Η ατιμωρρησία των ελίτ

Τάσος Παππάς Αντιγράφω από τη στήλη «ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ» στις Νησίδες της «Εφημερίδας των Συντακτών» (30-3-2024) του φίλου Νίκου Ξυδάκη. Μεταφέρει τη γνώμη πολύπειρου νομικού: «Κάθε υπογραφή που μπαίνει για τα Τέμπη είναι αντίσταση στην αυτοδικία, διότι κάθε ενέργεια αυτής της εξουσίας είναι παρακίνηση για αυτοδικία». Εχει δίκιο ο νομικός και σωστά κάνει ο Ξυδάκης που παραθέτει την άποψή του. Ετσι είναι. Οποιος διαβάζει κάτω από τις γραμμές των μετρήσεων της κοινής γνώμης, όποιος ψάχνει πίσω από τα προφανή και απ’ αυτά που βολεύουν τις κυρίαρχες δυνάμεις, όποιος συζητά με ανθρώπους έξω από τον στενό κύκλο των γνωριμιών του, διαπιστώνει ότι οι πολίτες δεν εμπιστεύονται το πολιτικό σύστημα, τους θεσμούς, έχουν ισχυρές αμφιβολίες για την αμεροληψία της Δικαιοσύνης και είναι σίγουροι ότι στη χώρα τούτη οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ είναι στο απυρόβλητο. Με ελάχιστες εξαιρέσεις και όταν δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, γιατί οι θεωρίες περί σκευωρίας και συνωμοσίας δεν πείθουν ούτε εκείνους που τις διακινούν. Οι πολιτικές ελίτ έχουν θεσπίσει ειδικές διατάξεις στο Σύνταγμα και στους νόμους για να προστατευθούν, οι οικονομικές ελίτ με τη δύναμη του χρήματος έχουν καταφέρει να βρίσκονται εκτός ελέγχου. Και εδώ υπάρχουν λίγες εξαιρέσεις όταν σπάνε οι συμφωνίες, κλονίζονται οι συμμαχίες, καταρρέουν τα οχυρωματικά έργα και ρίχνονται στην πυρά τα πιο εξωνημένα τμήματα του οικονομικού κατεστημένου για να παραμυθιαστεί το πλήθος. Ωστόσο ο πυρήνας του συστήματος δεν απειλείται. Οι αδύναμοι ξέρουν πολύ καλά ότι δεν θα έχουν καμία τύχη αν βρεθούν στα δικαστήρια απέναντι στους ισχυρούς είτε της πολιτικής είτε της οικονομίας. Στρατιές δικηγόρων δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν (πανάκριβοι οι πιο μπασμένοι στα κόλπα), πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης δεν θα αποκτήσουν για να πουν τη δική τους εκδοχή και η μόνη τους ελπίδα είναι να πέσουν πάνω σε μερακλήδες εισαγγελείς και δικαστές που θα τολμήσουν να πάνε κόντρα στο ρεύμα, να συγκρουστούν με το καθεστώς και να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν όταν ξεκινούσαν. Τα παχιά λόγια των εξουσιών ότι θα πέσει άπλετο φως στις σκοτεινές υποθέσεις, ότι θα πάει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο, ότι τίποτα δεν θα σκεπαστεί, ότι θα πληρώσουν οι υπεύθυνοι όσο ψηλά κι αν βρίσκονται, δεν τα πιστεύει πια κανείς. Δύσοσμες ιστορίες χρονίζουν. Σκάνδαλα που βγάζουν μάτι δεν εξιχνιάζονται. Οι παρασπονδίες κρατικών αξιωματούχων καλύπτονται. Η αρχειοθέτηση φακέλων και η απαλλαγή είτε λόγω έλλειψης στοιχείων (πώς να βρεθούν αφού οι υποθέσεις κλείνουν άρον άρον) είτε λόγω παραγραφής είναι ο συνήθης κανόνας. Η ηγεσία της Δικαιοσύνης ορίζεται από την κυβέρνηση κι ας μας λένε από την Ευρωπαϊκή Ενωση ότι πρέπει να αλλάξει το μοντέλο. Ολα τα κόμματα εξουσίας διακηρύττουν ότι σέβονται την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και κάνουν τα πάντα για να τη χειραγωγήσουν με τη βοήθεια πρόθυμων λειτουργών της. Για το ναυάγιο στην Πύλο με τους εκατοντάδες νεκρούς ακόμη περιμένουμε. Το σκάνδαλο της Novartis έχει φωταγωγηθεί στις ΗΠΑ, στην Ελλάδα εκκωφαντική σιωπή. Εχουν περάσει περίπου δύο χρόνια από το σκάνδαλο των υποκλοπών και μέχρι τώρα τίποτα. Για το έγκλημα των Τεμπών εδραιώνεται η αντίληψη ότι επιχειρείται συγκάλυψη. Σε τέτοιες συνθήκες σκόπιμης καθυστέρησης και ύποπτης διαχείρισης δεν είναι φυσιολογικό να κερδίζει έδαφος η άποψη ότι στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας όλα γίνονται στραβά; Ποια μπορεί να είναι η αντίδραση; Οι περισσότεροι θα χαλιναγωγήσουν την απελπισία τους και θα πάψουν να ασχολούνται με την πολιτική. Ορισμένοι θα διοχετεύσουν την οργή τους σε ακραίες πολιτικές συσσωματώσεις που τάζουν λαγούς με πετραχήλια. Θα βρεθούν όμως και κάποιοι που θα μπουν στον πειρασμό να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους και να βεβηλώσουν αυτό που «κατά τας επισήμους γραφάς» θεωρείται αβεβήλωτο. Το κινούν αίτιο της βίαιης ανυπακοής είναι η οδύνη.