Το Σάββατο σταθμεύσαμε στην παλιά πόλη. Φεύγοντας βρήκαμε στο τζάμι του αυτοκινήτου ένα χαρτί το οποίο νομίσαμε πως ήταν λαπόρτο. Ήταν όμως ένα ποίημα κι η ιστορία ενός ανθρώπου και της οικογένειας του που δεν είναι πια μαζί μας. Τίτλος του ποιήματος «Αν πρέπει να πεθάνω». Ποιητής ο Παλαιστίνιος Ρεφαάτ Αλαρήρ.
«Αν πρέπει να πεθάνω, πρέπει εσύ να ζήσεις, να πεις την ιστορία μου, να πουλήσεις τα πράγματα μου, να αγοράσεις ένα λευκό πανί και λίγο σπάγκο, να φτιάξεις ένα χαρταετό με μακριά ουρά, έτσι που ένα παιδί κάπου στη Γάζα όταν θα κοιτά προς τον παράδεισο περιμένοντας τον πατέρα που έχασε σε μια αναλαμπή χωρίς να προλάβει να πει σε κανένα αντίο, ούτε καν στη σάρκα του, ούτε στον εαυτό του, θα βλέπει τον χαρταετό που εσύ έφτιαξες να πετά εκεί ψηλά και θα σκέφτεται πως ένας άγγελος είναι εκεί και στέλνει πίσω αγάπη. Αν πρέπει να πεθάνω, ας φέρει ο θάνατος μου ελπίδα, ας γίνει μύθος».
Ο Ρεφαάτ Αλαλήρ ανήκε στις τάξεις της παλαιστινιακής διανόησης με διδακτορικό στην αγγλική λογοτεχνία. Πίστευε στη δύναμη της αφήγησης και του γραπτού λόγου ως μέσο αντίστασης στην κατοχή και είχε ιδρύσει στη Γάζα την οργάνωση «Δεν είμαστε αριθμοί» (wearenotnumbers.org). Πολλά μέλη της οικογένειας του είχαν σκοτωθεί στους βομβαρδισμούς του 2014, ενώ ο ίδιος σκοτώθηκε πέρσι στις 6 Δεκεμβρίου σε βομβιστική επίθεση κατά του διαμερίσματος όπου διέμενε, η οποία θεωρήθηκε στοχευμένη. Εκτός από αυτόν, στο ίδιο επεισόδιο, σκοτώθηκαν άλλα έξι μέλη της οικογένειας του. Λίγες βδομάδες αργότερα η κόρη του Σαιμά, προς την οποία είχε γράψει το πιο πάνω ποίημα, έφερε στον κόσμο το πρώτο της παιδί, γράφοντας του: «Σου έχω όμορφα νέα. Το ξέρεις πως έγινες παππούς;». Τα όμορφα νέα κράτησαν τέσσερεις μήνες. Το βρέφος μαζί με τη μητέρα είχαν το ίδιο τέλος με τον παππού και τις χιλιάδες άλλους Παλαιστίνιους που χάθηκαν και συνεχίζουν να χάνονται τόσο άδικα σε μια λωρίδα γης που ακόμα και όσοι ζουν προετοιμάζονται για τον θάνατο τους.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire