Οι ανακολουθίες του Μητσοτάκη

 

   Γιώργος Σταματόπουλος
Τον Μαργαρίτη Σχοινά προτείνει για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ο πρωθυπουργός, υπέρμαχο της Συμφωνίας των Πρεσπών· παρομοίως τοποθέτησε γενικό γραμματέα Αθλητισμού τον Ποτάμιο Γιώργο Μαυρωτά, ο οποίος είχε την ίδια θέση, υπέρ της περιβόητης συμφωνίας. Επίσης, δύο υπουργοί της κυβέρνησης, οι Νίκος Παναγιωτόπουλος της Αμυνας και Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, αναπληρωτής του Εξωτερικών, τάσσονται ανεπιφύλακτα υπέρ της διατήρησης της συμφωνίας -και όλα μέλι-γάλα.

Επίσης: Με πρόταση πάλι του πρωθυπουργού τοποθετήθηκε γενικός γραμματέας Δημόσιας Τάξης ο Κων. Τσουβάλας, ο οποίος αποπέμφθηκε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ως υπεύθυνος για την τραγωδία στο Μάτι· ούρλιαζε τότε για τις ευθύνες του ανδρός ο νυν πρωθυπουργός ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ποιες προεκλογικές κραυγές κατά της συμφωνίας και κουραφέξαλα. Ποια ανακολουθία στις επιλογές των προσώπων και πράσιν’ άλογα. Εγινε η δουλειά; Κατελήφθη η εξουσία; Ολα τα άλλα είναι για αφελείς και αδαήμονες περί την άσκηση της πολιτικής. Γούστο του και καπέλο του πλέον του πρωθυπουργού να αποφασίζει ό,τι ο ίδιος γουστάρει χωρίς (;) να είναι υποχρεωμένος να λογοδοτεί σε κανέναν.

Αντιδρά ο ΣΥΡΙΖΑ και μερικοί ακόμη που δεν εννοούν να καταλάβουν ότι δεν έχει σημασία τι λέει κάποιος προεκλογικά, αλλά τι πράττει μετεκλογικά [όταν είναι νικητής]. Αυτοί οι μερικοί είναι εύλογο να αντιδρούν γιατί βλέπουν την κοροϊδία ολοφάνερα. Οι κύριοι, όμως, από το κόμμα της αντιπολίτευσης; Γιατί; Ιδια τακτική δεν ακολούθησαν; Δεν έλεγαν ότι θα σκίσουν τα μνημόνια και ότι θα χορεύουν οι δανειστές στον ρυθμό του ζουρνά που θα βάραγε ο κ. Τσίπρας; Και ας μη μας πουν ότι το έκαναν με το μαχαίρι στον λαιμό και για να γλιτώσουν την αποπομπή από την Ενωση, ήξεραν με ποιους είχαν να κάνουν, ήξεραν τι σημαίνει βαθύς καπιταλισμός -αλλά καλύτερα να μην ξύνονται πληγές.

Το θέμα είναι άλλο και αφορά όχι τους πολιτικούς αλλά τους εύπιστους και ανίδεους (;) ψηφοφόρους, το πώς δηλαδή οι δεύτεροι πείθονται από τις προεκλογικές εξαγγελίες. Είναι ένα από τα στραβά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στο οποίο δεν δίνουμε την προσήκουσα σημασία, ούτε ως πολίτες αλλά ούτε και ως δημοσιογράφοι. Και είναι ενδιαφέρον ότι οι νικητές αδιαφορούν παταγωδώς για τις αντιδράσεις που προκαλούν οι πράξεις τους [είναι απίστευτος ο κυνισμός τους, ξέρουν όμως ότι είναι αποδεκτός από όλους -ποιος θα κάτσει να κρίνει το πριν και το τώρα;...].

Τελικά αυτό που μετράει σε αυτές τις δημοκρατίες είναι ο νικητής και ουδεμία σημασία έχει τι μέσα μετέρχεται προς επιδίωξη της νίκης, διότι ξέρει ο νικητής ότι μετά το κλείσιμο της κάλπης ουδέν ανατρέπεται -και αυτό φαίνεται να το συμμεριζόμαστε οι πλείστοι ψηφοφόροι. Ναι, αλλά αυτό είναι σκάνδαλο για οποιοδήποτε δημοκρατικό καθεστώς, όλη αυτή η ανοχή [η αφασία] εκ μέρους των πολιτών κυρίως αλλά και η αποδοχή αυτής της «φιλοσοφίας» εκ μέρους αυτή τη φορά αναλυτών, δημοσιολόγων και δημοσιογράφων, παλαιάς και νέας κοπής, παρακαλώ.

Τα κόμματα βέβαια της αντιπολίτευσης τα γνωρίζουν πολύ καλά αυτά και απλώς παραπονούνται και αντιδρούν τάχα για να δείξουν ένα έργο -στην ουσία περιμένουν τα στραβοπατήματα της κυβέρνησης ώστε να έρθει η δική τους σειρά. Και όλοι είμαστε μια χαρά.