Αυτοί που κατάστρεψαν την Κύπρο! Λαμόγια και αχάμπαροι

Τα λαμόγια, οι αχάμπαροι και η καταστροφή

Κώστας Βενιζέλος

Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα ακούγοντας τις τελευταίες ημέρες πανταχόθεν τη δήλωση κλισέ πως «πρέπει να πληρώσουν οι υπεύθυνοι για την καταστροφή της οικονομίας». Ποιοι είναι αυτοί προφανώς και το γνωρίζουν όλοι, κρύβονται όμως πίσω από το γεγονός ότι οι έρευνες συνεχίζονται. Δείχνουν, ταυτόχρονα, «εκνευρισμένοι» που αργούνε να καταλήξουν (οι έρευνες) σε πορίσματα. Ο Γενικός Εισαγγελέας τους διαμήνυσε, πλην όμως κάνουν πως δεν ακούνε, ότι ήδη έχουν αποδοθεί πολιτικές ευθύνες. Σε αυτή τη χώρα το πολιτικό προσωπικό έχει την εντύπωση πως όλοι πάσχουν από τον ιό της αμνησίας, δεν θυμούνται τίποτε και για το ποιοι οδήγησαν τον τόπο στην οικονομική καταστροφή και ποίοι αποτελείωσαν το «έργο». Βεβαίως, για να είμαστε ειλικρινείς, οι πολίτες ενίοτε βολεύονται με αντιδράσεις ισοπεδωτικής απαξίωσης. Προτιμούν να κλείνουν τη μύτη τους για να προστατευθούν από τη δυσοσμία, παρά να αλλάξουν με δράσεις τη μυρωδιά. Προτιμούν να αντιδρούν με μαζικές συγκεντρώσεις για τα αμπελοπούλια παρά να «κυνηγούν» όσους συνέβαλαν στην οικονομική καταστροφή. 

Η παρέμβαση του τέως Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας άλλαξε την ατζέντα των δημόσιων συζητήσεων στην προεκλογική. Επανέφερε το σκηνικό στο 2013. Το τι αναφέρει στο βιβλίο του είναι λίγο-πολύ γνωστά (όσα είδαν το φως της δημοσιότητας). Επέλεξε την εξ αποστάσεως παρέμβαση και τον ρόλο του κριτή. Πόσο νομιμοποιείται να πράξει τούτο είναι το μείζον, καθώς πίσω από μια μαρτυρία πρέπει πάντα να αξιολογείται και η σκοπιμότητα. Το θέμα δεν είναι εάν εισακουόταν ή όχι τότε, αλλά τι έπραξε προληπτικά και αποτρεπτικά. Στο κάτω-κάτω ο ίδιος κρίθηκε με τρόπο που επέλεξε να αποχωρήσει λαμβάνοντας την όχι και τόσο ευκαταφρόνητη αποζημίωση. 

Το πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχει σε αυτή τη χώρα το αίσθημα της ευθύνης. Η πολιτική ζωή κινείται με χαρακτηριστικά  έντονης παρελθοντολογίας, που αποτελεί την οδό για να παρακαμφθεί ο δρόμος των ευθυνών. Κινείται με γενικολογίες που διευρύνουν την αβεβαιότητα. Λύσεις μπορούν να βρεθούν; Βεβαίως, είναι όμως και θέμα ικανότητας και ορθολογισμού. Εμείς, όμως, παρακολουθούμε ένα άλλο έργο, που το κουβεντολόι θεωρείται πολιτική. Όταν στριμωχθούν –για οποιοδήποτε ζήτημα– καταφεύγουν σε μια διακήρυξη με σκληρό λεκτικό για το  Κυπριακό. Είναι το καταφύγιο τους. Η οδός της πεπατημένης της κάθε μετριότητας, που νομιμοποιείται μέσα από το πολιτικό σύστημα να παριστάνει τον «σωτήρα». 

Το θέμα των ευθυνών για την καταστροφή της οικονομίας δεν μπορεί να αποτελεί μόνο μέρος της προεκλογικής ατζέντας. Από το 2013 και εντεύθεν το θέμα ξεχάστηκε για να επανέλθει τώρα. Όλα κρύβονται κάτω από το χαλί καθώς εάν αρχίσει η συζήτηση δεν θα αφορά μόνο τους τραπεζίτες αλλά και τους ομοτράπεζους τους, τους πολιτικούς. Κι αυτούς που σιτίζονταν από τα τραπεζικά μαγαζιά αλλά και εκείνους που λάμβαναν αποφάσεις αδιάβαστοι και ανυποψίαστοι. Γιατί, στο τέλος, ούτε η βλακεία είναι άλλοθι ούτε και η άγνοια. Είναι προφανές πως η διατήρηση του στάτους κβο στο πολιτικό σύστημα, οφείλεται και στην απάθεια των πολιτών. Διατήρησε  και διατηρεί ένα πολιτικό σύστημα, το (πολιτικό) προσωπικό του οποίου, στην πλειοψηφία του αναλώνεται στο… σβήσιμο λαπόρτων, σκοτώνεται για μια τηλεοπτική, ραδιοφωνική ατάκα, στήνεται για μια δήλωση έξω από τις εκκλησίες τις Κυριακές, μετά τα μνημόσυνα. Όλα, λοιπόν, έχουν εξήγηση και για όσα βιώνουμε και γιατί η χώρα  χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο. Και στο Κυπριακό και στην οικονομία. 

  Κώστας Βενιζέλος