Από
Η πιο παλιά μονή στην Κρήτη χρονολογείται από τον 11ο αιώνα και βρίσκεται “χωμένη” κυριολεκτικά μέσα σε ένα απόκρημνο φαράγγι, προκαλώντας δέος σε όσους θελήσουν να την επισκεφθούν…
Η Μονή του Αγίου Ιωάννη του Ερημίτη, γνωστή και ως Καθολικό, είναι χτισμένη στην απόκρημνη πλαγιά στο φαράγγι Αυλάκι, που βρίσκεται σε απόσταση 20 χλμ. από την πόλη των Χανίων, στη βόρεια ακτή του Ακρωτηρίου.
Και το μέλλον δημοπρατείται...
Συβαρίτες
Μήδοι
Αμαθούσιοι και Φοίνικες
στα χνάρια της Ιστορίας
θα συνεχίσουν
να κυνηγούν τον Ονήσιλο
στα κράσπεδα της Σαλαμίνας.
Από μια κλωστή
κρέμεται το μέλλον
( Στέφανος Κωνσταντινίδης )
‘Ισως η χρονιά που έρχεται να είναι και η τελευταία ευκαιρία για την Ευρωπαϊκή Ενωση να μη μείνει ουραγός στα δίκτυα τεχνολογίας 5ης γενιάς με τις υψηλές ταχύτητες για τις τηλεπικοινωνίες και να συμβαδίσει με την Κίνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά σε ανάλυσή του για το θέμα το Reuters. Κι αυτό ευνοεί ιδιαίτερα όσες εταιρείες προμηθεύουν τον ανάλογο και αναγκαίο εξοπλισμό, όπως είναι η φινλανδική Nokia και η σουηδική Εricsson, ειδικά αφότου πολλές κυβερνήσεις από τη Σουηδία έως τη Σιγκαπούρη αποφάσισαν να αποκλείσουν την κινεζική Huawei για λόγους ασφαλείας, ακολουθώντας το παράδειγμα των ΗΠΑ.
Ως πολίτης…
Είμαι μέλος του ΔΣ του μουσείου της Ακρόπολης και μιλάω για τα έργα που ξεκίνησε το ΥΠΠΟΑ πάνω στο βράχο, όχι ως ειδικός αλλά ως πολίτης με μακρά θητεία στο χώρο του πολιτισμού.
Προσπαθώ να περιγράψω τη θλίψη μου για την κακομεταχείριση της κοινής μνήμης μας και την απαξίωση κάποιων βασικών αρχών που κάποτε ούτε καν χρειαζόντουσαν λόγια για να κοινοποιηθούν, ήταν κοινωνικά αυτονόητα. Όπως η αίσθηση της ιστορίας και των παθών του λαού που ζωντάνευαν πάνω στον κακοτράχαλο βράχο – στα μάτια μου ιερός ως φορέας μνήμης και φορέας πολιτισμού – που η προσοχή μας στο δύσκολο βάδισμα πάνω στις πέτρες του, μας οδηγούσε στην κυριολεξία να σκύβουμε με προσοχή, να γινόμαστε ένα με τη δυσκολία του. Κι αυτό μας αναβάθμιζε σε κατ’ ουσία ερευνητές της ιστορίας των 2500 χρόνων του, γιατί δεν είναι μόνον οι ναοί του, οι Καρυάτιδες, τα αγάλματα, το θαύμα της «μη γεωμετρίας» του Παρθενώνα με τις οπτικές διορθώσεις. Είναι και η αντίσταση κατά της γερμανικής κατοχής, η σημαία του Σάντου και του Γλέζου, το τζαμί, ο βίαιος εκχριστιανισμός του, η ασεβής στάση των Άγγλων που το χρησιμοποίησαν σαν οχυρό, ο βομβαρδισμός του Μοροζίνι, οι μύθοι και η μυθοπλασία του, ο ενεργητικός ρεμβασμός των ερωτευμένων, η ληστεία του Ελγίνου, η ηρεμία που αποπνέει όταν σταθείς και κοιτάξεις τη θάλασσα χωρίς βιασύνη, χωρίς να σε εγκαλεί το καθήκον.
Πλησιάζει η «ώρα της αλήθειας», η στιγμή που –για άλλους νωρίτερα, για άλλους αργότερα– θα έχουμε την επιλογή να εμβολιαστούμε εναντίον του νέου κορωνοϊού. Προηγήθηκαν δύσκολοι μήνες· είδαμε κατακόρυφη αύξηση στον αριθμό κρουσμάτων και θανάτων. Νιώσαμε τον κίνδυνο να πλησιάζει. Αναμενόμενο είναι περισσότεροι να καλωσορίζουν το εμβόλιο σήμερα. Διεθνείς και εθνικές εκστρατείες ενημέρωσης θα επιδιώξουν τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή στο πρόγραμμα εμβολιασμού, ώστε να προστατευθούν οι πιο ευάλωτοι, αλλά και να επιτευχθεί η ανοσία του γενικότερου πληθυσμού.
«Δεξί χέρι» του Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών Κυρίλλου, αρμόδιος για τις διεθνείς σχέσεις («υπουργός Εξωτερικών») και «άτυπο Νο 2» στην ιεραρχία της Ρωσικής Εκκλησίας, ο μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων μιλάει στην «Κ» για τη συνεχιζόμενη «κόντρα» με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που φαίνεται να έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδα, τα οποία προσομοιάζουν σε σχίσματα περασμένων αιώνων. Οι διχασμοί στην παγκόσμια Ορθοδοξία γύρω από το περιβόητο «Ουκρανικό αυτοκέφαλο» μοιάζει να επεκτείνονται, όπως δείχνει και η εκκλησιαστική κρίση στην Κύπρο, που στάθηκε και αφορμή γι’ αυτή τη συνέντευξη.
Ίσως να νομίζετε ότι σε δυό-τρεις μήνες θα έχετε κάνει εμβόλιο για τον κορωνοϊό. Ίσως, ακούγοντας τις ενθουσιώδεις εξαγγελίες των επισήμων και διαβάζοντας όλα τα φλογερά άρθρα να θεωρείτε ότι όπου να ‘ναι ξεμπερδεύουμε. Ίσως να νομίζετε ότι η ανακάλυψη του εμβολίου, αυτό το τιτάνιο έπος της ανθρώπινης διανόησης, ήταν το τελευταίο δύσκολο εμπόδιο και ότι από εδώ και πέρα το θέμα είναι απλό. Ή να νομίζετε ότι το μόνο πρόβλημα τώρα είναι το πώς αρκετοί άνθρωποι θα πειστούν να πάνε να κάνουν το εμβόλιο. Αυτό το άρθρο είναι μια έκκληση, μια ικεσία για να προσγειώσετε τις προσδοκίες σας σε πιο ρεαλιστικά επίπεδα. Ασφαλώς, αντιλαμβάνομαι ότι κανένας δε θέλει να διαβάσει κάτι τέτοιο σήμερα, μέσα στο ζόφο των σχεδόν 3.500 νεκρών -κι εγώ σας διαβεβαιώ ότι δεν έχω καμία όρεξη να γράφω και να σκέφτομαι τέτοια πράγματα. Επειδή όμως δεν τα βλέπω γραμμένα αλλού, σκέφτηκα να τα αφήσω εδώ, σε αυτή τη σελίδα. Η γνώμη μου είναι ότι σε αυτή την κρίσιμη καμπή της κρίσης, πρέπει κάπου να υπάρχουν.
Το άρθρο θα αρχίσει με την εξής παράγραφο, που θέτει το θέμα:
Η διάθεση του εμβολίου για τον κορωνοϊό δεν είναι απλά μια δύσκολη υπόθεση. Είναι ίσως το μεγαλύτερο πρότζεκτ στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Αντίστοιχης κλίμακας προσπάθειες ήταν μόνο η εκστρατεία στην Ήπειρο και την Αλβανία στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004. Ένας διαχειριστικός εφιάλτης, που περιλαμβάνει μια σειρά από τιτάνια έργα που θα δοκιμαστούν για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας και τα οποία θα πρέπει να λειτουργήσουν άψογα, ταυτόχρονα, με την πρώτη.
Ενώ η Αθήνα φαίνεται να το παζαρεύει ακόμη με το διάλογο που θέλουν να της επιβάλουν Γερμανοί, Αμερικανοί και ΝΑΤΟ με όρους ευνοϊκούς για την Τουρκία, η Λευκωσία έχει ενδώσει και εκτός απροόπτου οδηγούμαστε σε μια νέα Πενταμερή. Η Αμερικανίδα Τζέιν Χολ Λουτ αντιπρόσωπος του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών βρισκόταν στη Λευκωσία την εβδομάδα που μας πέρασε όπου συνάντησε τους Αναστασιάδη και Τατάρ για να διαπιστώσει τις προθέσεις τους για ένα νέο γύρο συνομιλιών. Από τη Λευκωσία η Λουτ πήγε στην Αθήνα ενώ εκκρεμεί πάντα η επίσκεψη της στην Άγκυρα. Που μάλλον θα γίνει μετά το Συμβούλιο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διότι η Άγκυρα εκβιάζει για να αποφύγει τις κυρώσεις που ούτως ή άλλως φαίνεται ότι δεν θα επιβληθούν ούτε και αυτή τη φορά, αφού η Γερμανία απλώνει ήδη ασπίδα προστασίας στον Ερντογάν. Άλλωστε η Λευκωσία δεν μπορεί να αξιώνει κυρώσεις από τη στιγμή που διαβουλεύεται για νέα Πενταμερή, η δε Αθήνα θα αρκεστεί σε λόγους παρηγορητικούς από τους Γερμανούς, το ΝΑΤΟ και τους Γερμανούς.
Η ιστορία συνεχίζεται
Είναι η Τουρκία σήμερα το μέγα διακυβευόμενο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Είναι η μόνη χώρα στον άμεσο περίγυρό της όπου με σχετική ασφάλεια μπορεί να επεκταθεί, στη βάση αμοιβαίως επωφελών συμφωνιών. Και είναι η Γερμανία η χώρα που ανέλαβε να εκτελέσει αυτήν την αποστολή. Ιστορικώς και φυσικά για λόγους του παρόντος, ήταν η μόνη χώρα που θα μπορούσε να το πράξει.
Η ελληνική πολιτική τάξη έχει την τάση να εκπλήσσεται, διαχρονικώς. «Εσείς οι Ελληνες είστε πάντα παιδιά», έλεγε ο Αιγύπτιος Ιερεύς στον Αθηναίο νομοθέτη Σόλωνα. Αντίθετα, «εμείς ό,τι σπουδαίο έχει συμβεί το καταγράφουμε από πολύ παλιά εις τους ναούς μας και το διασώζουμε».
Είναι η Γερμανία και η Τουρκία δύο χώρες με σκληρή ιστορική μνήμη και οι διμερείς τους σχέσεις σφυρηλατήθηκαν εδώ και εκατόν τριάντα χρόνια. Ηταν ο αυτοκράτωρ της Γερμανίας Γουλιέλμος Β΄ που συναντήθηκε με τον σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ δύο φορές στην Κωνσταντινούπολη το 1889 και το 1908. Και διαρκούντος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1917, ο Γουλιέλμος Β΄ μετέβη επίσης στην πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ύστερα από πρόσκληση του σουλτάνου Μεχμέτ Ε΄.
Ηταν η Γερμανία η μόνη μεγάλη δύναμη της εποχής εκείνης που δεν συνήργησε στον διαμερισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, όπως συνέβη με τη Γαλλία και τη Βρετανία. Τέλος, ήταν οι Γερμανοί, όπως ο στρατηγός βαρώνος Von der Golts, που διαμόρφωσαν τον άτεγκτο εθνικισμό της ηγεσίας των Νεοτούρκων.
Υπήρξε στη συνέχεια και ο Μουσταφά Κεμάλ, που επιχείρησε να αναμορφώσει πολιτικά και πολιτιστικά την Τουρκική Δημοκρατία κατά τα γαλλικά πρότυπα, αλλά επί της ουσίας παρέμεινε πρωτίστως ο «Γαζής» που έσωσε την Τουρκία από τη διάλυση. Οι άλλες μεταρρυθμίσεις του αφορούσαν τη νέα ελίτ.
Στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου οι ΗΠΑ διαδραμάτισαν ρόλο καθοριστικό στην Τουρκία, αλλά μόνον στη στρατιωτική ηγεσία και εν μέρει στη διπλωματική και οικονομική ελίτ. Είναι ενδεικτικό ότι το ποσοστό το αντιαμερικανισμού είναι στην Τουρκία μακράν το μεγαλύτερο στη Δύση. Το αντίθετο συμβαίνει με τη Γερμανία, που επί δεκαετίες φιλοξενεί τεράστιο αριθμό μεταναστών, από την οποία επωφελήθηκαν και ενδεείς τάξεις της Τουρκίας.
Δεν είναι συνεπώς μόνον οι επενδύσεις που διαμορφώνουν την πολιτική της Γερμανίδας καγκελαρίου έναντι της σημερινής Τουρκίας. Είναι μια μακρά πορεία αδιατάρακτων σχέσεων που ενώνει τις δύο χώρες.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η κ. Μέρκελ επιδιώκει τη συντριβή της Ελλάδος. Κάθε άλλο. Με δεσπόζουσα την οικονομική παρουσία της Γερμανίας στην Τουρκία αλλά και στην Ελλάδα, πλέον έχει δημιουργηθεί εκ των πραγμάτων ένας «ενιαίος επενδυτικός χώρος» που, για να αποδώσει οικονομικά τα μέγιστα, πρέπει να «σταθεροποιηθεί» και πολιτικά.
Αυτό προϋποθέτει μια οδυνηρή προσαρμογή της χώρας μας στα νέα δεδομένα της Ε.Ε., που όλως τυχαίως συμπίπτουν με την πολιτική του αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β΄. Οχι, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Απλώς συνεχίζεται.
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 6 Δεκεμβρίου 2020
Ουδείς φαντάζομαι θέλει έναν πρωθυπουργό δέσμιο της κατηφούς ακοινωνησίας. Το ίδιο ισχύει για τους υπουργούς, τους πολιτικούς αρχηγούς, τους λοιμωξιολόγους, τους εντατικολόγους. Για όσους δεσπόζουν στο γυαλί, άρα και στη ζωή μας, γυάλινη κι αυτή: και εξαρτημένη από την τηλεκαθοδήγηση και εύθραυστη σαν γυαλί. Το ύφος, το βλέμμα, ο τόνος της φωνής τους σημαίνουν περισσότερα από τα λεγόμενά τους. Αν τα συμφραζόμενα υποδηλώνουν βαριά μελαγχολία, ο θεατής θα την ερμηνεύσει σαν κρυμμένο φόβο. Και θα υποθέσει ότι «αυτοί που ξέρουν», ξέρουν κάτι παραπάνω, κάτι άσχημο, που δεν το λένε για να μην τρομάξουμε. Φυσικά, με τέτοιες εικασίες, ο θεατής παραδίδεται στον φόβο και τον μεταδίδει.
Στα 24 της η Μαρία Πολυδούρη αποφάσισε από ποιήτρια να γίνει πεζογράφος και γράφει ένα μυθιστόρημα, το οποίο στέλνει προς έκδοση το 1926, λίγο πριν φύγει για το Παρίσι. Προσπαθούσε να εκδώσει το άτιτλο μυθιστόρημά της, που έγινε αργότερα γνωστό ως το «Ρομάντσο» της, μέχρι το τέλος της ζωής της.
Το μυθιστόρημα όμως δεν ευτύχησε να συναντήσει τους αναγνώστες μέχρι το ‘80, οπότε εκδόθηκε ως ημιτελές, όπως είπε η καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Χριστίνα Ντουνιά στην πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση «Φλεγόμενες βάτοι» της διαδικτυακής 17ης Εκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης. Η εκδήλωση φώτισε άγνωστες πτυχές του έργου των Μιμίκας Κρανάκη, Νίκης-Ρεβέκκας Παπαγεωργίου και Μαρίας Πολυδούρη.
Η κ. Ντουνιά, η οποία έχει επιμεληθεί την έκδοση των ποιημάτων και των πεζών της Πολυδούρη –ανάμεσα στα οποία και το «Ρομάντσο»– για τις εκδόσεις της Εστίας, επικεντρώθηκε στο πεζογραφικό έργο της ποιήτριας, η οποία μάλλον θα είχε διαφορετική καταγραφή στην Ιστορία εάν το μυθιστόρημά της είχε εκδοθεί στην εποχή του. Αν και πρωτόλειο, το «Ρομάντσο» διέθετε τρεις σπουδαίες αρετές όπως έγραψε στην κριτική της η Ελισάβετ Κοτζιά στην «Κ» (9/8/2015): ήταν γραμμένο με ζωηρούς διαλόγους, έδινε έμφαση στην εσωτερική ζωή και στην ατομική ψυχολογία, και θα ήταν το πρώτο (αν εκδιδόταν) νεοελληνικό αφήγημα που θα εφάρμοζε την τεχνική της εγκιβωτισμένης αφήγησης: ένα μυθιστόρημα μέσα στο μυθιστόρημα.
Ο χρόνος όμως, που είναι και το κεντρικό θέμα της φετινής έκθεσης, παίζει άσχημα παιχνίδια. Η Πολυδούρη αρχικά δεν έβρισκε εκδότη και όταν επέστρεψε άρρωστη από το Παρίσι στο νοσοκομείο Σωτηρία, εν γνώσει της ότι ο δικός της χρόνος τελείωνε, σταμάτησε να γράφει το νέο της πεζογράφημα και επέστρεψε στην ποίηση. Μόνο με πύκνωση και αφαίρεση, λέει η κ. Ντουνιά, θα μπορούσε να εκφράσει τα συναισθήματά της. Ο χρόνος που μετρούσε αντίστροφα ίσως μας στέρησε μια αναδυόμενη πεζογράφο, αλλά μας άφησε μια σπουδαία ποιήτρια. Αναμένουμε με ενδιαφέρον τη βιογραφία της, από τις εκδόσεις «Εστία», που ετοιμάζει η Χριστίνα Ντουνιά.
Πολλά γράφονται και ακούονται τον τελευταίο καιρό για το μέλλον των σχέσεων της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην πραγματικότητα η συζήτηση αυτή κρατάει χρόνια. Απλώς πρόκειται για μια νέα φάση με τις δικές της ιδιαιτερότητες. Εκείνο που έχει πάντως ξεκαθαρίσει, και αυτό το γνωρίζουν καλά και στην Άγκυρα και στις Βρυξέλλες, είναι ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να γίνει πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σιωπηρά όμως συμφέρει και στις δύο πλευρές να παραμένει η Τουρκία υποψήφια για ένταξη. Η μεν Τουρκία για να απομυζά σημαντικά κονδύλια «για την προετοιμασία» της ένταξης οι δε Ευρωπαίοι για να την κρατούν στο δυτικό μαντρί. Στην ουσία διαμορφώνεται σταδιακά μιας μορφής ειδική σχέση. Μια σχέση αμοιβαίων συμφερόντων. Της οποίας η βάση θα είναι η τελωνειακή ένωση από την οποία η Τουρκία κερδίζει δισεκατομμύρια.
Νεκρός είναι ο Ιρανός κορυφαίος πυρηνικός επιστήμονας Μοχσέν Φαχριζαντέχ. Σύμφωνα με όσα μετέδωσαν ιρανικά κρατικά μέσα ενημέρωσης, ο Φαχριζαντέχ εξέπνευσε σήμερα στο νοσοκομείο, υποκύπτοντας στα τραύματα είχε υποστεί σε ένοπλη επίθεση.
«Δυστυχώς, η ιατρική ομάδα δεν κατάφερε να τον επαναφέρει στη ζωή», αναφέρει ανακοίνωση των ιρανικών ενόπλων δυνάμεων που μεταδόθηκε από τα κρατικά ΜΜΕ.
Ο διακεκριμένος Ιρανός πυρηνικός επιστήμονας Μόχσεν Φαχριζαντέχ, ο οποίος θεωρείται αρχιτέκτονας του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος, τραυματίστηκε σε επίθεση έξω από την Τεχεράνη
Η συνέχεια στον ελληνικό πολιτισμό είναι αναμφισβήτητο γεγονός, πέρα από κάθε εθνικιστική φαντασίωση, που εδράζεται πρωτίστως στη γλώσσα αλλά και σε άλλα σημαντικά στοιχεία, τονίζει εμφατικά μεταξύ των άλλων ο σοφός μελετητής της μακραίωνης πνευματικής μας διαδρομής Στυλιανός Αλεξίου.
Ταυτοχρόνως ασκεί κριτική για τη μυωπική κριτική πλευρών της νεοελληνικής λογοτεχνίας για μεγάλους έλληνες δημιουργούς στη συνέντευξη που ακολουθεί. Πατώντας τα 90 χρόνια του εξέδωσε ένα έργο-σταθμό για τον ελληνικό πολιτισμό σε παγκόσμιο επίπεδο Ελληνική Λογοτεχνία. Από τον Ομηρο στον 20ό αιώνα, εκδόσεις Στιγμή.Μελέτη συμπυκνωμένης σοφίας και πολυεπίπεδης γνώσης σε διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα, που ανοίγει ορίζοντες και ξεκαθαρίζει ζητήματα σε πολλές θεματικές ενότητες με τρόπο καίριο και μοναδικό. Ηδη το βιβλίο βαδίζει στη δεύτερη έκδοση.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΟΥΔΗΣ: Κύριε Αλεξίου, στο βιβλίο σας Ελληνική Λογοτεχνία, σε αντίθεση προς το ισοπεδωτικό ρεύμα του «μεταμοντερνισμού», μιλάτε για μια διαδρομή τριάντα αιώνων. Ποια είναι τα δείγματα κάποιας «συνέχειας» και ποιες οι «κρίσιμες στιγμές» αυτής της διαδρομής;
Καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν/καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται.
Charles Bukowski
Οι αμερικανικές εκλογές επιβεβαίωσαν αυτό που πολλοί στοχαστές και πολιτικοί αναλυτές αναφέρουν εδώ και καιρό, ότι ζούμε σ’ ένα κόσμο σε μετάβαση. Σ’ ένα κόσμο όπου συμβαίνουν τεκτονικές αλλαγές κάτω από τα μάτια μας που πολλές φορές μονάχα τις ψηλαφούμε. Δεν είναι μόνο η τεχνολογική επανάσταση που διαμορφώνει νέα δεδομένα, είναι και οι βαθιές κοινωνικο-οικονομικές αλλαγές που τη συνοδεύουν. Στο νου έρχεται τέτοιες ώρες η γνωστή και πολλές φορές ειπωμένη τα τελευταία χρόνια φράση του Ιταλού διανοητή και ακτιβιστή Αντόνιο Γκράμσι: «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει, ο καινούργιος παλεύει να γεννηθεί. Ζούμε στην εποχή των τεράτων». Σχήματα και ιδέες έχασαν τη λάμψη τους και πολιτικές χρεωκόπησαν. Μεγάλοι φιλόσοφοι ή και διανοητές που να στοχαστούν σφαιρικά τον κόσμο όπως τους γνωρίσαμε στο παρελθόν δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Ούτε και πολιτικοί κάποιας εμβέλειας ή επαναστάτες που να ονειρεύονται να αλλάξουν τον κόσμο. Άλλωστε οι σημερινοί πολιτικοί είναι απλώς διαχειριστές της εξουσίας που είναι στα χέρια άλλων. Χάθηκε το όραμα ή βρίσκεται σε αγρανάπαυση;
Ακόμη και η Μέλανια Τραμπ, η σύζυγος του Αμερικανού προέδρου, ζητεί από τον Ντόναλντ Τραμπ να παραδεχθεί δημοσίως την ήττα του, όπως αποκάλυψε την Κυριακή το CNN.
Σύμφωνα με ανώνυμη πηγή που επικαλείται το αμερικανικό ειδησεογραφικό δίκτυο, μετά τον γαμπρό του Προέδρου που ζήτησε από τον κ. Τραμπ να υποχωρήσει και να αποδεχθεί ότι ηττήθηκε στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου, πλέον και η Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ τού ζητά το ίδιο.
«Του είπε τη γνώμη της γι’ αυτό όπως άλλωστε κάνει πάντα,» ανέφερε η πηγή στο CNN.
Οι άνθρωποι πάντα ζούνε με προκλήσεις. Και σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο. Σε ό,τι μας αφορά, ως κοινωνία, ως συλλογικότητα, ελλαδική και κυπριακή, αντιμετωπίζουμε πολλαπλές προκλήσεις. Με κυριότερη την τουρκική πρόκληση. Έχουμε απέναντί μας μια χώρα με την οποία είναι δύσκολο να έχεις σοβαρό διάλογο. Η ίδια η σημερινή Τουρκία του Ερντογάν δεν ενδιαφέρεται για ένα διάλογο που θα άφηνε κάποια άλλα περιθώρια από αυτά της υποταγής. Της φινλανδοποίησης-προτεκτοροποίησης στο πλαίσιο μιας νεο-οθωμανικής επικράτειας. Αυτό πια το αντιλαμβάνονται και άνθρωποι που μέχρι πρόσφατα πίστευαν σ’ έναν έστω και επώδυνο συμβιβασμό. Τώρα υποστηρίζουν πως «σε αυτή τη συγκυρία είναι ανέφικτο και επικίνδυνα αφελές να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να προχωρήσει σε έναν συμβιβασμό. Όχι σήμερα, όχι με αυτήν την Τουρκία» (Αλέξης Παπαχελάς Η Καθημερινή, 27 Οκτ. 2020). Δεν το αντιλαμβάνονται φυσικά όλοι. Υπάρχει πάντα και ένα μέτωπο στην Αθήνα και τη Λευκωσία που δικαιολογεί τον τουρκικό εθνικισμό - νεο-οθωμανισμό και που φορτώνει ακόμη ευθύνες για όσα συμβαίνουν στην ελληνική πλευρά. Το διαπίστωσε τελευταία και ο Νίκος Κοτζιάς, υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Τσίπρα- ΣΥΡΙΖΑ, όταν μίλησε για «δημιουργία στην Αθήνα και στη Λευκωσία ενός μετώπου στήριξης του τουρκικού εθνικισμού και υπονόμευσης της θέσης της Κύπρου».
Ενότητα μέχρι νεωτέρας: αυτό προέκυψε από την τελευταία
Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. σχετικά με την Τουρκία, σύμφωνα με τον Μάικλ Λι.
Ο καθηγητής Λι, που διευθύνει το πρόγραμμα ευρωπαϊκής δημόσιας
πολιτικής του School for Advanced International Studies (Πανεπιστήμιο
Johns Hopkins) στη Μπολόνια και είναι senior fellow του ινστιτούτου
Bruegel, μίλησε στην «Κ» για τις προοπτικές μετάβασης από την
αποκλιμάκωση στην επίλυση των χρονιζόντων θεμάτων που ταλανίζουν την
Ανατολική Μεσόγειο.
«Ηταν ένα μήνυμα ενότητας, που χρειάστηκε πολλές
ώρες διαπραγματεύσεων για να επιτευχθεί», σχολιάζει ο καθηγητής Λι
σχετικά με τη Σύνοδο. «Η προσέγγιση της Αγκελα Μέρκελ, καθ’ όλη τη
διάρκεια της θητείας της, όποιο κι αν είναι το ζήτημα –η Ρωσία, το ευρώ
κ.ο.κ.–, είναι η άμβλυνση των συγκρούσεων. Την ίδια προσέγγιση βλέπουμε
και τώρα με την Ανατολική Μεσόγειο – την ισχυρή βούληση της γερμανικής
προεδρίας για εκτόνωση των εντάσεων και αναζήτηση πεδίων θετικής
συνεργασίας».
Οι πρακτικές της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο την οδηγούν σε απομόνωση από τους γείτονές της και βρίσκουν αντίθετη τη Ρωσία, τονίζει ο Αντρέι Κορτούνοφ, γενικός διευθυντής του Ρωσικού Συμβουλίου Διεθνών Υποθέσεων (RIAC), του πιο έγκυρου ρωσικού think tank σε θέματα διεθνούς πολιτικής, το οποίο συνδέεται με το υπουργείο Εξωτερικών. Στην τηλεφωνική συνέντευξη που μας παραχώρησε, ο κ. Κορτούνοφ αποδοκιμάζει τη συμφωνία Ερντογάν – Σαράζ για τη χάραξη ΑΟΖ και το άνοιγμα του παραλιακού μετώπου των Βαρωσίων, ενώ προειδοποιεί ότι τυχόν άμεση στρατιωτική ανάμειξη της Τουρκίας στην κρίση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ αποτελεί κόκκινη γραμμή για τη Μόσχα.
Εν μέσω κρίσης με την Τουρκία, είναι σημαντικό να εκθέσουμε
πτυχές ενός πολέμου πληροφοριών και επιρροής που λαμβάνει χώρα χιλιάδες
μίλια μακριά από την πατρίδα. Συγκεκριμένα, στην Ουάσιγκτον. Αυτό είναι
σημαντικό, διότι έχουμε υποχρέωση να γνωρίζουμε τον αντίπαλό μας, καθώς η
Τουρκία έχει αρχίσει να εκμεταλλεύεται τον δημόσιο διάλογο στην Ελλάδα
για να προωθήσει τις θέσεις της στις ΗΠΑ.
Πολλές φορές
χρησιμοποιούμε όρους όπως το «τουρκικό λόμπι», χωρίς να έχουμε πλήρη
αντίληψη του εύρους παικτών και τακτικών που εμπλέκονται σε αυτόν τον
πόλεμο επιρροής. Τι περιλαμβάνει γενικά αυτός ο πόλεμος; Κράτη που
ανταγωνίζονται για να αναπτύξουν σχέσεις με μέλη του Κογκρέσου και πρώην
αξιωματούχους που θα επανέλθουν στην εξουσία. Ειδικούς και δεξαμενές
σκέψης που προσπαθούν να προωθήσουν τα συμφέροντα που εξυπηρετούν.
Δημοσιογράφους που μεταχειρίζονται με μαεστρία δεδομένα και γεγονότα για
να βοηθήσουν την όποια ατζέντα υπηρετούν. Και κάπου εκεί, σε μια γωνιά
αυτής της μακιαβελικής πόλης, βρισκόμασταν μέχρι πρότινος εμείς, απλοί
παρατηρητές πραγμάτων που δεν αντιλαμβανόμασταν πλήρως και με άγνοια της
πολυπλοκότητας αυτού του κόσμου.
Ευτυχώς, τόσο σε κρατικό
επίπεδο όσο και σε ιδιωτικό, γίνονται πλέον πρωτοφανείς για τα ελληνικά
δεδομένα προσπάθειες, ώστε να είμαστε στρατηγικοί συμμετέχοντες και όχι
απλοί παρατηρητές. Αυτή τη στιγμή δίνεται ένας αγώνας για να
συμπληρώσουμε κενά που αφήσαμε για δεκαετίες, ενώ ο γείτονάς μας
καλλιεργούσε ένα δίκτυο καλοθελητών που παριστάνουν τους
αντικειμενικούς
υποστηρικτές του.
Αυτό το τουρκικό δίκτυο επιρροής περιλαμβάνει περίπου τους εξής παίκτες:
1. Επαγγελματίες λομπίστες
Είναι κυρίως δικηγορικά γραφεία, πρώην αξιωματούχοι και διάφοροι κομματικοί παρατρεχάμενοι οι οποίοι συνεργάζονται με την πρεσβεία ή κάποιον άλλον επίσημο τουρκικό φορέα. Πάνω-κάτω, η δράση τους είναι γνωστή, καθώς είναι υποχρεωμένοι να την αναφέρουν λεπτομερώς στο υπουργείο Δικαιοσύνης και καταχωρίζεται σε δημόσια βάση δεδομένων. Ομως, παρ’ όλα τα χρήματα που ξοδεύει η Τουρκία, οι επίσημοι λομπίστες της δεν επικεντρώνονται ιδιαιτέρως σε θέματα σχετικά με την Ελλάδα και η εμπειρία έχει δείξει ότι έχουν αποδειχθεί αναποτελεσματικοί. Το πραγματικό έργο γίνεται παρασκηνιακά από τους υπόλοιπους παράγοντες του ευρύτερου τουρκικού λόμπι.
2. Συγκεκριμένες αμερικανικές δεξαμενές σκέψης (Δ.Σ.)
Πρόκειται για ειδικούς που δρουν ως μετριοπαθείς καλοθελητές, οι οποίοι πρεσβεύουν με περισπούδαστη ανωτερότητα τις αρχές της καλής γειτονίας και ειρήνης στην περιοχή. Αυτοί ξεπλένουν έντεχνα την επιθετικότητα της Τουρκίας και προωθούν ένα δόγμα ανεκτικότητας της παραβατικότητάς της. Το ενδιαφέρον είναι ότι τα ίδια άτομα δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους σε ό,τι αφορά την παρόμοια παραβατικότητα αντιπάλων της Αμερικής, όπως η Ρωσία, η Κίνα ή το Ιράν.
Πολλές Δ.Σ. και ειδικοί έχουν παρωχημένες αντιλήψεις για το τι εστί Τουρκία σήμερα, ενώ άλλοι έχουν καθαρά οικονομικά συμφέροντα, διότι η Τουρκία χρηματοδοτεί παραρτήματα τέτοιων Δ.Σ. στο έδαφός της και δίνει χορηγίες, ταξίδια και άλλες παροχές.
Πολλές φορές η χρηματοδότηση είναι αδιαφανής ή γίνεται μέσω εταιρειών και επιχειρηματιών που υποτίθεται ότι δρουν ως ιδιώτες, ενώ στην πραγματικότητα είναι ενδιάμεσοι του Ερντογάν. Επίσης, κάποιοι ειδικοί κάνουν καριέρα με τις πληροφορίες και την έκθεση που λαμβάνουν από τη σχέση τους με την τουρκική πρεσβεία.
Είναι αξιοσημείωτο ότι η ελληνική ομογένεια έχει αρχίσει να είναι πολύ δραστήρια σε αυτόν τον τομέα. Για παράδειγμα, πολλά πρόσφατα άρθρα θετικά για την Ελλάδα από Αμερικανούς ειδικούς ήταν αποτέλεσμα μεθοδικής δουλειάς ατόμων όπως ο κ. Εντι Ζεμενίδης, ο οποίος έχει καταφέρει να έχει άμεση πρόσβαση στο βαθύτερο κατεστημένο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.
Επίσης, το σχόλιό του ενσωματώνεται σε έναν μηχανισμό ενίσχυσης μηνυμάτων της Τουρκίας (message amplification), ο οποίος δρα ως εξής: αρχικά, το σχόλιο αυτό αναφέρεται σε κάποιο αμερικανικό μπλογκ φιλικό προς την Τουρκία. Στη συνέχεια, αυτό το μπλογκ γίνεται μία από τις πηγές άρθρου σε αμερικανικό μέσο εθνικής εμβέλειας. Τελικά, οι πράκτορες της Τουρκίας προωθούν αυτό το υποτιθέμενο έγκυρο άρθρο στο Κογκρέσο. Ετσι, ένα απλό σχόλιο γίνεται μέρος του δημόσιου διαλόγου στις ΗΠΑ και μπορεί να επηρεάσει και εκλεγμένους, οι οποίοι είναι ο στόχος αυτού του πολέμου πληροφοριών.
Μέχρι πρότινος, όλα αυτά ήταν ξένα για εμάς. Ομως πλέον, έχουμε πλήρη
αντίληψη του πώς δρα η σημερινή Τουρκία. Οπότε, ασχέτως των προθέσεών
μας, θα πρέπει όλοι να φιλτράρουμε τι λέμε δημόσια, ειδικά κατά τη
διάρκεια της κρίσης. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι ο δρόμος προς την κόλαση
είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.
* Ο κ. Νικόλας
Κατσίμπρας διδάσκει στο Πρόγραμμα Επίλυσης Συγκρούσεων του Πανεπιστημίου
Columbia της Νέας Υόρκης, είναι σύμβουλος Διεθνών Σχέσεων και πρώην
αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού.
ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ,
Αρκετοί γνώριζαν, οι πολλοί ψηλαφούσαν όσα συνέβαιναν γύρω τους, κανένας δεν ήταν ανυποψίαστος. Το Al Jazeera επιβεβαίωσε απλώς την κοινή πεποίθηση των πολιτών για τη μόνιμη βαθιά ριζωμένη διαφθορά των πολιτικών ελίτ, της άρχουσας τάξης, αυτών που κυβέρνησαν και αυτών που κυβερνούν αυτό τον τόπο που λέγεται Κύπρος. Δεν ήταν ασφαλώς όλοι τους διεφθαρμένοι, αλλά όλοι γνώριζαν σε κάποιο βαθμό και για το φαγοπότι και για τα τεκταινόμενα. Όλοι γνωρίζουν ότι στην Κύπρο κυκλοφορεί πολύ μαύρο χρήμα που προέρχεται από τη διαφθορά. Δεν χρειαζόταν το Al Jazeera για να γίνει γνωστό. Το ουσιαστικό όμως είναι ότι οι περισσότεροι σιώπησαν. Δεν είναι δυνατό να είσαι στην ηγεσία ενός κόμματος, να είσαι Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Πρόεδρος της Βουλής, μέλος του Yπουργικού Συμβουλίου, υψηλά ιστάμενος στη Δικαιοσύνη ή και σε όποια άλλη νευραλγική θέση και να κλείνεις τ΄αυτιά σου όταν το παζάρι βουίζει. Κι αν δεν έχεις αποδεικτικά στοιχεία είναι χρέος σου να ψάξεις να τα βρεις. Αλλά ξέρουμε πως πολλοί από αυτούς εναντιώθηκαν στον Γενικό Ελεγκτή ή και τον κυνήγησαν κάθε φορά που μετά κόπου και μόχθου έφερνε κάτι στο φως. Γιατί; Και που ήταν η διερευνητική δημοσιογραφία; Έπρεπε να έρθει το Al Jazeera για να κάνει αυτό που ήταν δική της δουλειά;
Η τάση να ανάγουμε το πρόβλημα στο παρελθόν για να δικαιολογούμε το παρόν είναι επίσης κυρίαρχη. Δεν είναι κακό να ψηλαφούμε και το παρελθόν. Αλλά η ευθύνη ανήκει σε αυτούς που κυβερνούν τώρα. Πολιτική, ηθική -αν υπάρχει ακόμη- αλλά και νομική. Αλλά η άρχουσα τάξη δεν είναι μόνο αυτοί που είναι στην κυβέρνηση. Είναι ένας ευρύτερος κοινωνικός περίγυρος που περιλαμβάνει και αντιπολιτευόμενους, περιλαμβάνει πολιτικές, οικονομικές, δημοσιοϋπαλληλικές και πνευματικές ελίτ. Το είδαμε με τις τελευταίες αποκαλύψεις. Ο παραιτηθείς Πρόεδρος της Βουλής τυπικά ανήκε σε ένα μικρό κόμμα της αντιπολίτευσης και ο παραιτηθείς βουλευτής-επιχειρηματίας ανήκε στο μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης. Που και οι δύο ισχυρίζονταν ότι είχαν πρόσβαση στις δημόσιες αρχές και μπορούσαν να λύνουν και να δένουν. Το μεταπρατικό κεφάλαιο κυκλοφορεί οριζόντια χωρίς εμπόδια και διαχέεται σε διαφορετικούς κομματικούς χώρους από τους οποίους και στηρίζεται. Εκεί βρίσκεται το ιερατείο που το υπηρετεί σε πολλές παράνομες ενέργειες του.
Υπάρχει επίσης ένα γενικότερο πρόβλημα διαχρονικής κουλτούρας διαφθοράς και διαπλοκής και γι’ αυτό οι συνεχείς αναφορές στο παρελθόν που επικαλούνται όλοι. Οφείλεται και στο γεγονός ότι το κυπριακό κράτος δομήθηκε και οικοδομήθηκε με βάση τις πελατειακές σχέσεις. Το γνωστό ρουσφέτι. Και αυτή η κουλτούρα του ρουσφετιού διαχύθηκε μέσα στην κοινωνία. Δεν υπάρχει σχεδόν Κύπριος πολίτης που να μη το έχει επιχειρήσει στις καθημερινές δοσοληψίες του με το κράτος, ακόμη και σε πράγματα ασήμαντα. Σε πιο σοβαρά ξέρει ότι είναι ο μόνος τρόπος να εξυπηρετηθεί. Για να ξεριζωθεί αυτή η κουλτούρα θα πρέπει ο πολίτης να ξέρει ότι δεν χρειάζεται μέσον για να εξυπηρετηθεί. Αυτό όμως εξυπακούει κανόνες αξιοκρατίας και δημόσια υπηρεσία ανεξάρτητη. Όχι κομματικές τοποθετήσεις και διαμοιρασμό λαφύρων ανάλογα με τα ποσοστά του κάθε κόμματος που μάλιστα το επισημοποίησε ένας Πρόεδρος στο παρελθόν. Οι τοποθετήσεις στη δημόσια υπηρεσία, στις ανεξάρτητες αρχές και στα διάφορα συμβούλια των οργανισμών θα έπρεπε να ήταν αξιοκρατικές. Όχι βεβαίως σαν το ανέκδοτο των αρίστων.
Υπάρχει επίσης η κουλτούρα της ατιμωρησίας. Ο καθένας αισθάνεται ασφαλής μέσα σε ένα σύστημα διαφθοράς και διαπλοκής όταν επικρατεί αυτή η κουλτούρα. Ο τόπος χρειάζεται ένα κράτος που να λειτουργεί με κανόνες αξιοκρατίας και ηθικής. Όπου ο κάθε ένας σε μια θέση ευθύνης να γνωρίζει ότι ακόμη και το νόμιμο δεν είναι πάντα ηθικό. Και να ενεργεί αναλόγως.
Ό,τι και να συμβαίνει με το Al Jazeera, όσες σκοπιμότητες και να κρύβουν οι αποκαλύψεις του, το πρόβλημα είναι υπαρκτό και δεν κρύβεται κάτω από το χαλί. Άλλωστε δεν είναι μόνο το Al Jazeera που το ανακίνησε. Και δεν είναι μόνο το πρόβλημα των χρυσών διαβατηρίων. Υπάρχει πρόβλημα γενικευμένης διαφθοράς, όλοι το γνωρίζουν. Διαφθοράς και σήψης. Το διαπιστώνει και ο Γενικός Ελεγκτής και γι’ αυτό δέχεται από παντού επιθέσεις.
Δεν είναι δυνατόν ένα κράτος με τμήμα του εδάφους του υπό κατοχή, ένα κράτος που αγωνίζεται να επιβιώσει να παρουσιάζει αυτή την εξευτελιστική εικόνα διεθνώς! Η Κύπρος θα έπρεπε να ήταν υπόδειγμα ευνομίας. Για να μπορεί να πείθει και για το δίκαιο της τη διεθνή κοινότητα. Εκτός αν νομίζουν κάποιοι που πλουτίζουν καθημερινά από τη διαφθορά ότι αυτή η εικόνα δεν προκαλεί ζημιά. Το αντίθετο. Δίνει την εικόνα ενός κράτους ανομίας όπου συμβαίνουν πράγματα και θαύματα. Και χάνει την υπόληψη του και τη στήριξη του από τη διεθνή κοινότητα και τη διεθνή κοινή γνώμη.
Η εντύπωση και ο φόβος των πολιτών είναι ότι θα κρυφτεί και αυτό κάτω από το χαλί. Οι δύο ηχηρές παραιτήσεις Συλλούρη και Τζιοβάνη έχουν ως στόχο περισσότερο τη διάσωση του συστήματος παρά την όποια κάθαρση. Αυτό που ελπίζει το διεφθαρμένο ιερατείο του είναι ότι δεν θα υπάρξουν και άλλες αποκαλύψεις, όπως ψιθυρίζεται, και θα καταφέρει να ξεπεράσει και αυτή την κρίση. Με πιθανότητα όμως, σε κρίσιμες στιγμές για τον τόπο, να υπάρχουν άτομα σε υπεύθυνες θέσεις που θα εκβιάζονται συνεχώς.
Για να σωθεί όμως αυτός ο τόπος χρειάζεται μια λαϊκή λαίλαπα αντίδρασης που θα οδηγήσει σε βαθιές ανατροπές. Να φύγει το παλιό και να έρθει το καινούργιο που δεν θα είναι συνδεδεμένο με τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Με ασπιρίνες δεν θεραπεύτηκε ποτέ κανένας καρκίνος!!
Σε αναμονή λοιπόν του επόμενου επεισοδίου...
*Πανεπιστημιακός, συγγραφέας της μυθιστορηματικής τριλογίας ΝΟΜΑΔΑΣ, Αθήνα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2017-2019
stephanos.constantinides@gmail.com
Στέφανος Κωνσταντινίδης*
Γράφαμε την περασμένη εβδομάδα για τη δύσκολη διαχρονικά σχέση ανάμεσα στην Αθήνα και τη Λευκωσία. Και ήρθε να επιβεβαιώσει τα γραφόμενα μας η ομιλία του Έλληνα Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, στην οποία δεν έκανε καμιά αναφορά στην Κύπρο! Ο πρώτος Έλληνας Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης που στην ομιλία του στο πιο σημαντικό διεθνές φόρουμ απαξίωσε ακόμη και να αναφέρει το όνομα Κύπρος!
Ένας από τους πιο αντιδραστικούς πολιτικούς των ΗΠΑ, διακεκριμένο στέλεχος στο ακροδεξιό Tea Party, και κολλητό του φευγάτου Τραμπ- άρα υπ’ ατμόν.
Ελάχιστοι δημοσιογράφοι ανέδειξαν αυτό το πρόσωπο του Αμερικανού. Και κανείς δεν έθεσε ένα απλό ερώτημα: τι δουλειά είχε Έλληνας Πρωθυπουργός σε αμερικανική βάση;
Αντίθετα η παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη βάση των ΗΠΑ στη Σούδα, δίπλα τον Αμερικανό υπουργό, προβλήθηκε ως… «εθνικό επίτευγμα».
Πάλι καλά δεν ανακήρυξαν την Κρήτη… παράρτημα της βάσης, δίκην προσάρτησης της χώρας στην αμερικανική ομπρέλα προστασίας- για την οποία πανηγυρίζουν τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, προτάσσοντας ότι ο Ερντογάν… σκάει από το κακό του. Σα να απευθύνονται σε ανόητους.
Ο εκπρόσωπος του αμερικανικού κατεστημένου έφτασε στη Σούδα- αμερικανικό έδαφος κατά νόμο- συνοδευόμενος όχι μόνο από τους υπαλλήλους του, αλλά από τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας. Έτσι ακριβώς: Πρωθυπουργός συνοδεύει έναν… υπουργό!
Ο Μάικ Πομπέο μπορεί να είναι μέλος της αμερικάνικης κυβέρνησης, και βεβαίως μπορεί να είναι φίλο ενεργειακών και τεχνολογικών εταιριών και βιομηχάνων όπλων.
Μπορεί να είναι φορέας ισχύος και εκπρόσωπος της υπερδύναμης. Αλλά δεν παύει να είναι υπουργός. Και ο ομόλογός του στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο είναι ο υπουργός Εξωτερικών.
Μπορεί να γίνει δεκτός -ακριβώς αυτή είναι η διατύπωση- από τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Μπορεί να γίνει δεκτός από την Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Αλλά στο επίπεδο του είναι ο Νίκος Δένδιας.
Δεν πρέπει να υπάρχει προηγούμενο αρχηγού κυβέρνησης που… συνοδεύει υπουργό ξένου κράτους σε έδαφος που δεν είναι ελληνικό. Ούτε… υπουργός του να ήταν.
Δεν υπάρχει πουθενά στο δυτικό ημισφαίριο σύστημα ενημέρωσής που δεν θα καυτηριάσει το φαινόμενο επικεφαλής κυβέρνησης που αυτοτοποθετείται απέναντι σε υποδεέστερο κατά το πρωτόκολλο αξιωματούχο ξένης κυβέρνησης, κατά τον τρόπo που είδαμε να το κάνει ο Μητσοτάκης.
Ακόμη και η υποδοχή σοβιετικών υπουργών Εξωτερικών από αρχηγούς χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας τηρούσε τα προσχήματα.
Δικαίωμα του Κυριάκου Μητσοτάκη να υποδεχθεί τον Πομπέο σαν…φίλο του. Εδώ γελάνε και τα ψάρια στη Σούδα, αλλά, αν έτσι το αντιλαμβάνεται, γούστο του και καπέλο του.
Δικαίωμά του να τον τραπεζώσει και να τον κοιμίσει στο εμβληματικό σπίτι των Μητσοτάκηδων –φουκαριάρα Ντόρα, τι σου έμελλε. Είναι θέμα δημοσίων σχέσεων υπέρ της της χώρας. Προφανώς και δικαίωμά του να εκχωρήσει και διευκολύνσεις, αν το εγκρίνει η ελληνική Βουλή.
Αλλά τι δουλειά είχε να τον… συνοδεύει στην αμερικανική βάση; Τι πήγε να κάνει σε ένα χώρο που δεν υπάγεται στη δικαιοδοσία του ως Πρωθυπουργού; Η παρακείμενη ελληνική βάση, δεν τον καλύπτει. Η δουλικότητα ξεχείλιζε απο παντού. Προσωπικά – και ως οικογένεια- μπορεί να αισθάνεται ότι θέλει. Αλλά εκπροσωπεί κάτι .
Κανείς δεν μπορεί να γίνεται χαλί να τον πατήσει ο κάθε Πομπέο, όση ισχύ και αν έχει. Η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο. Συνεπώς κανείς δεν μπορεί να την εκλαμβάνει έτσι. Ούτε οι ξένοι, ούτε οι δικοί της πολιτικοί.
Ειδικά όσοι ξίνισαν επειδή ο Τσίπρας δεν καθόταν σε στάση προσοχής μπροστά τον Ομπάμα δεν μπορούν να υποτιμούν την χώρα υποδεχόμενοι σαν Ρωμαίο ύπατο έναν Αμερικανό υπουργό.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο anoixtoparathyro.gr με πλήρη τίτλο: Δεν αλλάζει η δουλικότητα της Δεξιάς. 1945: «Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας» – 2020: «Υπουργέ μου, ιδού η χώρα σας» – Τι δουλειά είχε Έλληνας Πρωθυπουργός σε αμερικανική βάση;
Ήταν καλοκαίρι του 1991 όταν ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος θα γινόταν ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που θα επισκεπτόταν την Ελλάδα, έπειτα από τρεις και πλέον δεκαετίες.
Η πρόσκληση έγινε από τον τότε Ελληνα πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Η ιστορική επίσκεψη του Τζορτζ Μπους στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε στις 18 Ιουλίου 1991 και έγινε κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας.
