Η
διερεύνηση του φαινομένου απασχολεί, τελευταία, όλο και περισσότερο τον
Τύπο. Μάλιστα, σοβαρή εφημερίδα είχε πρόσφατα ειδικό αφιέρωμα για τις
αιτίες τής, κατά τις δημοσκοπήσεις συνεχώς διευρυνόμενης, πολιτικής
δυναμικής της Χρυσής Αυγής. Ωστόσο...
Ακόμη και αν κάποιος ουδόλως ειδήμων επιχειρούσε να εκφράσει την
«κοινή σοφία» επί του θέματος, ουσιαστικά στο ίδιο περίπου μήκος κύματος
πιστεύω ότι θα κινείτο:
Οσο οι εθνικοί κατασταλτικοί-διωκτικοί μηχανισμοί υπολειτουργούν
προκλητικά (υπολειτουργία για την οποία ελάχιστα ευθύνεται η συχνά
μνημονευόμενη ανεπάρκεια του τεχνολογικού εξοπλισμού της Αστυνομίας και
καθόλου η ψευδώς προβαλλόμενη αριθμητική «υποστελέχωσή» της)...
Οσο δεν επενδύονται μέσα και πολιτική βούληση για τη φύλαξη των
συνόρων, χερσαίων (ελάχιστα χιλιόμετρα σύρμα θα απαιτείτο) και
θαλάσσιων...
Οσο η ιδεολογική τρομοκρατία του ενός πολιτικού άκρου ασκείται
άνετα σε δημόσιους χώρους... Ενώ οι πιο ακραίες εκδοχές του μπορούν
ανεμπόδιστα να καταδικάζουν σε διά πυράς θάνατο ανθρώπους που διέπραξαν
το «κακούργημα» να εργάζονται ημέρα απεργίας...
Οσο οι καθέξαντες πολιτικό αξίωμα, έστω και για μία ημέρα, κατά
νόμο μπορούν να διασφαλίζουν την εις το διηνεκές σίτιση των τέκνων τους
εκ του δημοσίου κορβανά... (Οπότε η λεηλατημένη νομιμότητα μετατρέπεται
σε νόμιμη λεηλασία)...
Οσο τα κόμματα «του συστήματος» αυτοαπαλλάσσονται από τα δάνειά τους...
Οσο πρυτάνεις δωρίζουν σε «φίλες» ακριβά κινητά χρηματοδοτούμενα εκ του προϋπολογισμού των ΑΕΙ...