Ανέστιοι στη συνεχιζόμενη προσφυγιά

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

 

Προς Εστιαζομένους

 

Του Γ. Σέρτη

 
ΟΝΤΩΣ, δύσκολο να εξηγήσεις σε όποιον συγχύζει τη στέγη με την εστία πόσο διαφέρουν οι άστεγοι με τους ανέστιους. Ιδιαίτερα, αν η στέρηση της εστίας έχει προέλθει από βίαιο εκτοπισμό.
Προς τι η επανάληψη; Κάτι από τα –άλλης μιας χρονιάς– πικρά Χριστούγεννα στη συνεχιζόμενη προσφυγιά, ακόμη και για εκείνους που τούς έτριψε ο χρόνος στα νεοκυπριακά παλάτια επίδειξης νεοπλουτισμού, αλλά: με το ψυχικό κενό των ανέστιων.
Ότι η εστία με την αρχαιοελληνική της έννοια συναντιέται με την κυπριακή νισκιάν, υποκαθιστώντας την όλην οικίαν: ιδιαίτερα τέτοιες μέρες που γύρω από νεοαστικά τζάκια νιώθουν παντελώς αποξενωμένοι όσοι έμειναν με κολλημένη την αναπόληση γύρω από μια τσιμινιά παλιάς κουζίνας ή γύρω από μια νισκιά ενός δίχωρου.
Επειδή η συνεχιζόμενη –για τέταρτη δεκαετία– τουρκική κατοχή δεν μάς στέρησε μόνον τις στέγες και τις περιουσίες μας. Είναι τις πατρογονικές μας εστίες που καταληστεύει, είναι την ίδια τη ζωή μας που μετέστρεψε.
Λοιπόν:
Σε μια νεοκυπριακή κοινωνία που –αφελώς ή υποβολιμαία– συγχύζει τους άστεγους με τους ανέστιους, τους νόμιμους μετανάστες με τους λαθρομετανάστες, τους πολιτικούς πρόσφυγες με τους εποίκους, ανάγκη να συλλαβίσουμε –ξανά– τις λέξεις, ιδιαίτερα για μια νέα γενιά, που στην άγνοιά της ποντάρουν οι εξουσίες με τις... σημαδεμένες τους τράπουλες!
Ξανά και ξανά, ξεκινώντας –ακριβώς– από την εστία, καθώς: Οι παππούδες φεύγουν, οι γονιοί θέλουν να κρατήσουν τους δεσμούς με την εστία που γνώρισαν αλλά συμβιβάζονται –και– με την προσωρινή τους διαμονή, συχνά –δυστυχώς– αμελώντας βασική υποχρέωση έναντι των παιδιών τους:
Για να υπάρχουν κλαδιά πρέπει να υπάρχει κορμός, απαραίτητα στηριγμένος σε γερές ρίζες.
Αιώνιας εστίας διαχρονική αξία!