Η Ελλάδα που μας πληγώνει

 

 

 

 

 

 Του Στέφανου Κωνσταντινίδη*

"Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει" 

Γιώργος Σεφέρης

Έχω κάνει κατά καιρούς κατάχρηση αυτού του στίχου του Σεφέρη. Αλλά τον προτιμώ απέναντι στις κραυγές απελπισίας δυο μεταπολεμικών πρωθυπουργών, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που το 1963, μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη, αναφώνησε το γνωστό εκείνο, «μα ποιος κυβερνά επιτέλους αυτό τον τόπο» και του Κώστα Σημίτη, «αυτή είναι η Ελλάδα», μετά το ναυάγιο του «Εξπρές Σάμινα» τον Σεπτέμβριο του 2000, με 81 νεκρούς. Ο Σεφέρης ήταν ποιητής και πονούσε τον τόπο του. Οι άλλοι όμως ήταν πολιτικοί και είχαν εκλεγεί από τον λαό να κυβερνήσουν χρηστά τον τόπο, κάτι που δεν έκαναν ή δεν κατάφεραν.

Oι πολιτικοί εκλέγονται για να αντιμετωπίζουν τις παθογένειες όχι για να διαπιστώνουν την ύπαρξη τους, όταν δεν τις προκαλούν οι ίδιοι με τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Δεν είναι ούτε κοινωνιολόγοι, ούτε πολιτικοί αναλυτές. Ούτε ασφαλώς για να κρύβονται, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, πίσω από το προνόμιο της βουλευτικής ασυλίας, κάτι που σπάνια συναντούμε σε άλλες χώρες.

Όποιος παρατηρεί αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα, πέρα από τα επικοινωνιακά σκευάσματα που προσφέρονται στους πολίτες από τις κυρίαρχες ομάδες της εξουσίας, ακόμη και όσα γράφουν πολιτικοί αναλυτές του συστημικού τύπου που στηρίζουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη, διαπιστώνει ότι οι πολίτες δεν εμπιστεύονται το πολιτικό σύστημα και  τους θεσμούς, ενώ έχουν ισχυρές αμφιβολίες για την αμεροληψία της Δικαιοσύνης και είναι σίγουροι ότι οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ είναι στο απυρόβλητο.

Όλοι οι ευρωπαϊκοί δείκτες, ποσοτικοί και ποιοτικοί,δείχνουν μια χώρα σε πτώση που στην καλύτερη περίπτωση την τοποθετούν στο μέσο όρο των ευρωπαϊκών χωρών του πρώην ανατολικού μπλόκ. Ακόμη και η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία διαπιστώνει ότι ένας στους τέσσερις Έλληνες είναι αντιμέτωπος με το φάσμα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Και ένας αναλυτής υπεράνω κάθε υποψίας, ο Αλέξης Παπαχελάς, έγραφε ανήσυχος αυτή την εβδομάδα στην ναυαρχίδα της αστικής τάξης την «Καθημερινή», πως «όλα γύρω μας χαλαρώνουν και φθηναίνουν», για να συνεχίσει: «Όλα επιτρέπονται και εκεί όπου απαγορεύονται. Από τα περιώνυμα «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» καταλαβαίνει πάλι και ο κάθε ανίδεος ότι εκτός από την Ελλάδα που νομίζουμε ότι ξέρουμε, υπάρχει και μια άλλη, σκοτεινή Ελλάδα που δρα κάτω από το ραντάρ του νόμου, με κανόνες μαφίας και με τεράστια συμφέροντα να διακυβεύονται». Την ίδια ώρα που μια από τις μεγαλύτερες ανησυχίες των πολιτών μετά την ακρίβεια είναι η ανασφάλεια, με πρώτα θύματα τους ηλικιωμένους και τις γυναίκες. Με τις γυναικοκτονίες να είναι πια καθημερινές.

Το κράτος δικαίου υποχωρεί και όπως φάνηκε στην περίπτωση της τραγωδίας των Τεμπών όπου έγινε ότι ήταν δυνατό για την συγκάλυψη των ευθυνών, οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τους θεσμούς, ούτε την Δικαιοσύνη και ζήτησαν την ευρωπαϊκή επέμβαση  ενάντια σε αυτή την συγκάλυψη. Τα Τέμπη έβαλαν για πρώτη φορά σε δοκιμασία τον Μητσοτάκη, την κυβέρνηση του, αλλά και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Χάρη σε μια γενναία και συγκροτημένη γυναίκα επικεφαλής του Συλλόγου των Θυμάτων των Τεμπών, τηn Μαρία Καρυστιανού, η κοινή γνώμη έχει αφυπνιστεί και με ενάμισυ εκατομμύριο υπογραφές απαιτεί να χυθεί άπλετο φως στην σιδηροδρομική τραγωδία και να τιμωρηθούν οι ένοχοι.

Είχαν προηγηθεί πολλά άλλα με κύριο το  σκάνδαλο των υποκλοπών  με μια επιχείρηση παρακολούθησης των πάντων, υπουργών, κυβερνητικών στελεχών, αρχηγών αντιπολιτευόμενων κομμάτων, επιχειρηματιών, δημοσιογράφων ακόμη  και του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων!

Όλοι διαπιστώνουν ότι η περιώνυμη «πολιτική κυριαρχία» του Μητσοτάκη είναι μια ψευδαίσθηση παρά την ανυπαρξία αντιπολίτευσης. Άρκεσε ένα άρθρο με αποκαλύψεις  για τα Τέμπη σε μια εφημερίδα, που μέχρι τώρα στήριζε την κυβέρνηση και ο ιδιοκτήτης της ήταν φίλος της οικογένειας Μητσοτάκη,για να προκληθεί πανικός  και να θυσιαστούν ως εξιλαστήρια θύματα δύο υπουργοί, από τους στενότερους συνεργάτες του πρωθυπουργού. Κι αυτό όταν αποκαλύφθηκε πως  ως απεσταλμένοι του, απέτυχαν  να   κατευνάσουν τον  ιδιοκτήτη της εφημερίδας «Το Βήμα».

Όλα αυτά την ίδια ώρα που η χώρα  βρίσκεται αντιμέτωπη με σοβαρά προβλήματα εξωτερικής πολιτικής, με  μια μονοδιάστατη επιλογή, αυτή της «εταιρικής στρατηγικής σχέσης» με τις ΗΠΑ, αυτό που η άρχουσα τάξη αποκαλεί  την «σωστή πλευρά της Ιστορίας». Που τα  ως τώρα όμως αποτελέσματα της  δεν δείχνουν να εξυπηρετούν τα ελληνικά εθνικά  συμφέροντα. Οι ΗΠΑ δεν εγγυώνται την ελληνική εθνική κυριαρχία, ενώ αρνούνται επίμονα να καταδικάσουν την Τουρκία για την κατοχή στην Κύπρο.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο. Η απουσία αξιόπιστης εναλλακτικής πολιτικής πρότασης  από την αντιπολίτευση πρόσφερε ως τώρα  πολιτική «άνεση» στον Μητσοτάκη. Σε σημείο που ονειρευόταν και μια τρίτη τετραετία. Οι δημοσκοπήσεις όμως δείχνουν την φθορά της κυβέρνησης και ο Μητσοτάκης δεν θεωρείται πια, σε μερικές από αυτές, ως ο  καταλληλότερος για τη θέση του πρωθυπουργού. Την μάχη ως καταλληλότερος πρωθυπουργός την κερδίζει ο Κανένας!

Πολλά θα κριθούν μετά τις ευρωεκλογές. Η πολιτική, όπως και η φύση δεν ανέχεται το κενό. Κάτι θα ξεπηδήσει από κάπου, μια εναλλακτική πρόταση που θα απειλήσει τη σημερινή εξουσία. Εξάλλου τα συμφέροντα και ο ξένος παράγοντας μπορούν ακόμη και τον Κασσελάκη να προωθήσουν στην πρωθυπουργία όταν θα κρίνουν ότι ο Μητσοτάκης δεν τους εξυπηρετεί πια. Δεν είναι λίγοι άλλωστε που τον βλέπουν ως το συμπλήρωμα και το alter ego του σημερινού πρωθυπουργού.

Φυσικά τα ελλείμματα δημοκρατίας, η διαφθορά, το πελατειακό κράτος,οι  κοινωνικές ανισότητες, ο  μεταπρατισμός  και η  έλλεψη ενός παραγωγικού μοντέλου θα συνεχίσουν να κατατρύχουν τη χώρα η οποία  χρειάζεται ένα σοβαρό κράτος δικαίου χωρίς λεκέδες που να το εκθέτουν και να το αποδυναμώνουν διεθνώς. Ένα κράτος χωρίς πελατειακές σχέσεις και διαφθορά, ένα υποδειγματικό  κοινωνικό κράτος, μια εύρωστη οικονομία και ένα πολυεπίπεδο παραγωγικό μοντέλο, ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να παράγει γνώση και πολιτισμό, θα προάγει την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο, ένα ολοκληρωμένο σύστημα υγείας στην υπηρεσία των πολιτών και ασφαλώς την ύπαρξη μιας οικολογικής συνείδησης και ευαισθησίας που να προστατεύει το περιβάλλον  και την βιοποικιλότητα των  οικοσυστημάτων.  Όλα αυτά όμως δεν είναι σε θέση να τα προσφέρουν τα αντιπολιτευόμενα κόμματα. Με κάποιες αποχρώσεις και κάποιες επιμέρους αλλαγές θα συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο του νεοφιλελευθερισμού. Αλλαγές  θα προκύψουν μόνο μέσα από συνεχείς λαϊκές κινητοποιήσεις, μέσα από ένα εύρωστο λαϊκό κίνημα.

Η Κύπρος βρίσκεται, με τις δικές της ιδιαιτερότητες φυσικά, αντιμέτωπη με παρόμοια προβλήματα όπως και η Ελλάδα. Με επιπρόσθετη την κατοχή που βαραίνει ακόμη περισσότερο το μέλλον της. Η πλαδαρή πολιτική που ακολουθείται στο Κυπριακό είναι επικίνδυνη και αδιέξοδη. Η επίσκεψη στη Λευκωσία του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, ανέδειξε αυτή την αντιφατική πολιτική που ακολουθούν οι κυπριακές ελίτ και η σημερινή κυβέρνηση, και η οποία διολισθαίνει σε επικίνδυνα μονοπάτια.

ΥΓ Σαν να μη έφταναν όσα συμβαίνουν με την μονή Αββακούμ , χτίζεται και άλλη μονή, παράνομα, στο Κάβο Γκρέκο, σε προστατευόμενη περiοχή. Είναι δυνατό η Εκκλησία να εμπλέκεται σε παρανομίες και αντί να προστατεύει το περιβάλλον να το καταστρέφει;

 

*Πανεπιστημιακός, συγγραφέας, ποιητής.   stephanos.constantinides@gmail.com