Κυπριακό:Η ώρα της αλήθειας

Στέφανος Κωνσταντινίδης

 

 

Κριτές, θα μας δικάσουν /οι αγέννητοι, οι νεκροί... Κωστής Παλαμάς

Με την εξέλιξη που πήραν τα πράγματα στο Κυπριακό η κατάσταση δεν φαίνεται να είναι πια αναστρέψιμη. Ανατροπή μόνο από την Άγκυρα θα μπορούσε να προέλθει, αν κρίνει ότι αυτό επιβάλλουν τα γεωπολιτικά της συμφέροντα. Μάλλον απίθανο, βεβαίως, αφού πήρε και περισσότερα απ΄όσα ζητούσε! Όλα θα κριθούν στην πενταμερή φυσικά, με απουσία μάλιστα, απ΄ό,τι φαίνεται, της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά δεν χρειάζεται να τρέφει κανείς ψευδαισθήσεις. Τα υπεραντλαντικά κέντρα -το Λονδίνο και το ΝΑΤΟ- θα τα έχουν όλα προετοιμάσει. Εκτός κι αν πιστεύουν κάποιοι ότι μόνο για τσάι έχουν επαφές με την αμερικανική Πρεσβεία στη Λευκωσία οι αρχηγοί των δύο μεγαλυτέρων κυπριακών κομμάτων, ή ότι η κυρία Νούλαντ και ο Μπόρις Τζόνσον ταξιδεύουν μόνο για αναψυχή και τουρισμό! Εξάλλου είναι πια γνωστές οι υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς. Οι κόκκινες γραμμές κατέρρευσαν και υψώθηκε λευκή σημαία πάνω στα τείχη της Λευκωσίας. Ο Αναστασιάδης, σύμφωνα με τους ατλαντικούς σχεδιασμούς, έχει ήδη παγιδεύσει την Αθήνα και τα κόμματα του λεγόμενου «ενδιάμεσου» χώρου. Τα οποία κόμματα περιορίζονται σε πλατωνική αποδοκιμασία της πολιτικής Αναστασιάδη, αδυνατούν να καταθέσουν τη δική τους εναλλακτική πρόταση και οι αρχηγοί τους είναι έτοιμοι να συνοδεύσουν τον Κύπριο Πρόεδρο στην Ελβετία για να ενισχύσουν τη διαπραγματευτική του θέση! Όπερ σημαίνει ότι αποδέχονται τις ώς τώρα υποχωρήσεις του. Η κοινή τους δήλωση, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αυτό το νόημα έχει. Δεν φαίνεται να διδάσκονται τίποτε από την πορεία των γεγονότων.

Υπό τις περιστάσεις παραμένει επομένως μετέωρο και το ερώτημα ποιος θα σηκώσει το βάρος της αντίστασης σ΄ένα μελλοντικό δημοψήφισμα. Ο λαός από μόνος του, εγκαταλειμμένος από τις ελίτ και τις κομματικές ηγεσίες; Ή θα βρεθούν κάποιοι τολμηροί να βάλουν πλάτη και να βοηθήσουν στην ανακοπή αυτής της καταστροφικής πορείας; Ο χρόνος θα δείξει σύντομα. Πάντως στον ελλαδικό χώρο μόνο το ΚΚΕ προχώρησε στη σωστή ανάλυση και τοποθετήθηκε έγκαιρα σε ό,τι τεκταίνεται στο Κυπριακό. Στην Κύπρο κανένα κόμμα δεν προχώρησε σε παρόμοια θαρραλέα ανάλυση και τοποθέτηση. Τα κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, παγιδευμένα από τον Αναστασιάδη, εκφέρουν μόνο έναν πολιτικό λόγο διαφοροποίησης, χωρίς όμως να προχωρούν στη λαϊκή κινητοποίηση για την αποτροπή της επικίνδυνης πορείας. Θα ήταν όμως άδικο να μην πούμε ότι τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο υπάρχουν και άλλες ομάδες, αλλά και μεμονωμένες προσωπικότητες που τοποθετούνται ήδη καθαρά και θαρραλέα απέναντι στην αμερικανο-νατοϊκή λύση που μαγειρεύεται. Χρεάζεται ασφαλώς ο αναγκαίος συντονισμός.

Ασήκωτες είναι οι ευθύνες του ΔΗΚΟ και του Νικόλα Παπαδόπουλου για την πορεία που πήρε το Κυπριακό. Είναι το τρίτο μεγαλύτερο κυπριακό κόμμα και αν επιτέλους είχε τοποθετηθεί καθαρά για την επερχόμενη λύση και μετουσίωνε ταυτόχρονα τα λόγια σε πράξη, τα υπόλοιπα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου θα υποχρεώνονταν να ακολουθήσουν. Δεν είναι δυνατόν ο κ. Παπαδόπουλος να αποσύρει τους υπουργούς του κόμματός του από την κυβέρνηση Αναστασιάδη και την ίδια ώρα να συναγελάζεται στη Βουλή με τον Αβέρωφ Νεοφύτου και να διευκολύνει την αντιλαϊκή πολιτική Αναστασιάδη, ψηφίζοντας τα νομοσχέδιά του που αποδομούν την κυπριακή κρατική οντότητα και την κυπριακή κοινωνία. Και επιτρέποντας την ίδια ώρα στο ΑΚΕΛ να ηρωοποιείται στα θέματα της οικονομίας, για να μπορεί καλύτερα να συνεργάζεται με τον Αναστασιάδη και τον ΔΗΣΥ στο Κυπριακό. Αν το ΔΗΚΟ δεν στήριζε στη Βουλή τα κυβερνητικά νομοσχέδια, θα υποχρεωνόταν η ΑΚΕΛική νομενκλατούρα να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο και να στηρίξει τις κοινωνικο-οικονομικές πολιτικές Αναστασιάδη, προκειμένου να μην καταρρεύσουν οι συνομιλίες. Θα επικαλείτο το «συμφέρον» του τόπου, όπως το κάνει τώρα με τη στήριξη της αμερικανο-νατοϊκής λύσης. Εκτός κι αν οι ισορροπίες συμφερόντων στον χώρο της κυπριακής αστικής τάξης έχουν πια αλλάξει. Υποτίθεται ότι κάποτε το ΔΗΚΟ εκπροσωπούσε τη μερίδα εκείνη της κυπριακής αστικής τάξης τη λιγότερο μεταπρατική, από την εποχή του Μακαρίου, σε αντίθεση με τον ΔΗΣΥ που εκπροσωπούσε πολιτικά τον μεταπρατισμό, τη μεταπρατική μερίδα της κυρίαρχης κυπριακής αστικής τάξης. Είναι σε αυτή τη μερίδα και την πολιτική της εκπροσώπηση, τον ΔΗΣΥ, που αναφερόταν το ΑΚΕΛ, όταν το 1981 εξέδωσε ένα βιβλιαράκι που το τιτλοφορούσε «Συναγερμός, η πέμπτη φάλαγγα του ιμπεριαλισμού» (ΑΚΕΛ, έκδοση Κεντρικής Επιτροπής)! Ήταν τότε που το ΑΚΕΛ θεωρούσε το ΔΗΚΟ, με το οποίο συνεργαζόταν, τον κορμό των «πατριωτικών» δυνάμεων. Από τότε βέβαια κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι που φαίνεται θα έχει ξεπλύνει και την «πέμπτη φάλαγγα»... Οι μεταμορφώσεις του Αλάριχου, για να θυμηθούμε και τον σημαντικό πεζογράφο της «Χάλκινης Εποχής», τον Ροδή Ρούφο, τον Έλληνα διπλωμάτη και πρόξενο της Ελλάδας στη Λευκωσία τα τελευταία χρόνια της αγγλικής αποικιοκρατίας και ο οποίος διώχτηκε από τη χούντα.

Για το δέον γενέσθαι αυτή την ώρα της αλήθειας, ο καθένας ας αναλογισθεί τις ευθύνες του. Και να θυμόμαστε όλοι τους στίχους του ποιητή: Κριτές, θα μας δικάσουν /οι αγέννητοι, οι νεκροί... (Κωστής Παλαμάς).

* Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης.

ΠΗΓΗ: Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, 11 Δεκέμβρη 2016

stephanos.constantinides@gmail.com

Στέφανος Κωνσταντινίδης