Το χρώμα της πόλης
Περπατώντας στην οδό Ακαδημίας, νωρίς
ένα βράδυ, σκέφθηκα ότι πλέον έχει παγιωθεί αυτή η ατμόσφαιρα της
σιωπής. Πίσω από την Τριλογία και απέναντι στο Πνευματικό Κέντρο του
Δήμου, αυτό το παλιό, αθηναϊκό κομμάτι, ταλαιπωρημένο επί δεκαετίες από
τις αφετηρίες των λεωφορείων, μοιάζει ιδιαιτέρως καχεκτικό, σιωπηλό, σε
μόνιμο ημίφως, σαν να υπάρχει ένα ρήγμα που χωρίζει την Αθήνα σε ζώνες
φωτός και σκότους.
Ωστόσο, είχα την επίγνωση ότι τίποτε δεν είναι στατικό και ότι όψεις που μοιάζουν ασάλευτες, μεταβάλλονται και αυτές έστω και ανεπαίσθητα. Αναρωτήθηκα τι θα σκεφτόμουν αν προσγειωνόμουν σε μια ταράτσα, Ακαδημίας και Σίνα ή Ακαδημίας και Ιπποκράτους. Υπάρχει η αίσθηση μιας πόλης σε άμυνα, αναδιπλωμένης, μισοφωτισμένης, και παρά τα ευοίωνα σημάδια (επαναλειτουργία του «Ολύμπια» από τον Δήμο Αθηναίων και λειτουργία βιβλιοπωλείου στην Πανεπιστημιακή Λέσχη), όλο αυτό το τμήμα της πόλης (από την Κάνιγγος κατά μήκος της Ακαδημίας ώς την οδό Ομήρου) μοιάζει με εγκαταλελειμμένη ζώνη.
Συχνά, και δικαίως, δίνεται προτεραιότητα στην περιοχή γύρω από το Πολυτεχνείο και το Πεδίον του Αρεως όταν υπάρχει συζήτηση για τις απαιτούμενες παρεμβάσεις στην Αθήνα. Εξίσου, όμως, σημαντικό είναι και το τμήμα πίσω από την Τριλογία, προς το Πνευματικό Κέντρο, το κτίριο «Κωστή Παλαμά» του Πανεπιστημίου Αθηνών και τη Νομική Σχολή. Είναι ένα χάσμα αστικού κενού που διακόπτει το ενιαίο της πόλης, δημιουργεί κενά και διασπείρει αίσθημα ανασφάλειας. Αλλά δεν είναι μόνο η παραβατικότητα. Είναι η διαχρονική αδυναμία της πόλης να δημιουργήσει αυτό που όφειλε ήδη από τον 19ο αιώνα. Τη συνέχεια του δημόσιου χώρου πίσω από την Τριλογία με πυκνές ιστορικές σημάνσεις γύρω από τα ευγενή κτίρια του Πνευματικού Κέντρου και «Κωστή Παλαμά», από τις δεκαετίες του 1830 και του 1850 αντιστοίχως. Πάνω από τη Σόλωνος, η ανάπτυξη της Νεάπολης θα έπρεπε να τονωθεί με κίνητρα κατοικίας και επιχειρήσεις προσανατολισμένες στις εκδόσεις. Προς το παρόν, είναι όλα στην τύχη τους και η περιοχή φθίνει ακόμη περισσότερο.
Απολύτως ενδεικτικό της παρακμής είναι η απώλεια, επί της ουσίας, του πάρκου με τις προτομές λογοτεχνών και άλλων προσωπικοτήτων γύρω από το Πνευματικό Κέντρο. Παρακολουθούμε μέρα με τη μέρα την απομάκρυνση της πόλης από τη βασική αποστολή της, που, ανάμεσα σε άλλα, είναι και η έμπνευση που παρέχει ο ιστορικά νοηματοδοτημένος δημόσιος χώρος.
Ωστόσο, είχα την επίγνωση ότι τίποτε δεν είναι στατικό και ότι όψεις που μοιάζουν ασάλευτες, μεταβάλλονται και αυτές έστω και ανεπαίσθητα. Αναρωτήθηκα τι θα σκεφτόμουν αν προσγειωνόμουν σε μια ταράτσα, Ακαδημίας και Σίνα ή Ακαδημίας και Ιπποκράτους. Υπάρχει η αίσθηση μιας πόλης σε άμυνα, αναδιπλωμένης, μισοφωτισμένης, και παρά τα ευοίωνα σημάδια (επαναλειτουργία του «Ολύμπια» από τον Δήμο Αθηναίων και λειτουργία βιβλιοπωλείου στην Πανεπιστημιακή Λέσχη), όλο αυτό το τμήμα της πόλης (από την Κάνιγγος κατά μήκος της Ακαδημίας ώς την οδό Ομήρου) μοιάζει με εγκαταλελειμμένη ζώνη.
Συχνά, και δικαίως, δίνεται προτεραιότητα στην περιοχή γύρω από το Πολυτεχνείο και το Πεδίον του Αρεως όταν υπάρχει συζήτηση για τις απαιτούμενες παρεμβάσεις στην Αθήνα. Εξίσου, όμως, σημαντικό είναι και το τμήμα πίσω από την Τριλογία, προς το Πνευματικό Κέντρο, το κτίριο «Κωστή Παλαμά» του Πανεπιστημίου Αθηνών και τη Νομική Σχολή. Είναι ένα χάσμα αστικού κενού που διακόπτει το ενιαίο της πόλης, δημιουργεί κενά και διασπείρει αίσθημα ανασφάλειας. Αλλά δεν είναι μόνο η παραβατικότητα. Είναι η διαχρονική αδυναμία της πόλης να δημιουργήσει αυτό που όφειλε ήδη από τον 19ο αιώνα. Τη συνέχεια του δημόσιου χώρου πίσω από την Τριλογία με πυκνές ιστορικές σημάνσεις γύρω από τα ευγενή κτίρια του Πνευματικού Κέντρου και «Κωστή Παλαμά», από τις δεκαετίες του 1830 και του 1850 αντιστοίχως. Πάνω από τη Σόλωνος, η ανάπτυξη της Νεάπολης θα έπρεπε να τονωθεί με κίνητρα κατοικίας και επιχειρήσεις προσανατολισμένες στις εκδόσεις. Προς το παρόν, είναι όλα στην τύχη τους και η περιοχή φθίνει ακόμη περισσότερο.
Απολύτως ενδεικτικό της παρακμής είναι η απώλεια, επί της ουσίας, του πάρκου με τις προτομές λογοτεχνών και άλλων προσωπικοτήτων γύρω από το Πνευματικό Κέντρο. Παρακολουθούμε μέρα με τη μέρα την απομάκρυνση της πόλης από τη βασική αποστολή της, που, ανάμεσα σε άλλα, είναι και η έμπνευση που παρέχει ο ιστορικά νοηματοδοτημένος δημόσιος χώρος.
ΠΗΓΗ: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 04\01\2019
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire