Είτε Τουρκία είτε Κυπριακή Δημοκρατία!

ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ   Δημοσιεύθηκε 17.6.2024 στην εφημερίδα "Πολιτης"

Με τη στρατιωτική επιχείρηση, οι Τουρκοκύπριοι οδηγήθηκαν σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή

Ουσιαστικά ξέρετε τι είναι η 20ή Ιουλίου 1974; Η αρχή του τέλους. Το πρώτο καρφί του αφανισμού. Μετά από αυτή την ημερομηνία άρχισε ο αφανισμός. Με τη στρατιωτική επιχείρηση, οι Τουρκοκύπριοι οδηγήθηκαν σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Φορτώθηκε μια τέτοια αμαρτία στους ώμους μας που γίναμε όμηροι της Τουρκίας. Έγινε όνειρο να ζήσουμε ξανά μαζί με τους Ελληνοκύπριους. Να το πω πιο ξεκάθαρα για να γίνει κατανοητό. Χύθηκε πολύ αίμα. Βιώθηκαν πολύ μεγάλες τραγωδίες. Με τον μικρό μας πληθυσμό του 18% ξαφνικά αποκτήσαμε το μισό νησί χάρη στον τουρκικό στρατό. Αποκτήσαμε έναν θησαυρό που δεν θα μπορούσαμε να δούμε ακόμα και στα όνειρά μας και δεν θα μπορούσαμε καν να φανταστούμε. Αρπάξαμε σαν πεινασμένοι λύκοι τα εδάφη και τις περιουσίες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν 160 χιλιάδες Ελληνοκύπριοι. Η Κερύνεια έγινε δική μας. Η Αμμόχωστος έγινε δική μας. Η Μόρφου έγινε δική μας. Η Καρπασία δική μας. Τα περβόλια εσπεριδοειδών δικά μας. Η χρυσή ακτή δική μας. Έχουμε πολλά παράπονα, όμως εδώ και πενήντα χρόνια συνεχίζουμε να ζούμε σε αυτά τα μέρη. Όμως, δεν είμαστε βέβαιοι ότι θα μπορούσαμε να κρατήσουμε στα χέρια μας εσαεί αυτό τον θησαυρό τον οποίο αποκτήσαμε αδίκως. Μέσα μας υπάρχει μια κρυφή ψύχωση και φόβος. Φοβόμαστε ότι μια μέρα θα τα πάρουν από τα χέρια μας οι Ελληνοκύπριοι που σφετεριστήκαμε τα χώματα και τις περιουσίες τους. Γι' αυτό θέλουμε να μείνει για πάντα εδώ ο τουρκικός στρατός και να μας προστατεύει. Δεν είχαμε έναν τέτοιο φόβο τη δεκαετία του 1960. Είχαμε αυτοπεποίθηση. Δεν θεωρούσαμε ότι θα αφανιζόμασταν ποτέ, ακόμα και αν δεν ερχόταν ο τουρκικός στρατός εδώ. Ήμασταν στα φυλάκια. Ήμασταν στα οδοφράγματα. Και παρά το γεγονός ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά ήταν πολύ υπέρτερη από εμάς από την άποψη του στρατού και των όπλων, πάλι δεν είχαν μπορέσει να εφαρμόσουν εκείνο το γνωστό σχέδιο ομαδικού αφανισμού Ακρίτας. Ποτέ δεν μας είχε περάσει από το μυαλό ότι δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς την Τουρκία. Διότι, όπως είπα, είχαμε αυτοπεποίθηση. Αν δεν γίνονταν επικεφαλής των σαντζακιών οι διοικητές που μας έστελνε η Τουρκία, αυτή η αυτοπεποίθησή μας θα ήταν ακόμα πιο υψηλή. Ακόμα δεν είχαμε κλέψει την περιουσία κανενός. Δεν είχαμε γράψει στις πόρτες κρατημένο. Δεν είχαμε μπει να εγκατασταθούμε σε σπίτια που υπήρχαν εικόνες του Χριστού και της Παναγίας. Οι αθώοι άνθρωποι δεν ηττώνται. Αυτό που τους κάνει δυνατούς είναι η αθωότητά τους. Με την τουρκική στρατιωτική επιχείρηση στις 20 Ιουλίου περιήλθαμε σε πολύ ένοχη κατάσταση. Δεν ωφέλησε καθόλου η παρηγοριά ότι «όμως μας έκαναν και εκείνοι πολλά το 1963». Το 1974 ήταν μια πολύ μεγάλη, πολύ βαθιά τραγωδία. Ο τουρκικός στρατός, κρέμασε, έσφαξε, σκότωσε. Δεν στάθηκαν άπρακτοι οι ντόπιοι εκδικητές που είχαν πίσω τους αυτή τη δύναμη. Και εκείνοι τα έκαναν χειρότερα. Μάλιστα, οι Τούρκοι στρατιωτικοί επιτελείς θεώρησαν τους αγωνιστές υπεύθυνους για τους βιασμούς.               

Αν τώρα υπάρχει μέσα σε κάθε Τουρκοκύπριο ο φόβος ότι μια μέρα θα μπορούσαν οι Ελληνοκύπριοι να κινηθούν για να πάρουν πίσω αυτά που έχασαν, πιστεύω ότι μέσα σε κάθε Ελληνοκύπριο υπάρχει μια Κερύνεια, μια Αμμόχωστος, μια Μόρφου. Γιατί θέλουν ομοσπονδία οι ομοσπονδιακοί; Γιατί λένε διζωνική; Επειδή δεν πιστεύουν ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε ξανά χωρίς καβγάδες και φασαρίες μαζί με τους Ελληνοκύπριους στα εδάφη που πάρθηκαν με την ξιφολόγχη. Γιατί θέλουν εγγυητές; Επειδή και αυτοί δεν εμπιστεύονται ότι μια μέρα δεν θα μας επιτεθεί η ελληνοκυπριακή πλευρά σε περίπτωση που βρει ευκαιρία. Δεν είναι πραγματική ειρήνη η διζωνικότητα. Όμως, δυστυχώς η 20ή Ιουλίου έστησε ένα τέτοιο τείχος ανάμεσά μας που δεν είναι και πολύ εύκολο να το ξεπεράσουμε. Η 20ή Ιουλίου είναι ουσιαστικά ένα πλήγμα στους Τουρκοκύπριους, όχι στους Ελληνοκύπριους. Η αρχή του τέλους. Ένα καρφί που καρφώθηκε στη διαδικασία αφανισμού. Ναι, αυτή η κοινότητα απέκτησε πλούτο που δεν είχε καν ονειρευτεί πριν το 1974. Όμως, στην πορεία πήρε τον δρόμο του αφανισμού. Φυσικά δεν υπάρχει ζήτημα για εκείνους που λένε «Τούρκος έρχεται, Τούρκος φεύγει». Δεν υπάρχει καθόλου ζήτημα για όσους λένε ότι δεν έχουμε διαφορά, είμαστε όλοι Τούρκοι.        

Είμαστε ανάμεσα σε δύο επιλογές ως Τουρκοκύπριοι. Είτε θα επιλέξουμε την Τουρκία, είτε την Κυπριακή Δημοκρατία. Η κοινωνία φαίνεται να έχει επιλέξει Τουρκία με αυτό το χάλι της. Αν είναι έτσι, δεν υπάρχει κάτι να γίνει.