Κύπρος: Υστερία από τους οπαδούς της όποιας λύσης

Κώστας Βενιζέλος

Υστερίες στον κόσμο των οπαδών της όποιας λύσης

Είναι αδιέξοδες οι προσεγγίσεις της πολιτικής του κλαψουρίσματος. Είναι δείγμα αδυναμίας, που δεν μπορεί να μετατραπεί σε πολιτικό κέρδος. Ούτε ασφαλώς παράγεται πολιτική, αλλά ένα σκηνικό μελό, ασπρόμαυρης ελληνικής ταινίας. Είπε κανείς πως το Κυπριακό θα λυθεί με άλλον τρόπο εκτός από διάλογο; Όλοι συμφωνούν σε αυτό. Μετά το Μοντ Πελεράν υπάρχει μια επιμονή και μια βιασύνη να επανέλθουν οι δυο πλευρές στις διαπραγματεύσεις. Ασφαλώς και πρέπει να επανέλθουν, αλλά θα πρέπει πρωτίστως να διασφαλισθεί πως δεν θα δημιουργηθεί ένα… νέο ελβετικό Μοντ Πελεράν στη Λευκωσία. Να συναντηθούν για να διαφωνήσουν και να αναδείξουν τις διαφορές τους; Αυτός είναι ο στόχος; Το ζητούμενο δεν είναι να ξεκινήσει ξανά η διαδικασία. Το επιδιωκόμενο θα πρέπει να είναι να ξεκαθαρίσει ότι θα συζητηθεί το Εδαφικό, όλες οι εκκρεμότητες, που είναι πολλές, αν και τις υποβαθμίζουν κάποιοι, και μετά, όταν και εφόσον κλείσουν όλα αυτά, να περάσει η διαδικασία στην επόμενη φάση. Διαφορετικά θα επιλεγεί μια συνταγή αποτυχίας. Μια καταστροφική συνταγή. Γιατί ένα οριστικό ναυάγιο θα έχει κόστος. Όπως άλλωστε και η παρουσίαση ενός σχεδίου που θα απορριφθεί θα είναι καταστροφή για τον τόπο και ο καθένας θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Κυρίως όταν είναι γνωστές οι ευαισθησίες των πολιτών.
 

Το άγχος που δημιουργεί πρακτικές άψε-σβήσε για να οδηγηθούμε σε δημοψηφίσματα είναι μια προσέγγιση που δεν λογαριάζει το κόστος της αποτυχίας. Αποτελεί μια πολιτική στάση που παραπέμπει «στο λύση να 'ναι και ό,τι να 'ναι». Γι' αυτό και ακούγονται απόψεις στο παρασκήνιο αλλά και δημόσια, έστω και συγκαλυμμένα, πως «μιας μορφής εγγυήσεις μπορούν να υπάρξουν αλλά με ημερομηνία λήξης» ή πως «είτε έχει εγγυήσεις είτε όχι εάν θέλουν να επιτεθούν οι Τούρκοι, δεν θα το κάνουν;». Βεβαίως και οι δυο αυτές θέσεις είναι επικίνδυνες και παραπέμπουν σε μια λογική υποστήριξης της διατήρησης των εγγυήσεων.  Κάποιοι εξ αυτών, που υποστηρίζουν ένα διαφοροποιημένο σύστημα εγγυήσεων,   πραγματοποιούν και εκστρατεία με βάση τα πιο πάνω επιχειρήματα και ασκούν εκ των έσω πιέσεις. Είναι οι ίδιοι που πολεμούν τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδος, Νίκο Κοτζιά, επειδή τους χάλασε το πάρτι. Είναι οι ίδιοι που προβάλλουν το επιχείρημα πως είναι λάθος να χαλάσει η συμφωνία (που την έχουν δει άραγε;) «χάριν Μόρφου»! Αφήνουν δε και υπονοούμενα για μυωπικές προσεγγίσεις στις συνομιλίες με εμμονές σε συμβολισμούς ( εγγυήσεις) και σε περιοχές ως προς το Εδαφικό.
 

Είμαστε μάρτυρες σε ένα θέατρο του παραλόγου. Οι οπαδοί της όποιας λύσης, ως πρωταγωνιστές ταινίας Νίκου Ξανθόπουλου και Μάρθας Βούρτση, βρίσκονται σε μια μόνιμη υστερία γιατί χάθηκε η ευκαιρία του Μοντ Πελεράν. Και μέσα σε αυτή την υστερία αναζητούν τους αίτιους κατασκευάζοντας «εχθρούς της λύσης». Με ροπή προς την αυτοχειρία δεν μπορούν με ψυχραιμία να αντιμετωπίσουν τα δεδομένα. Γι' αυτό και οι υστερίες.

Κώστας Βενιζέλος