Στην Κύπρο των γαλαζοαίματων και της ντροπής

                                 

   Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου   

Πριν κάποια χρόνια κατηγόρησαν τον υπουργό Μεταφορών της Αγγλίας (ήταν ο Simon Burns) ότι οι διακινήσεις του με σοφέρ κόστιζαν στους πολίτες πάνω από 97.000 στερλίνες τον χρόνο. Αρχικά δικαιολογήθηκε πως χρησιμοποιούσε το αυτοκίνητο της υπηρεσίας για λόγους ασφάλειας κι επειδή μελετούσε έγγραφα ακόμη και στις διαδρομές που έκανε με το αυτοκίνητο. Το γραφείο Τύπου της κυβέρνησης, ωστόσο, απάντησε ότι οι υπουργοί μπορούν να μελετούν δημόσια έγγραφα σε δημόσιους χώρους, αρκεί να διασφαλίζουν ότι δεν θα διαρρεύσουν απόρρητα στοιχεία. Και τις επόμενες μέρες ο Υπουργός θεάθηκε να περιμένει στο μετρό για να πάει σπίτι του και να ταξιδεύει μάλιστα όρθιος και στριμωγμένος ανάμεσα στους άλλους επιβάτες όπως και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. 

Πριν λίγες μέρες ο Πρωθυπουργός της Ολλανδίας, Μαρκ Ρούτε, καθώς έμπαινε στο κτήριο του Κοινοβουλίου με τον καφέ στο χέρι και κρατώντας παράλληλα διάφορους φακέλους, έχυσε τον καφέ στο πάτωμα. Οι καθαρίστριες έσπευσαν αμέσως να καθαρίσουν, αλλά αυτός πήρε τη σφουγγαρίστρα από τα χέρια τους και καθάρισε τη ζημιά που έκανε. Κι επειδή παντού πλέον υπάρχει μια κάμερα που καταγράφει τα πάντα, η σκηνή έκανε τον γύρο του κόσμου. Με τις καθαρίστριες να στέκουν να παρακολουθούν τον Πρωθυπουργό της χώρας τους να σφουγγαρίζει. Για τους Ολλανδούς φυσικά, δεν αποτελεί είδηση αφού ο Πρωθυπουργός τους συμπεριφέρεται σαν ένας από αυτούς και πολλές φορές τον έχουν εντοπίσει οι φωτογράφοι να πηγαίνει με το ποδήλατο στο γραφείο του, όπως κάνουν και τόσοι άλλοι συμπατριώτες του.

Στη νήσο Κύπρο, με τις τεράστιες αποστάσεις και τους πολλούς γαλαζοαίματους, όχι μόνο ο Πρόεδρος και οι υπουργοί αλλά ακόμα κι οι γενικοί διευθυντές των υπουργείων και άλλοι αξιωματούχοι, καθώς και οι διάφοροι επίτροποι χρειάζονται σοφέρ για να διακινούνται. Κι όχι μόνο από το σπίτι στο γραφείο και από το γραφείο στο σπίτι, αλλά όλες τις ώρες. Γιατί έχουν να πάνε, λένε, σε μνημόσυνα και φεστιβάλ. Κι ως άλλοθι επικαλούνται ότι η πρακτική αυτή (με πολύ λιγότερους δικαιούχους) ίσχυε από το 1960. Πενήντα οκτώ χρόνια μετά δεν κάναμε ούτε ένα βήμα μπροστά. Το πιο τραγικό όμως από όλη αυτή την ιστορία είναι το ότι ολόκληρη κυβέρνηση κάθισε και πήρε μία απόφαση για να καλύψει ένα άτομο. Την επίτροπο που βρέθηκε στο στόχαστρο για τη χρησιμοποίηση του οδηγού που της παρείχε το κράτος για προσωπικές της διαδρομές αντί μόνο για υπηρεσιακούς σκοπούς. Τι απύθμενο θράσος, τι ασέβεια στον πολίτη, τι κυβέρνηση είναι αυτή, σε τι κράτος ζούμε;

   
Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου   Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, 16 Ιουνίου 2018