Το διαχρονικό ρουσφέτι και το βόλεμα των ημετέρων

Κώστας Βενιζέλος

 

Το λάθος μέιλ και το βαλς με τους ελέφαντες

Μπορεί να φταίει η τεχνολογία, ο κακός χειρισμός του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, που φεύγουν «ακατάλληλα» για δημόσια θέα μηνύματα.  Μηνύματα που δεν αποκαλύπτουν  μυστικά αλλά επιβεβαιώνουν  αυτό που όλοι γνωρίζουν, ότι δηλαδή η σχέση κομμάτων και πολιτών είναι πρωτίστως πελατειακή. Όταν η πολιτική είτε δεν υπάρχει είτε δεν πείθει, τότε επιστρατεύονται μέθοδοι που αγγίζουν τις ανάγκες των πολιτών.

Το ρουσφέτι δεν είναι παιδική αρρώστια της κυπριακής κοινωνίας, αλλά εργαλείο επιβίωσης κομμάτων και πολιτικών. Προ ετών ήταν το λάθος πάτημα του κουμπιού που έστειλε στα ΜΜΕ το πρόγραμμα των συναντήσεων του Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΛ, προ ημερών το λάθος έβαλε στην κορνίζα τον Πρόεδρο του ΔΗΣΥ, Αβέρωφ Νεοφύτου. Το θέμα του ρουσφετιού ή της «βοήθειας/εξυπηρέτησης συμπολιτών μας», δεν αφορά τους δυο, αλλά όλο το πολιτικό σύστημα. Κάποιοι μάλιστα από το πολιτικό προσωπικό διαθέτουν και διδακτορικά στα ζητήματα αυτά, επιβίωσαν και αναπτύχθηκαν με τις… διευκολύνσεις.

Το θέμα αυτό, μπορεί να δίνει τροφή στον διαδικτυακό αχταρμά, με πειράγματα και ανέκδοτα, όμως το ζήτημα είναι πολύ πιο σοβαρό για να περιοριστεί στα επιδερμικά και στην πλάκα. Ούτε, βέβαια, μπορεί να φορτωθεί το όλο ζήτημα στις ιδιαιτέρες ή στον άνθρωπο που πάτησε το κουμπί αποστολής των μηνυμάτων. 

Είναι προφανές πως κάθε φορά που δημοσιοποιείται μια τέτοια υπόθεση, καταγράφονται οι ίδιες περίπου αντιδράσεις. Φωτοτυπία ή διαδικτυακά copy paste. «Και τι έγινε όλοι το κάνουν, δεν είναι μυστικό», «δεν είναι ρουσφέτι, είναι εξέταση αιτημάτων των πολιτών», «καταδικάζουμε την αναξιοκρατία και θα εργασθούμε για αξιοκρατία…». Όλα αυτά λέγονται τη στιγμή που όλοι οι βασικοί παίκτες γνωρίζουν πως χωρίς το ρουσφέτι θα πάθουν πολιτική ασφυξία, θα χάσουν ψήφους ή δεν θα προσθέσουν καινούργιους στη σακούλα.
Το ζήτημα του ρουσφετιού είναι πολιτικό ( διακομματικό) αλλά και κοινωνικό φαινόμενο. Έχει να κάνει με μια διαχρονική νοοτροπία, που δεν λέει να εγκαταλείψει την κοινωνία. Είναι πολιτικό και κοινωνικό και πιο βαθιά έχει να κάνει και με το DNA των πολιτών. Δεν είναι, όμως, θέμα θεωρίας ή επιστημονικής ανάλυσης. Οι θεωρίες αυτές είναι το άλλοθι που αναζητούν οι πρωταγωνιστές για να το αποδώσουν στα «ήθη και τα έθιμα» του τόπου. 

Στη διακομματική συνεννόηση ( γιατί στο πεδίο αυτό υπάρχει), αναπτύσσεται το αφήγημα πως είναι προνόμιο της εξουσίας, κεκτημένο και… νόμιμο να βολεύει ο καθένας τους δικούς του. Και αυτό το… κεκτημένο θα υπάρχει και θα διαιωνίζεται από τη στιγμή που το σύστημα βολεύεται και οι πολίτες δεν αντιδρούν ( προφανώς γιατί θεωρούν ότι κάποια στιγμή θα έλθει και η σειρά τους). 

Μπορεί να καταπολεμηθεί αυτή η γάγγραινα; Και δεν εννοούμε μόνο από τον Γενικό Εισαγγελέα και τον Γενικό Ελεγκτή, που είναι οι μόνοι φορείς καταπολέμησης της διαπλοκής σε αυτή τη χώρα. Αλλά από την κοινωνία, τους πολίτες που θα αναγκάσουν τους πολιτικούς να εγκαταλείψουν αυτές τις πρακτικές. 

«Ο πόλεμος δεν αρχίζει με κανονιές. Αρχίζει όταν ονοματίζουμε τον εχθρό».  Κι αυτό είναι το πρώτο βήμα για να μην παρακολουθούμε απλώς μια απίστευτη κωμωδία που οι κακοί ηθοποιοί την έχουν καταντήσει μια δυσβάστακτη τραγωδία. Να καταδικάζουν αυτό που πράττουν απτόητοι, είτε το μαθαίνουμε από τη λάθος διασπορά ηλεκτρονικών μηνυμάτων είτε όχι. Να χορέψουν δυο ελέφαντες βαλς δεν γίνεται. Γιατί όμως προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο εδώ και δεκαετίες; Κάνουν ρουσφέτι γιατί χωρίς αυτό δεν μπορούν να επιβιώσουν. 

  Κώστας Βενιζέλος