Σκόπευα σήμερα να ασχοληθώ μόνο με τις προεδρικές εκλογές στην Κύπρο αλλά η καυτή επικαιρότητα με αναγκάζει να προσθέσω, έστω και τηλεγραφικά, και κάποια άλλα θέματα. Είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία που φαίνεται να παίρνει νέες διαστάσεις, οι κρίσιμες εκλογές στην Τουρκία αλλά και οι ελληνικές εκλογές σε ένα πρωτοφανές κλίμα αντιπαράθεσης και τοξικότητας.
Οι προεδρικές εκλογές στην Κύπρο, εκτός απροόπτου, έχουν κριθεί. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος, εκτός κάποιας δραματικής αλλαγής της τελευταίας στιγμής. Προετοιμαζόταν από χρόνια με τη βοήθεια του βαθέος οικονομικού κατεστημένου, του Αναστασιάδη, της Εκκλησίας και όλων εκείνων των κέντρων εξουσίας που δεν επιθυμούν ανατροπές ούτε στο Κυπριακό ούτε στην εσωτερική διακυβέρνηση του τόπου. Προέρχεται άλλωστε από την ευρύτερη Δεξιά, πολιτικά ανήκει στο κυβερνητικό κόμμα του ΔΗΣΥ και έχει τη στήριξη των «ενδιάμεσων» που απέτυχαν να αναδείξουν δικό τους υποψήφιο. Ο άλλος υποψήφιος της Δεξιάς και του ΔΗΣΥ, ο Αβέρωφ Νεοφύτου, δαιμονοποιήθηκε επειδή κρίθηκε ότι υπό τις περιστάσεις, λόγω παρελθόντος, δεν θα μπορούσε να εξυπηρετήσει αποτελεσματικά τα μεγάλα συμφέροντα. Το ΑΚΕΛ επέλεξε επίσης ένα υποψήφιο από τον ευρύτερο χώρο της Δεξιάς, με τεχνοκρατικές ικανότητες και με μόνη φιλοδοξία να φτάσει στον δεύτερο γύρο που μάλλον θα το πετύχει, αν και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι δεν είναι ακόμη εξασφαλισμένο.
Με άλλα λόγια, η μεταπρατική αστική τάξη και η Δεξιά ελέγχουν απόλυτα το πολιτικό παιχνίδι. Δεν υπάρχουν ούτε καινούργιες ιδέες, ούτε σοβαρές πολιτικές προτάσεις διακυβέρνησης. Το πρόβλημα θα προκύψει την επόμενη μέρα και θα είναι με ποιους θα κυβερνήσει ο νέος Πρόεδρος και πώς θα ικανοποιηθούν τα ανταγωνιστικά συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Όταν μάλιστα το πολιτικό σύστημα θα εξέλθει από αυτές τις εκλογές περισσότερο αποδυναμωμένο και με πιθανές αναταράξεις. Στο Κυπριακό θα συνεχιστούν οι διολισθήσεις και οι κατολισθήσεις. Η Τουρκία θεωρεί ότι ακόμη και η ΔΔΟ είναι ξεπερασμένη και δεν θα επιδιώξει λύση αλλά εδραίωση και επέκταση των κατοχικών δεδομένων, με στόχο τον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου. Η ελληνική πλευρά θα βάλει στο τραπέζι το φυσικό αέριο, μια ακόμη διολίσθηση, με την απατηλή ελπίδα να «προσφέρει κίνητρα» στην Τουρκία.
Υπό τις περιστάσεις φαίνεται ότι θα αυξηθεί η αποχή, μολονότι στον πρώτο τουλάχιστον γύρο, η ψήφος υπέρ του Γιώργου Κολοκασίδη θα ήταν ένα ανάχωμα στις μελλοντικές διολισθήσεις στο Κυπριακό και μια στήριξη στους πολίτες που θα συνεχίσουν να αγωνίζονται εναντίον της διαφθοράς και υπέρ μιας ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας. Διότι θα υπάρχουν πάντα εκείνοι που θα αγωνίζονται για να περισώσουν την Κυπριακή Δημοκρατία. Και όσο και αν οι εκλογές κρίνονται στη βάση των πελατειακών σχέσεων και στη βάση της εξυπηρέτησης των μεγάλων συμφερόντων, όταν θα τεθεί το θέμα επιβίωσης, οι πολίτες, όπως και το 2004, θα υπερασπιστούν την Κυπριακή Δημοκρατία. Στο δημοψήφισμα οι πολίτες έχουν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και ο κομματικός πατριωτισμός ακυρώνεται, ή τουλάχιστον υποχωρεί. Η πολιτική δεν είναι μεταφυσική. Κρίνεις και αποφασίζεις με τα δεδομένα της συγκεκριμένης στιγμής, της συγκεκριμένης εποχής. Και είναι αυτά τα δεδομένα που επιβάλλουν να ψηφιστεί ο Γιώργος Κολοκασίδης στον πρώτο γύρο των εκλογών. Διότι η ψήφος στον Γιώργο Κολοκασίδη είναι στήριξη στον αγώνα υπεράσπισης της κρατικής μας οντότητας, της Κυπριακής Δημοκρατίας, ένα αγωνιστικό - δημοκρατικό ανάχωμα αντίστασης.
Τηλεγραφικά τώρα τα υπόλοιπα θέματα στα οποία έγινε αναφορά στην αρχή. Ο πόλεμος στην Ουκρανία παίρνει νέες επικίνδυνες διαστάσεις και μετεξελίσσεται σε πόλεμο του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών εναντίον της Ρωσίας μετά την απόφαση της Γερμανίας να στείλει άρματα Leopard στην Ουκρανία. Βέβαια οι Αμερικανοί δέχτηκαν, θεωρητικά, να στείλουν και αυτοί τα πιο τελειοποιημένα άρματά τους, τα Abrams. Το κάνουν συμβολικά, με ένα πολύ περιορισμένο αριθμό για να πιέσουν τους Γερμανούς να υποκύψουν. Η ρωσική αντίδραση θα είναι βίαιη, σύμφωνα με τις πρώτες δηλώσεις της Μόσχας. Ο πόλεμος μπαίνει πια σε αχαρτογράφητα νερά. Οι κίνδυνοι για την ανθρωπότητα είναι μεγάλοι.
Στην Τουρκία οι εκλογές ορίστηκαν για τις 14 Μαΐου. Ασφαλώς ο Ερντογάν, εκτός απροόπτου, θα τις κερδίσει. Θα τις κερδίσει γιατί ελέγχει όλους τους μηχανισμούς του κράτους αλλά και γιατί η αντιπολίτευση δεν έχει για την ώρα κάποιο υποψήφιο ικανό να τον αντιμετωπίσει. Πιθανότερος αντίπαλός του θα είναι ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, ηγέτης των Κεμαλικών-Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, μετριότητα, άχρωμος και άοσμος. Φυσικά αυτές οι εκλογές δεν θα είναι περίπατος ούτε για τον Ερντογάν, καθώς αντιμετωπίζει σοβαρά εσωτερικά προβλήματα και μια ενωμένη αντιπολίτευση. Παρόλα αυτά είναι αποφασισμένος να τις κερδίσει με όλα τα μέσα.
Την ίδια ώρα αναμένεται και η ημερομηνία για τις ελληνικές εκλογές που ο Μητσοτάκης θα ανακοινώσει όπως ανέφερε για την ερχόμενη άνοιξη. Παρά τη φθορά που υπέστη και τα διάφορα σκάνδαλα, με τελευταίο αυτό των υποκλοπών που συγκλονίζει τη χώρα, οι δημοσκοπήσεις φέρνουν τη ΝΔ πρώτο κόμμα αλλά χωρίς αυτοδυναμία. Αυτό δείχνει και την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να αρθρώσει ένα πειστικό πολιτικό λόγο. Η χώρα είναι αντιμέτωπη με ένα τοξικό πολιτικό λόγο και με την απαξίωση των θεσμών, σε μια στιγμή που αντιμετωπίζει σοβαρά εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα. Θα χρειαστούν δύο αν όχι τρεις γύροι εκλογών για να σταθεροποιηθεί η πολιτική κατάσταση. Αν χρειαστεί τελικά κυβέρνηση συνασπισμού, είναι πολύ πιθανόν να παραμεριστεί ο Μητσοτάκης και όπως ψιθυρίζεται πιθανός διάδοχός του θα είναι ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας. Πάντως η χώρα δύσκολα θα αντέξει ακόμη μια τετραετία Μητσοτάκη αλλά την ίδια στιγμή δεν υπάρχει και σοβαρή εναλλακτική πολιτική πρόταση. Είναι φανερό ότι Ελλάδα και Κύπρος, σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, στερούνται ηγεσίας με πολιτικό εκτόπισμα. Δεν παράγεται πολιτική και ο πολιτικός λόγος αναλίσκεται σε κοινοτοπίες. Οδεύουμε σε πολιτική έρημο.
Υ.Γ. Στην Κύπρο ελλείψει αντισυστημικής Αριστεράς καλπάζει η Ακροδεξιά των κερκίδων! Αυτό με αφορμή όσα συνέβησαν στο μνημόσυνο του Γρίβα την περασμένη Κυριακή. Η Κύπρος είναι μια από τις λίγες χώρες στον κόσμο όπου δεν εκδηλώνεται καμιάς μορφής αντισυστημική Αριστερά. Στην Ελλάδα για παράδειγμα, έχουμε το ΚΚΕ και διάφορες μικρότερες ή και περιθωριακές ομάδες. Στην Κύπρο ούτε ίχνος. Αυτό οφείλεται και στη γενικότερη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος. Οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι η κυπριακή κοινωνία είναι κάτι περισσότερο από συντηρητική. Απόδειξη αυτού το γεγονός ότι με τόσους υποψήφιους στις προεδρικές εκλογές, απουσιάζουν οι γυναίκες. Απουσιάζουν επίσης υποψήφιοι με αριστερό προφίλ και αριστερό προσανατολισμό.
*Πανεπιστημιακός, συγγραφέας της μυθιστορηματικής τριλογίας ΝΟΜΑΔΑΣ, Αθήνα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2017-2019. Τώρα κυκλοφορεί και το νέο του μυθιστόρημα, ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ/ΣΤΟ ΥΦΑΝΤΟ ΤΟΥ ΄21, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.
stephanos.constantinides@gmail.com
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire