Ερώτημα από μια κομμουνίστρια: Aπό πότε η άρνηση για «συνύπαρξη » με την κατοχή είναι εθνικισμός;

Συμβίωση με τους Τ/κ, όχι με την κατοχή

  Ανδρούλα Γκιούρωφ, Πρώην μελος του Πολιτικού Γραφείου του ΑΚΕΛ, και διευθύντρια της εφημερίδας του κόμματος "Χαραυγή"

 Aπο πότε η άρνηση για «συνύπαρξη » με την κατοχή είναι εθνικισμός; Και από πότε οι θέσεις αρχών για συνύπαρξη και συμβίωση με τους Τ/κ  και όχι με τους κατακτητές, τους έποικους και τους κουβαλητούς από την Ανατολία, ερμηνεύεται ως άρνηση στην λύση και την επανένωση του τόπου; Ο ιστορικός ηγέτης του ΑΚΕΛ αείμνηστος Εζεκίας Παπαϊωάννου συνήθιζε να λέει πως «χίλιες φορές να φάει ένας Τουρκοκύπριος μια μπουκιά  ψωμί περισσοτερο,παρά να ευνοηθούν με δικαιώματα και συμφέροντα οι ιμπεριαλιστές και η κατοχική Τουρκία».
Το συνεχιζόμενο αυτομαστίγωμα  από μεμονωμένα κομματα   και οργανώσεις να επιρρίπτουν ευθύνες στην Ε/κ πλευρά για τη διακοπή των διαπραγματεύσεων και να προσφέρουν τα άλλοθι και τις δικαιολογίες που αναζητούσε ο Ακιντζι για να διευκολύνει την Αγκυρα, ξεπερνά τα όρια πλέον του παράλογου.Αγγίζει τα όρια ενός  επικίνδυνου εθισμού σε αυτά που ζητά η Τουρκία προκειμένου να συναινέσει σε μια λύση που θα της αφήνει δικαιώματα και οικονομικά οφέλη σε περίπτωση λύσης. Δεν είναι καθόλου τυχαίες και οι συνεχείς αναφορές για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων των υδρογονανθράκων και η θετική αντιμετώπιση από κόμματα για αγωγό μέσω Τουρκίας για να μεταφέρεται ο πλούτος των κοιτασμάτων της Κυπριακής ΑΟΖ.

Η έννοια της επαναπροσέγγισης όπως προωθείται σήμερα από μερίδα κομμάτων  έχει χάσει   τη δυναμική της αλλά και τη σημασία της αν λάβουμε υπόψιν πως οι διαχωρισμοί που μεθοδεύονται για την νομιμοποίηση του παράνομου κρατιδίου στο βορρά, δεν στοχεύουν στην κοινή συμβίωση και συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων αλλά σε σχέσεις «καλής» γειτονίας όπου το κάθε συνιστών κρατιδιο θα ασκεί την δική του πολιτική κάτω από μια υποτυπώδη ομπρέλα δήθεν ομοσπονδιακή με διαμοιρασμένες εξουσίες και εκ περιτροπής ύπατα αξιώματα με πρακτικές που θα εξαφανίζουν τη λαϊκή βούληση. Τη λαϊκη κυριαρχία που εκφράζεται σε όλα τα δημοκρατικά πολιτεύματα .
Αν εξαιρέσουμε ελάχιστες ομάδες του πληθυσμού που συμπεριφέρονται εχθρικά ειτε  προς τους τ/κ είτε προς τους ε/κ, η συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού ενθεν κακείθεν της διαχωριστικής γραμμης, επιθυμούν και θέλουν  οι δύο κοινότητες να συμβιώσουν και να συνυπάρχουν ως ένας λαός, αδιαίρετος ανεξαρτήτως θρησκείας πολιτισμού ή κουλτούρας.Μια λύση  που δεν θα δικαιώνει τον αγώνα του Κυπριακού λαού να αποτινάξει από το σβερκο του τα ιμπεριαλιστικά βαρίδια  και τη διαιώνιση της τουρκικής παραμονής δεν θα είναι λύση αλλά ένα εφιαλτικό κλείσιμο που θα κατοχυρώνει και θα διαιωνίζει τα ξένα συμφέροντα με την Τουρκία να έχει καθοριστικό ρόλο.Κανένας δεν μιλά πλέον  για τις Βρετανικές βάσεις στην Κύπρο και παρασιωπούν το γεγονός πως και αυτοί οι πρωην αποικιοκράτες πρέπει να τα μαζέψουν και να πάνε στο διάολο αφού για δεκαετίες όχι μόνο δεν πλήρωσαν μια λίρα για το «ενοίκιο» αλλά υπονομεύουν με κατάπτυστες μεθοδεύσεις το δίκαιο αγώνα του κυπριακού λαού.
Είναι εξοργιστικό να βλέπεις ηγέτες να σπεύδουν στην Τουρκία ή σε άλλα διεθνή φόρα και να συναντιούνται με τους εισβολείς της χώρας τους.Προκαλεί οργή και θυμηδία να τους βλέπεις να «προσεγγίζουν » τους κατακτητές  και να έχουν την αφέλεια και πολιική μωρία πως με τέτοιους ειδους δημόσιες σχέσεις και «προσκυνήματα» θα εξευμενίσουν είτε τον Ερντογάν, είτε τον Τσαβούσογλου είτε και τον επαναπροσεγγιστή των Γκρίζων Λύκων Γιλντιρίμ.
Λύση του κυπριακού σωστή και βιώσιμη θα υπάρξει όταν Ε/κ και Τ/κ αντιληφθούν επιτέλους πως πρέπει να ενωθούν σε ενα κοινό αγώνα και κάτω από κοινές πλατφόρμες.Οχι τις υφιστάμενες  που φόρεσαν τις παρωπίδες τους και κάνουν πως δεν βλέπουν και δεν ακούν τις ύβρεις των Τσαβούσογλου και Ερντογάν πως «όσοι αισθάνονται Ελληνες να μετακομίσουν στην Ελλάδα.»
Ε, και τι είναι η πλειοψηφία του κυπριακού λαού;  Σαρατζινοί ή Φρανγκολεβαντίνοι, όταν διατηρούν και ομιλούν την ελληνική γλώσσα με βαθιές ρίζες στην παναρχαία  αρκαδική διάλεκτο;
Οι σημερινοί «επαναπροσεγγιστές» θέλουν λύση εδώ και αποφεύγουν να ενοχλήσουν έστω και φραστικά την Τουρκία η οποία συνεχώς κλιμακώνει την ένταση και σήμερα βρίσκεται απομονωμένη από όλους.
Εχθρός για τους εχθρούς και… εν δυνάμει εχθρός για τους φίλους, ο Ερντογάν έχει καταφέρει, με τη στάση του, να αποκτήσει πολλούς αντιπάλους τα τελευταία χρόνια στην ευρύτερη περιοχή.
Το καθεστώς Σίσι στην Αίγυπτο, το καθεστώς Ασαντ στη Συρία, το Ιράν, η κυβέρνηση του σιίτη αλ-Αμπάντι στο Ιράκ, η Αρμενία, οι Κούρδοι σε Ιράκ και Συρία… σχεδόν όλοι οι γείτονες της Τουρκίας αντιμετωπίζουν πλέον την Αγκυρα ως εν δυνάμει «εχθρό.Οσο για το καθεστώς Ερντογάν, αυτό συνεχίζει να ρίχνει λάδι στη φωτιά της έντασης, έχοντας εν τω μεταξύ περάσει από χίλια κύματα στις σχέσεις του με τους «έξω».
Από την πολιτική των μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες (2004), πέρασε στη φάση των νεο-οθωμανικών βλέψεων σε βάρος των γειτόνων (2009), και από τη σουνιτοποίηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής (μετά το 2011) στην εποχή των… μηδενικών φίλων και των πολλών εχθρών εν έτει 2017.
Τώρα άνοιξε «πόλεμο» και με τη Γερμανία κατηγορώντας την για ναζιστικές πρακτικές και απειλεί να βρεθεί στη Γερμανία με το έτσι θέλω.Ο Ερντογάν κατηγορεί την Τεχεράνη  για «περσικό εθνικισμό» ενώ ο ίδιος συμμαχεί με τους Γκρίζους Λύκους και τους ακραίους εθνικιστές της Τουρκίας .
Με τέτοιους «φίλους»  τι τους θέλουν τους εχθρούς;

ΠΗΓΗ: e-shocknews.com , 8 Μάρτίου 2017