Ο Σίσυφος ή το σημειωτόν στην πεπατημένη
Αιώνες δύο μετά την απελευθέρωσή μας, και με τη μεταπολίτευση να πενηνταρίζει, είμαστε μια ενήλικη, ώριμη χώρα. Ή θα ‘πρεπε να είμαστε. Δεν φαίνεται όμως να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η συμπεριφορά μας σε κρίσιμα ζητήματα, όπως η εικόνα που πλάθουμε για τον εαυτό μας, τον ενικό και τον πληθυντικό, παραμένει αιχμάλωτη μιας παλιμπαιδίζουσας υπερβολής. Γι’ αυτό και συνεχίζουμε το σημειωτόν μας στην πεπατημένη, εσωτερικά διχασμένοι ανάμεσα στην αχαλίνωτη οίηση («είμαστε οι πρώτοι, ο ομφαλός του κόσμου…») και στη μαζοχιστική αυτοταπείνωση: «Αυτή είναι η Ελλάδα, καλό περιμένεις;…»