Ερωτικές... εμμονές σε προκλητικά γυμνά
Καλοκαίρι... Η διάθεση χαλαρή και ανεβασμένη. Τα σώματα απελευθερώνονται και ο ερωτισμός ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα. Ξεχειλίζει ο αέρας προσμονή για ηδονή και πόθο. Αισθήσεις που ξυπνούν πάθη, καθώς η θερμοκρασία φτάνει «στο κόκκινο».
Ολα φαντάζουν πιο έντονα μέσα στις υγρές νύχτες που τυλίγει η ραστώνη της εποχής, τότε που η ικανοποίηση κάνει μικρές τις διαφορές ανάμεσα στον έρωτα, το σεξ και τον πόθο.
Ολα κινούνται σε υπερθετικό βαθμό, διογκώνονται απροκάλυπτα και οι αισθήσεις επαναστατούν για να ικανοποιηθούν. Εκεί ακριβώς είναι και το σημείο που μπορεί το αντικείμενο του πάθους σου να γίνει εμμονή και η ερωτική ικανοποίηση αυτοσκοπός μέσα από τη ζωή και το έργο σου.
Αισθησιασμός λοιπόν... Γυμνά σώματα, ηδονικά πρόσωπα, ονειρικές ερωτικές απεικονίσεις... Εσωτερική ένταση μέσα σε προκλητικά σχέδια και έργα, που υμνούν τον έρωτα, το σεξ, το ανδρικό και το γυναικείο σώμα.
Ακόμα και σήμερα, που οι εικόνες, τα πρότυπα και το γυμνό δεν λογοκρίνονται και με ταχύτητα διατρέχουν το παγκόσμιο δίκτυο, γυμνά-ερωτικά καλλιτεχνήματα που δημιουργήθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα πραγματικά συγκλονίζουν και σοκάρουν.
Περιπτύξεις, συμπλέγματα, σεξουαλικές απεικονίσεις, ερωτικά βλέμματα και υπονοούμενα, χέρια που με τα ακροδάχτυλα διατρέχουν σημεία σε σώματα που σκιρτούν από ηδονή.
Μεγάλη η πρόκληση βέβαια για ένα μουσείο να παραθέσει σε μια έκθεση υπέροχα έργα που από κάποιους θα μπορούσαν απλά να χαρακτηριστούν με τη λέξη «πορνογραφία». Στις μέρες μας ειδικά, τώρα που στην Αμερική το κίνημα #MeToo κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης θεριεύει, νέες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις ξεσπούν για το τι πραγματικά είναι «πολιτικά ορθό» να προβάλλεται στην τέχνη.
Ας θυμηθούμε πως μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη η Anna Zuccaro, 26 ετών, και η Mia Merrill, 30 ετών, μάζεψαν 10.000 υπογραφές και ζήτησαν, με αναφορά τους, από το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης να αποσύρει από τη θέα των επισκεπτών το υπέροχο έργο του Μπαλτίς «Thérèse Dreaming» ή να προσθέσει στοιχεία στην περιγραφή του, γιατί θεώρησαν πως είναι σοκαριστικό «να προβάλλεται μια νεαρή κοπέλα σε μια σεξουαλική στάση».
Φυσικά και το μουσείο πολύ σωστά ανακοίνωσε πως το έργο του καλλιτέχνη δεν πρόκειται να λογοκριθεί, καθώς η εικαστική τέχνη είναι ένα από τα σημαντικότερα μέσα που διαθέτουμε για να σκεφτούμε το παρελθόν και το παρόν αλλά και να προωθήσουμε τη συνεχή εξέλιξη του πολιτισμού μας μέσα από ενημερωμένες συζητήσεις, με σεβασμό όμως στη δημιουργική έκφραση.
Παρά, λοιπόν, τις συζητήσεις και τις καταγγελίες που μπορεί να υπάρχουν στον κόσμο της τέχνης για το πώς οι καλλιτέχνες μεταχειρίζονται τις γυναίκες μέσα και έξω από τα έργα τους, το Met Breuer, το νέο παράρτημα του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης που είναι αφιερωμένο στη μοντέρνα και σύγχρονη τέχνη και βρίσκεται στη λεωφόρο Μάντισον, στην ανατολική πλευρά του Μανχάταν, αποφάσισε ξανά να πρωτοτυπήσει.
Αναθεωρώντας τις συλλογές του υπό το πρίσμα νέων ερευνών, ερμηνειών και οπτικών διάλεξε και προσφέρει στο κοινό σε μια αριστουργηματική έκθεση με τίτλο «Obsession: Nudes by Klimt, Schiele, and Picasso» («Εμμονη ιδέα: Γυμνά από τους Κλιμτ, Σίλε και Πικάσο») 50 έργα από τη συλλογή του Scofield Thayer.
Μια συλλογή που είναι γνωστή για έργα ζωγραφικής από καλλιτέχνες της σχολής του Παρισιού και περιλαμβάνει μια λαμπρή ομάδα ερωτικών και υποβλητικών ακουαρελων, σχεδίων και εκτυπώσεων από τους Γκούσταφ Κλιμτ (1862-1918), Εγκον Σίλε (1890-1918) και Πάμπλο Πικάσο (1881-1973), των οποίων τα θέματα –εκτός από ελάχιστα– είναι γυμνά.
Η έκθεση ξεκίνησε στις 3 Ιουλίου, καταλαμβάνοντας τον δεύτερο όροφο του μουσείου, και θα διαρκέσει μέχρι τις 7 Οκτωβρίου.
Φέτος συμπληρώνονται ακριβώς 100 χρόνια από τον θάνατο των καινοτόμων Αυστριακών καλλιτεχνών Κλιμτ και Σίλε. Οι Βιεννέζοι μοντερνιστές ξεχωρίζουν και αναγνωρίζονται για το πηγαίο ταλέντο τους.
Στο έργο τους κυριαρχεί ο ερωτισμός, ενώ οι καλλιτεχνικές τους επιλογές δείχνουν αξιοσημείωτους παραλληλισμούς, αν και τους χώριζαν ηλικιακά 28 ολόκληρα χρόνια.
Υπήρξαν φίλοι, καθώς ο Κλιμτ εκτίμησε και ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για το τολμηρό ταλέντο του νεαρού Σίλε, ο οποίος αναζήτησε την προστασία του σημαντικού δημιουργού.
Τα έργα τους, τολμηρά και ευαίσθητα, έχουν διαφορετική εμφάνιση και ενέργεια. Ιδιαίτερα προκλητικές απεικονίσεις του ανθρώπινου σώματος σε αυτή την όμορφη και αποκαλυπτική έκθεση διερευνούν και προβάλλουν τόσο τις αποκλίσεις όσο και τις συναρπαστικές παραλλαγές μεταξύ των δύο καλλιτεχνών
Με την πρώτη ματιά γίνεται εμφανές πως τα έργα του Κλιμτ είναι περισσότερο ευαίσθητα, ενώ του Σίλε είναι τολμηρά και γκροτέσκο, όμως και οι δύο προκαλούν και αμφισβητούν τα κρατούντα της εποχής τους με τα ερωτικά γυμνά έργα τους και τις αλληγορίες μέσα από τις συναισθηματικές αντηχήσεις που έφερναν στο κοινό.
Και ενώ ο Κλιμτ ύμνησε το γυναικείο σώμα με ειλικρινή ερωτισμό, κάποια έργα του Σίλε έχουν χαρακτηριστεί ακόμα και πορνογραφικά για την ακατέργαστη σεξουαλικότητα που αποπνέουν. Μάλιστα, γι’ αυτό τον λόγο, προφυλακίστηκε για 21 μέρες, δικάστηκε και τελικά φυλακίστηκε για ακόμα τρεις, επειδή ορισμένοι πίνακές του είχαν εκτεθεί σε χώρο που ήταν προσβάσιμος από παιδιά.
Και ενώ ο Κλιμτ προτιμά να ζωγραφίζει κυρίως γυναίκες, ο Σίλε ζωγραφίζει όλα τα σώματα, ανδρικά και γυναικεία – συμπεριλαμβανομένου και του δικού του.
Αισθησιακά, σαγηνευτικά και όμορφα γυμνά δείχνουν πως στη ζωή και το έργο του ο έρωτας έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο.
Το πάθος και η οπτική του μέσα από τις έντονα υπερρεαλιστικές γραμμές του απογειώνουν τα τολμηρά συναισθήματα που διακατέχουν τα ανθρώπινα κορμιά.
Πολύτιμες προσωπικές στιγμές περνούν στα έργα του και αποκαλύπτουν τις ιδιαίτερες στιγμές και τα συναισθήματα που τον κατακλύζουν.
Παράγει τέχνη αποτυπώνοντας κρυφά συναισθήματα, ερωτικά συμπλέγματα και περιπτύξεις πάνω σε καμβάδες και σχέδια που υμνούν τον έρωτα και τη σεξουαλική διέγερση, που φιλτράρονται μέσα από τις μούσες και τα μοντέλα του, αφού πάντα υπήρξαν τα αντικείμενα του πόθου του.
Courtesy of the Metropolitan Museum of Art
Ολα μαζί τα έργα δίνουν μια ολοκληρωμένη ματιά αυτής της σημαντικής
συλλογής του Scofield Thayer (1889-1982), η οποία παρουσιάζεται πρώτη
φορά.
Λάτρης του ωραίου και απόγονος πλούσιας οικογένειας, υπήρξε συνιδιοκτήτης και συντάκτης του λογοτεχνικού πρωτοποριακού περιοδικού «Dial» από το 1919 έως το 1926 που γνώρισε στους Αμερικανούς τα γραπτά των Τ. Σ. Ελιοτ, Εζρα Πάουντ, Ντ. Χ. Λόρενς, Αρτουρ Σνίτσλερ, Τόμας Μαν και Μαρσέλ Προυστ. Πολλές φορές πρόβαλλε τα κείμενα των συγγραφέων με αναπαραγωγές της σύγχρονης τέχνης.
Συγκέντρωσε τη μεγάλη συλλογή του από 600 έργα –κυρίως σε χαρτί– με μεγάλη ταχύτητα στο Λονδίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο και τη Βιέννη μεταξύ 1921 και 1923.
Ενώ ήταν στη Βιέννη ασθενής του Ζίγκμουντ Φρόιντ, απέκτησε μια μεγάλη ομάδα από ακουαρέλες και σχέδια των Σίλε και Κλιμτ, καλλιτέχνες που εκείνη την εποχή ήταν άγνωστοι στην Αμερική.
Το 1924 στην γκαλερί «Montross» προβάλλει στο κοινό της Νέας Υόρκης μέρος της συλλογής του η οποία κερδίζει την αναγνώριση.
Ομως δεν συμβαίνει το ίδιο όταν παρουσιάζεται την ίδια χρονιά στο Μουσείο Τέχνης του Ουόρστερ της Μασαχουσέτης, που είναι και η ιδιαίτερη πατρίδα του.
Απογοητευμένος το 1925 συντάσσει τη διαθήκη του, αφήνοντας την υπέροχη συλλογή του στο Μητροπολιτικό Μουσείο.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή, ζώντας σαν ερημίτης σε ένα κτήμα στη Φλόριντα μέχρι τον θάνατό του.
Ερωτικές εμμονές, πάθη και συναισθήματα στοιχειώνουν τις μέρες και τις νύχτες των κοινών ανθρώπων αλλά πρωτίστως «βασανίζουν» τους δημιουργούς.
Εικαστικές απεικονίσεις που συναντούν την ηδονή και τη σεξουαλικότητα πάνω σε άψυχα υλικά.
Εργα τέχνης που αποθεώνουν το σώμα και τον έρωτα, απλωμένα με πινέλα, κραγιόνια και μολύβια σε καμβάδες και χαρτί, φέρνοντας την απελευθέρωση των αισθήσεων.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire