα προβλήματα με τη γειτονική χώρα. Το αστείο είναι ότι όταν ήρθε στην εξουσία τον πρώτο καιρό, υπήρχαν και τότε εκείνοι που περίμεναν ότι θα λύνονταν τα προβλήματα μας με την Τουρκία. Τότε βέβαια ήταν ο «καλός» Ερντογάν. Αναλύσεις επιφανειακές που και στις δύο περιπτώσεις διαγράφουν τη γεωπολιτική, τη συνέχεια, τη διαχρονικότητα και την υπερκομματικότητα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Διότι επί της ουσίας η τουρκική πολιτική για το Αιγαίο και την Κύπρο δεν διαμορφώθηκε επί Ερντογάν. Υπήρχε από τη δεκαετία του 1960, αν όχι και νωρίτερα. Μπορεί να προσαρμόζεται η τακτική ανάλογα με τα δεδομένα της κάθε εποχής, αλλά η στρατηγική δεν αλλάζει.
Οι Έλληνες αναλυτές, αλλά και το ελληνικό πολιτικο-διπλωματικό κατεστημένο παρασύρονται από τις αυταπάτες τους όσον αφορά την τουρκική πραγματικότητα. Να θυμίσω εδώ ότι την εισβολή στην Κύπρο το 1974 την έκανε ένας, κατ΄αυτούς δημοκράτης, ποιητής και κοσμοπολίτης πολιτικός, ονόματι Μπουλέντ Ετζεβίτ. Βοηθούσης βεβαίως και της βλακείας των χουντικών και της στήριξης που είχε από Βρετανούς, Αμερικανούς και ΝΑΤΟ.
Είναι γεγονός πάντως ότι ο Ερντογάν και οι Ισλαμιστές συστηματοποίησαν την τουρκική εξωτερική πολιτική στο πλαίσιο του νέο-οθωμανισμού με το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας». Εδώ μας κλέψανε και το γαλάζιο! Και βέβαια πλάτυναν τις βλέψεις τους σε όλόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο από την οποία είχε αποσυρθεί η Ελλάδα με την πολιτική του καλβινιστή Κώστα Σημίτη.
Σημειωτέον ότι Κεμαλιστές και εθνικιστές γκρίζοι λύκοι πλειοδοτούν σε αυτή την πολιτική και άρα αν βρεθούν στην εξουσία μετά από μια εκλογική αποτυχία ή τον αφανισμό του Ερντογάν,τίποτε δεν θα αλλάξει. Αντίθετα μάλιστα αν αυτός που θα τον διαδεχτεί, το νέο μπλοκ εξουσίας δηλαδή, φανεί περισσότερο ευλύγιστος απέναντι στους Αμερικανούς, τους Ευρωπαίους και το ΝΑΤΟ, η ελληνική πλευρά θα βρεθεί σε ακόμη πιο δύσκολη θέση από τη σημερινή. Αυτό άλλωστε περιμένουν οι Αμερικανοί, αυτό περιμένει η Δύση από την διάδοχη κατάσταση του Ερντογάν. Ένα μπλοκ εξουσίας στην Άγκυρα πιο φιλικό από το σημερινό.
Είναι επομένως καιρός να αφεθεί κατά μέρος η μυθολογία γύρω από την Τουρκία, ότι τη μια καταρρέει η οικονομία της και την άλλη πεθαίνει ο Ερντογάν και ότι θα αλλάξουν τα πράγματα. Η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα, η μετάβαση στην μετά-Ερντογάν εποχή δεν θα είναι εύκολη, τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι μεγάλα τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στη διεθνή σκηνή. Οι άνθρωποι της Αυλής του δεν θα παραδώσουν εύκολα τα κεκτημένα. Όμως πολλές από τις δομικές αλλαγές που επέβαλε ο Ερντογάν και οι Ισλαμιστές ήρθαν για να μείνουν όποια και να είναι η διάδοχη κατάσταση. Η Τουρκία έχει αλλάξει και δεν υπάρχει επιστροφή προς τα πίσω. Η νέο-οθωμανική επεκτατική πολιτική της θα συνεχιστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αυτό που χρειάζεται είναι μια σοβαρή ελληνική στρατηγική για την αντιμετώπιση της. Τα υπόλοιπα είναι κουβέντες «της απάνω Τζιερκατζιής» ( Της Κυριακής που δεν υπάρχει, ή αυτής που δεν την ακολουθεί Δευτέρα!)
Υ.Γ.
Η κυπριακή Δεξιά και κυρίως η μεταπρατική κυπριακή αστική τάξη, είναι σε αναζήτηση υποψηφίου για τις προεδρικές εκλογές του 2023. Τρία βασικά ονόματα συζητούνται στα σαλόνια της Λευκωσίας. Πρώτα θα αφεθεί να τρέξει ο Αβέρωφ Νεοφύτου. Αν όμως οι πολλαπλές κρυφές ή φανερές δημοσκοπήσεις δείξουν ότι το «άλογο» δεν τραβάει, τότε συζητούνται δύο άλλα φαβορί: ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Χριστοδουλίδης και ο δήμαρχος Λευκωσίας Κωνσταντίνος Γιωρκάτζης. Ο Χριστοδουλίδης θα είναι η ύστατη επιλογή των μεταπρατών αστών, αν το δημοσκοπικό ρεύμα τον επιβάλει. Έχει μαζί του ένα κομμάτι του «απρριπτικού» στρατοπέδου που τρέφει αυταπάτες για τις θέσεις του στο Κυπριακό, παρόλο που δεν του συγχωρούν το ανανικό παρελθόν του, και μέρος της λαϊκής Δεξιάς. Ο Κωνσταντίνος Γιωρκάτζης θα μπορούσε να ήταν η συγκυβέρνηση ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ. Βεβαίως μέχρι τις προεδρικές του 2023 θα κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και άλλα ονόματα πιθανόν θα εμφανιστούν για τον συγκεκριμένο χώρο.
Κανένας από τους δυνητικούς αυτούς υποψηφίους δεν θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει σοβαρά το θέμα της διαφθοράς λόγω της διασύνδεσης τους με την εξουσία. Υπάρχει άλλωστε διάβρωση της κοινωνίας και κάθετη και οριζόντια και διακομματική στο θέμα της διαφθοράς και γι΄αυτό και η ανοχή. Αλλά για τον πολίτη που διαπνέεται ακόμη από ένα όποιο αξιακό κώδικα ηθικής, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον αγώνα για κάθαρση.
Στο χώρο της αντιπολίτευσης το ΑΚΕΛ ψάχνει τον Βασιλείου του ή τον Σπανό του προκειμένου να αγκαλιάσει μέρος του μεταπρατικού κατεστημένου και οι ενδιάμεσοι θυμίζουν το ποίημα του Αρθρούρου Ρεμπώ, «Μια εποχή στην κόλαση»!
*Πανεπιστημιακός, συγγραφέας της μυθιστορηματικής τριλογίας ΝΟΜΑΔΑΣ, Αθήνα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2017-2019. Τώρα κυκλοφορεί και το νέο του μυθιστόρημα, ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ/ΣΤΟ ΥΦΑΝΤΟ ΤΟΥ ΄21, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.
stephanos.constantinides@gmail.com
Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, 14 Νοεμβρίου 2021
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire