Οι Νέαντερταλ με αναπηρίες επιβίωναν μέσω κοινωνικής υποστήριξης
(Φωτογραφία: Erik Trinkaus)
Οταν τα οστά ενός Νεάντερταλ ηλικίας
50.000 ετών, γνωστού με την ονομασία «Σάνινταρ 1», εντοπίστηκαν στην
ομώνυμη σπηλιά Σάντινταρ στο ιρακινό Κουρδιστάν, το 1957, οι πολυάριθμοι
τραυματισμοί του ήταν αμέσως εμφανείς. Η ανάλυση του κρανίου έδειξε ότι
ένα συντριπτικό τραύμα στο κεφάλι, το οποίο είχε υποστεί σε νεαρή
ηλικία κοντά στο μάτι, πιθανότατα του είχε προκαλέσει πρόβλημα στην
όραση. Το δεξί του χέρι και το αντιβράχιο του έλειπαν. Πιθανότατα
υπέφερε και από μια νόσο που σχετίζεται με μυϊκούς πόνους και μειωμένη
κινητικότητα κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης.
Ωστόσο, μια νέα ανάλυση του κρανίου, κατέδειξε ακόμη μια σημαντική αναπηρία, η οποία δεν είχε γίνει αντιληπτή από προηγούμενες εξετάσεις: αποκαλύφθηκε ότι οι οστικές αναπτύξεις που βρέθηκαν στα αυτιά του, είχαν οδηγήσει σε απώλεια ακοής.
Πώς όμως κατάφερε να φτάσει σε ηλικία μεταξύ 40 και 50 ετών, όπως προέκυψε από την οδοντιατρική ανάλυση του κρανίου; Δεδομένου ότι με τα συγκεκριμένα χρόνια, στη σημερινή εποχή θα θεωρούνταν ηλικιωμένος, οι επιστήμονες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο «Σάνινταρ 1» κατόρθωσε να επιβιώσει λαμβάνοντας σημαντική βοήθεια από άλλους στο κοινωνικό περιβάλλον του.
«Εκτός των άλλων αναπηριών του, η κώφωσή του τον καθιστούσε εύκολη λεία για τα πανταχού παρόντα σαρκοφάγα. Εξαρτιόταν από άλλα μέλη της κοινωνικής του ομάδας για να επιβιώσει», υποστηρίζει ο ανθρωπολόγος Ερικ Τρίνκχαους.
Οπως αναφέρει, η αδυναμία του να ακούσει θα είχε ως αποτέλεσμα τη μειωμένη ικανότητα για επικοινωνία και κοινωνικές δραστηριότητες που απαιτούν συντονισμό, καθιστώντας τον έτσι λιγότερο αποτελεσματικό ως κυνηγό. Παράλληλα, θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να μάθει πώς να κατασκευάζει εργαλεία και να τα χρησιμοποιεί και όπως σημειώθηκε, θα ήταν πιο ευάλωτος απέναντι σε μεσαία και μεγάλα σαρκοφάγα (όπως λύκους, μεγάλες γάτες, αρκούδες).
Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι υπόλοιποι Νεάντερταλ ήταν σε θέση να προσφέρουν μια τέτοιου επιπέδου κοινωνική υποστήριξη στον «Σάνινταρ 1». Αυτό το εξαφανισμένο είδος ανθρώπων, άλλωστε, έθαβε τους νεκρούς, σε μια πράξη που, σύμφωνα με τους ανθρωπολόγους, είναι ενδεικτική της κοινωνικής συνοχής, των κοινωνικών ρόλων και της αμοιβαίας υποστήριξης.
Αλλωστε, όπως τονίζεται, και άλλα παραδείγματα προϊστορικής κοινωνικής υποστήριξης έχουν καταγραφεί. Όπως η περίπτωση ενός πεντάχρονου ανθρώπου της αρχαϊκής εποχής, ο οποίος παρότι έπασχε από σοβαρή παραμόρφωση του εγκεφάλου, δεν εγκαταλείφθηκε κατά τη γέννηση, αλλά αντίθετα επιβίωσε τουλάχιστον πέντε χρόνια, πιθανότατα λαμβάνοντας την ίδια φροντίδα με τα άλλα παιδιά του περιβάλλοντός του.
Οπως προκύπτει από τα νέα αυτά ευρήματα, οι αντιλήψεις μας για τους Νεάντερταλ, έχουν πλέον προχωρήσει από την ξεπερασμένη αντίληψη ότι ήταν εξωφρενικοί πρωτο-άνθρωποι που κρύβονταν σε σπηλιές. Αντίθετα, οι διαφορές συμπεριφοράς με τον σύγχρονο άνθρωπο, είναι, κατά τους ισχυρισμούς των ερευνητών, στην καλύτερη περίπτωση «περιορισμένες».
(Πηγή: gizmodo.com)
Ωστόσο, μια νέα ανάλυση του κρανίου, κατέδειξε ακόμη μια σημαντική αναπηρία, η οποία δεν είχε γίνει αντιληπτή από προηγούμενες εξετάσεις: αποκαλύφθηκε ότι οι οστικές αναπτύξεις που βρέθηκαν στα αυτιά του, είχαν οδηγήσει σε απώλεια ακοής.
Πώς όμως κατάφερε να φτάσει σε ηλικία μεταξύ 40 και 50 ετών, όπως προέκυψε από την οδοντιατρική ανάλυση του κρανίου; Δεδομένου ότι με τα συγκεκριμένα χρόνια, στη σημερινή εποχή θα θεωρούνταν ηλικιωμένος, οι επιστήμονες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο «Σάνινταρ 1» κατόρθωσε να επιβιώσει λαμβάνοντας σημαντική βοήθεια από άλλους στο κοινωνικό περιβάλλον του.
«Εκτός των άλλων αναπηριών του, η κώφωσή του τον καθιστούσε εύκολη λεία για τα πανταχού παρόντα σαρκοφάγα. Εξαρτιόταν από άλλα μέλη της κοινωνικής του ομάδας για να επιβιώσει», υποστηρίζει ο ανθρωπολόγος Ερικ Τρίνκχαους.
Οπως αναφέρει, η αδυναμία του να ακούσει θα είχε ως αποτέλεσμα τη μειωμένη ικανότητα για επικοινωνία και κοινωνικές δραστηριότητες που απαιτούν συντονισμό, καθιστώντας τον έτσι λιγότερο αποτελεσματικό ως κυνηγό. Παράλληλα, θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να μάθει πώς να κατασκευάζει εργαλεία και να τα χρησιμοποιεί και όπως σημειώθηκε, θα ήταν πιο ευάλωτος απέναντι σε μεσαία και μεγάλα σαρκοφάγα (όπως λύκους, μεγάλες γάτες, αρκούδες).
Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι υπόλοιποι Νεάντερταλ ήταν σε θέση να προσφέρουν μια τέτοιου επιπέδου κοινωνική υποστήριξη στον «Σάνινταρ 1». Αυτό το εξαφανισμένο είδος ανθρώπων, άλλωστε, έθαβε τους νεκρούς, σε μια πράξη που, σύμφωνα με τους ανθρωπολόγους, είναι ενδεικτική της κοινωνικής συνοχής, των κοινωνικών ρόλων και της αμοιβαίας υποστήριξης.
Αλλωστε, όπως τονίζεται, και άλλα παραδείγματα προϊστορικής κοινωνικής υποστήριξης έχουν καταγραφεί. Όπως η περίπτωση ενός πεντάχρονου ανθρώπου της αρχαϊκής εποχής, ο οποίος παρότι έπασχε από σοβαρή παραμόρφωση του εγκεφάλου, δεν εγκαταλείφθηκε κατά τη γέννηση, αλλά αντίθετα επιβίωσε τουλάχιστον πέντε χρόνια, πιθανότατα λαμβάνοντας την ίδια φροντίδα με τα άλλα παιδιά του περιβάλλοντός του.
Οπως προκύπτει από τα νέα αυτά ευρήματα, οι αντιλήψεις μας για τους Νεάντερταλ, έχουν πλέον προχωρήσει από την ξεπερασμένη αντίληψη ότι ήταν εξωφρενικοί πρωτο-άνθρωποι που κρύβονταν σε σπηλιές. Αντίθετα, οι διαφορές συμπεριφοράς με τον σύγχρονο άνθρωπο, είναι, κατά τους ισχυρισμούς των ερευνητών, στην καλύτερη περίπτωση «περιορισμένες».
(Πηγή: gizmodo.com)
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire