Υπάρχουν ακόμη θαρραλέοι δημοσιογράφοι και ακτιβιστές στο Ισραήλ

 

Haaretz

Οργή/ Πυροβολώντας έναν άνθρωπο χωρίς πόδια

Ο Αμπού Θουράγια ήταν 29 ετών, είχε πολλή οργή αλλά ούτε ένα πόδι: τα είχε χάσει και τα δυο από ισραηλινό βομβαρδισμό στη Λωρίδα της Γάζας το 2008. Την περασμένη Παρασκευή, οι ισραηλινοί στρατιώτες τον σκότωσαν πυροβολώντας τον στο κεφάλι, ενώ ο ίδιος βρισκόταν από την άλλη πλευρά των συνόρων, στο αναπηρικό καροτσάκι και διαδήλωνε ενάντια στην επιλογή των ΗΠΑ να μεταφέρουν την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ.

«Ηταν σαν να έκαναν απλώς μια δουλειά», γράφει στην Haaretz ο Γκίντεον Λεβί, ο πιο επικριτικός από τους ισραηλινούς δημοσιογράφους απέναντι στη δική του κυβέρνηση και την ίδια του τη χώρα. Ο Λεβί, μια κριτική συνείδηση για την Αριστερά αλλά προδότης για τη Δεξιά, αρνείται να καταλάβει αυτόν τον ανεξήγητο θάνατο. Αλλά πάνω απ ‘όλα αυτό που τον εξόργισε είναι αυτό που δεν συνέβη: «Η δολοφονία ενός νεαρού με αναπηρία αποσιωπήθηκε στο Ισραήλ. Είναι ένας από τους τρεις διαδηλωτές που έχασαν τη ζωή τους την Παρασκευή, μια μέρα σαν τις άλλες».

«Κάποιος μπορεί εύκολα να φανταστεί, συνεχίζει, τι θα συνέβαινε εάν ένας Παλαιστίνιος σκότωνε έναν Ισραηλινό σε μια αναπηρική καρέκλα. Πόσος θυμός θα είχε ξεσπάσει και πόσο μελάνι θα είχε χυθεί για την σκληρότητα και την βαρβαρότητα τους. Πόσες συλλήψεις θα ακολουθούσαν και πόσο αίμα θα χυνόταν σε αντίποινα. Αλλά όταν οι στρατιώτες συμπεριφέρονται με βάρβαρο τρόπο, το Ισραήλ είναι σιωπηλό και αδιάφορο. Κανένα σοκ, καμία ντροπή, κανένα έλεος».

Όπως και σε πολλά άλλα του άρθρα, ο δημοσιογράφος φωνάζει στους συμπατριώτες του ότι η Γάζα είναι το μεγαλύτερο κελί του κόσμου, όπου η ζωή δεν είναι ζωή, και οι νέοι που διαδήλωναν με τον Αμπού Θουράγια είχαν πόδια, αλλά ούτε λίγη ελπίδα περισσότερη από αυτόν. Ο Αμπού, λέει ο Λεβί, ενσαρκώνει όλους τους Παλαιστίνιους: είναι κι αυτοί παράλυτοι και φυλακισμένοι.

Ο λόγος στην επίσης δημοσιογράφο της Haaretz Αμίρα Χας – ή μάλλον σε μια παλαιστίνια φίλη της: «Παλαιότερα όταν ακούγαμε ότι κάποιος τραυματίστηκε στη Γάζα, ολόκληρη η Δυτική Όχθη έπαιρνε φωτιά. Τώρα όταν ακούμε ότι κάποιος πεθαίνει στη Ραμάλα ή ένας νέος χάνει το μάτι του, κουνάμε το κεφάλι μας και στη συνέχεια ξαναρχίζουμε τη ζωή μας». Αδιαφορία από τη μια πλευρά, παραίτηση από την άλλη.

Φωτό: Κι έπειτα ήρθαν οι σφαίρες. Πηγή: Reuters/Mohammed Salem