ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΕΔΟΣ
Η υπέροχη ιστορία του Στέφανου
Τσιτσιπά, η διεθνής καταξίωση του Γιώργου Λάνθιμου, τα ποικίλα success
stories πολλών Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό, λιγότερο γνωστά, είναι
πάντα μια ευκαιρία αναστοχασμού όλων μας. Πέρα από τα αναμενόμενα θετικά
συναισθήματα για την επιτυχία ενός συμπατριώτη, δημιουργούνται σχεδόν
ταυτόχρονα ερωτήματα. Το πιο βασικό συμπυκνώνεται περίπου ως εξής:
«Γιατί επιτυγχάνουν στο εξωτερικό και όχι στην πατρίδα τους;». Δεδομένου
ότι ο Τσιτσιπάς, ο Λάνθιμος ή ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης είναι
δημιουργήματα –αρχικά– του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, της
εγχώριας κοινωνικής ζωής. Γεννήθηκαν στην Ελλάδα, μεγάλωσαν στην Ελλάδα,
ξεκίνησαν τη ζωή τους στην Ελλάδα, αλλά κάποια στιγμή αποφάσισαν να
αναζητήσουν την τύχη τους μακριά από τη χώρα.
Η απάντηση είναι απλή και ευκρινής. Ο πελατειασμός και η επικράτηση
των δικτύων που είναι συνδεδεμένα με τα εκάστοτε κόμματα εξουσίας δεν
αφήνουν περιθώρια για κανενός είδους ατομική πρωτοβουλία. Τα κόμματα,
αδιαμφισβητήτως απαραίτητα ως πυλώνες στήριξης της δημοκρατίας,
λειτουργούν σαν να είναι οι αποκλειστικοί διαμεσολαβητές για την
επαγγελματική ανέλιξη όχι μόνο στον δημόσιο τομέα, αλλά με πλοκάμια και
στον ιδιωτικό. Η χώρα είναι μικρή. Ολοι, σιωπηρά, έχουν αποδεχθεί αυτή
την εφαρμοσμένη πραγματικότητα, η οποία αποτελεί κοινό μυστικό.
Ενα από τα τεράστια μνημονιακά λάθη, σχεδόν αποκλειστικής ευθύνης των δανειστών, ήταν ο υπολογισμός ότι η σκληρή λιτότητα σε συνδυασμό με την ενθάρρυνση της υπερφορολόγησης θα δημιουργήσει συνθήκες για τη σταδιακή ανάκαμψη της ιδιωτικής οικονομίας.
Προφανώς, συνέβη το αντίστροφο. Το Δημόσιο παρέμεινε εν πολλοίς αλώβητο, ενώ διατήρησε τον ρόλο του ως του πλέον ασφαλούς και συνεπούς εργοδότη. Τα κόμματα εξουσίας, και τα τρία ανεξαιρέτως (ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ. και μέχρι πρότινος ΠΑΣΟΚ), συνέβαλαν σε αυτή την κατεύθυνση. Αυτή δηλαδή της διατήρησης της κομματικής επιτροπείας πάνω στο κράτος. Αν περισσέψουν κάποια ψίχουλα για κάποια, επίσης κρατικοδίαιτη, οικονομία, έχει καλώς. Διαφορετικά... Κάπως έτσι, δίχως δεύτερη σκέψη, σχεδόν 400.000 Ελληνες εγκατέλειψαν τη χώρα, διότι δεν είχαν τις σωστές «άκρες». Γι’ αυτό και παρακολουθούν τις αψιμαχίες, ιδιαίτερα των συνομηλίκων τους κομματικών αντιπροσώπων, ως αυτό που είναι: θέατρο ,με μόνο στόχο την επαγγελματική αποκατάσταση.
Έντυπη
Ενα από τα τεράστια μνημονιακά λάθη, σχεδόν αποκλειστικής ευθύνης των δανειστών, ήταν ο υπολογισμός ότι η σκληρή λιτότητα σε συνδυασμό με την ενθάρρυνση της υπερφορολόγησης θα δημιουργήσει συνθήκες για τη σταδιακή ανάκαμψη της ιδιωτικής οικονομίας.
Προφανώς, συνέβη το αντίστροφο. Το Δημόσιο παρέμεινε εν πολλοίς αλώβητο, ενώ διατήρησε τον ρόλο του ως του πλέον ασφαλούς και συνεπούς εργοδότη. Τα κόμματα εξουσίας, και τα τρία ανεξαιρέτως (ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ. και μέχρι πρότινος ΠΑΣΟΚ), συνέβαλαν σε αυτή την κατεύθυνση. Αυτή δηλαδή της διατήρησης της κομματικής επιτροπείας πάνω στο κράτος. Αν περισσέψουν κάποια ψίχουλα για κάποια, επίσης κρατικοδίαιτη, οικονομία, έχει καλώς. Διαφορετικά... Κάπως έτσι, δίχως δεύτερη σκέψη, σχεδόν 400.000 Ελληνες εγκατέλειψαν τη χώρα, διότι δεν είχαν τις σωστές «άκρες». Γι’ αυτό και παρακολουθούν τις αψιμαχίες, ιδιαίτερα των συνομηλίκων τους κομματικών αντιπροσώπων, ως αυτό που είναι: θέατρο ,με μόνο στόχο την επαγγελματική αποκατάσταση.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire