Κλείστε τ’αυτιά σας. Το ίδιο κάνει κι ο Πρόεδρος
Παρακολουθώ με συμπάθεια τους φίλα προσκείμενους στον πρόεδρο, τους υποστηρικτές του, τους θαυμαστές του, ακόμα και τους φανατικούς πιστούς οπαδούς του που δρουν στο διαδίκτυο σαν Ταλιμπάν, καθώς προσπαθούν να δικαιολογήσουν, να εξηγήσουν, να επιδοκιμάσουν κάθε πράξη και… απραξία του, που ακόμα και τις τσαπατσουλιές του σπεύδουν να τις επικροτήσουν με τρόπο που θυμίζει επικές στιγμές Ευθύμιου Δίπλαρου περί διόρθωσης του λάθους. Όμως εάν ασκούμε κριτική στη βάση των συμπαθειών μας (πόσο μάλλον… των αντιπαθειών μας!), των ιδεολογιών, των πεποιθήσεων και τον συγχρωτισμό που ενδεχομένως να έχουμε σε ένα ή περισσότερα ζητήματα με ορισμένους πολιτικούς ή κόμματα και εξαιτίας αυτών, είτε κλείνουμε τα μάτια, αφήνουμε στο απυρόβλητο και κάνουμε επαναλαμβανόμενες γαργάρες, είτε επιλέγουμε να ρίξουμε στα μαλακά ή ακόμα και να δικαιολογήσουμε όσα υπό άλλες περιστάσεις θα κρίναμε ότι χρήζουν επίκρισης και καυτηρίασης, ποιο ακριβώς είναι το νόημα;
Τι καλούμαστε λοιπόν να διαχειριστούμε, οι δύσμοιροι, τη δεδομένη στιγμή; Μια παραδοξότητα! Έναν πρόεδρο που επιδίδεται σε πρώτου επιπέδου ερασιτεχνισμούς. Που εμφανίζει το πρωτοφανές χάρισμα να μπουρδουκλώνει από μόνος του την κυβέρνησή του, να βάζει τρικλοποδιά στον εαυτό του, να πέφτει με την πλάτη και να σπάει… τη μύτη του! Που δεν έχει να επιδείξει τίποτα «νέο» στους δέκα μήνες της κατά τ’ άλλα πολλά υποσχόμενης διακυβέρνησής του, πέραν από την ανακαίνιση (που ορθώς κατ’ εμέ έγινε) του Προεδρικού Μεγάρου· απεναντίας, τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής όζουν, μυρίζουν άσχημα, δηλαδή βρωμούν για να το πω ωμά να το καταλάβουν όλοι. Κι αυτό που λέω, δεν πάει να πει ότι σε κάποια υπουργεία και σε κάποιους τομείς δεν έχει παραχθεί έργο. Φυσικά και έχει. Από υπουργούς που δεν τρέχουν ασθμαίνοντας με έγνοια την επικοινωνιακή τους εικόνα όπως ο πρόεδρος που επιζητά το χειροκρότημα και μάλιστα με το καλημέρα. Όμως το «νέο» και την «αλλαγή» τα συναντά κανείς μόνο στον δεύτερο όροφο του Μεγάρου, στα παρκέ, στις μπαλκονόπορτες και στη γουστόζικη διαρρύθμιση της Φιλίππας. Πουθενά αλλού. Α ναι, και στην εμφάνιση του προέδρου! Ως εκεί. Ούτε στη νοοτροπία, ούτε στο ήθος άλλαξε κάτι. Παλαιοκομματικές νοοτροπίες και συμπεριφορές, κουμπαροκρατία, νεποτισμός, συμφέροντα… Ε, δεν τα λες και «νέο», πρόεδρε!
Εξάλλου, για πιο «νέο» μιλάμε; Ας μην ξεχνάμε ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης εκλέχτηκε μετά βαΐων και κλάδων, παρά τα σοβαρότατά του ατοπήματα που αποκαλύφθηκαν κατά την προεκλογική εκστρατεία, χάρη (και) στο γεγονός ότι μια ντουζίνα δημοσιογράφοι και ΜΜΕ φρόντισαν να τον προστατέψουν, εξού και πολλά από εκείνα τα νοσηρά ατοπήματα δεν έφτασαν καν στη μεγάλη μάζα του κόσμου στην έκταση που επιβαλλόταν να φτάσουν.
Κι όμως! Αυτός ο πρόεδρος, που τα έκανε μαντάρα από την πρώτη κιόλας «κορυφαία πολιτική πράξη», τη σύσταση του υπουργικού του συμβουλίου, παρόλο που μας είχε φλομώσει για την ετοιμότητά του να κυβερνήσει, το μαύρο σημειωματάριο, τις πολύ συγκεκριμένες επιλογές, τα πιο λαμπρά μυαλά εντός της Κύπρου και τα πιο λαμπρά κυπριακά μυαλά εκτός Κύπρου που θα κουβαλούσε, που διόρισε κουμπάρους, σύγαμπρους, φίλους και κουμέρες, διαλαλεί -λέτε να το πιστεύει στ’ αλήθεια;- ότι είναι το «νέο», ότι αλλάζει το «παλιό», γι’ αυτό και το «παλιό» σκούζει. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον, πραγματικά, εάν αντί να αναλώνεται σε φληναφήματα και μωρολογίες, να μας ανέλυε την επέλαση του νέου, ώστε να του δώσουμε κι εμείς ένα χεράκι να ξεκουμπιστεί επιτέλους το παλιό. Υποδεικνύει δε στους υπουργούς του -αυτός, η επιτομή της Σειρήνας, που μάγεψε τους πολίτες με το ατσαλάκωτο προφίλ, τις κενολογίες, τις λεκτικές φιοριτούρες και το αστραφτερό χαμόγελο- να κλείσουν τ’ αφτιά τους στις Σειρήνες (!) και στην αβασάνιστη κριτική. «Αυτό κάνω κι εγώ»! Με το συμπάθιο, κολοκύθια τούμπανα, κύριε πρόεδρε. Ακούς εκεί «Αυτό κάνω κι εγώ»! Μπορεί να τα κλείνεις στην «αβασάνιστη κριτική», όμως σίγουρα όχι στις σειρήνες. Αλλιώς δεν θα αγχωνόσουν τόσο βλέποντας τις (μυστικές) μετρήσεις της δημοτικότητάς σου και την άλλοτε ατσαλάκωτη εικόνα σου κατατσαφαλωμένη, δέκα μόλις μήνες μετά την εκλογή σου. Είναι, βεβαίως, ακόμα πολύ νωρίς. Με άνεση το γυρνάς το παιχνίδι. Φτάνει να κυβερνήσεις. Μπορείς;