Όσο υπάρχει αυτή η δυνατότητα για διπλοπόρτι, η λύση είτε θα απομακρύνεται είτε δεν θα είναι στέρεα. Οι Τουρκοκύπριοι θέλουν να κρατούν το σχοινί για τα οφέλη που προσφέρει η Κυπριακή Δημοκρατία ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (κι ας μην αναγνωρίζουν το κράτος) αλλά ταυτόχρονα δεν εγκαταλείπουν την Τουρκία. Θέλουν τα οφέλη από την… αόρατη Κυπριακή Δημοκρατία (διαβατήρια, ταυτότητες, πρόσβαση στα δημόσια νοσηλευτήρια, διευκολύνσεις στο εξωτερικό, σπουδές κ.λπ.) αλλά για την «ασφάλειά» τους καταφεύγουν στην Τουρκία (όπως και για τα έξοδα του ψευδοκράτους). Αυτή η λογική δεν οδηγεί πουθενά. Οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να επιλέξουν: Είτε θα πορευθούν μαζί μας, στην οικοδόμηση ενός κοινού μέλλοντος εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης με όλα τα πλεονεκτήματα που προσφέρει η Κυπριακή Δημοκρατία, είτε θα παραμείνουν όμηροι των τουρκικών σχεδιασμών. Αιχμάλωτοι στα σχέδια της Τουρκίας στην Κύπρο και ως όχημα για στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου και για διείσδυση της Άγκυρας στην Ε.Ε. 
Εκπρόσωπος της λογικής για το διπλοπόρτι είναι ο κατοχικός ηγέτης Μουσταφά Ακιντζί. Αρχικά κήρυκας της… λύσης και «της τελευταίας ευκαιρίας», «της τελευταίας γενιάς» που μπορεί να συμφωνήσει, παραδόθηκε νωρίς στο καθεστώς Ερντογάν. Δεν άντεξε ούτε η ρητορική του για λύση και για να ζήσουμε όλοι μαζί. Μετά που ο Ερντογάν είχε πει για τον Ακιντζί εκείνο το αμίμητο «ακούνε τα αφτιά του τι λέγει;», όλα είχαν τελειώσει. Ο Μουσταφά Ακιντζί, του «κοινού οράματος», θα μείνει στην ιστορία για το πόσο λίγο άντεξε πριν παραδοθεί πλήρως στις ντιρεκτίβες της Άγκυρας. Αυτή τη στιγμή μπλοκάρει τη διαδικασία όχι για το ενωτικό δημοψήφισμα, όπως λέγει, αλλά γιατί εκβιάζει για την αποδοχή των τουρκικών αξιώσεων, όπως αυτή για τις τέσσερις ελευθερίες. Κι αυτό δεν είναι το μοναδικό θέμα που εγείρει και το οποίο εξυπηρετεί την Τουρκία και όχι τους Τουρκοκύπριους. 
Είναι προφανές πως με την Τουρκία ως μέρος της συμφωνίας, με ρόλο και παρουσία, λύση δεν μπορεί να υπάρξει. Και να επιτευχθεί, δεν θα αντέξει. Για αυτό και οι Τουρκοκύπριοι, αντί να οχυρώνονται πίσω από ανύπαρκτα ζητήματα, οφείλουν να απαντήσουν στο βασικό ερώτημα. Θέλουν να είναι μαζί με τους Ελληνοκύπριους σε μια κοινή πατρίδα ή προτιμούν να είναι υπό την Τουρκία και μέρος αυτής; Και τα δυο σχοινιά δεν μπορεί να τα κρατούν. Ή τη μια επιλογή και μαζί όλα τα οφέλη και πλεονεκτήματα ή την άλλη και χωρίς οφέλη και στις διαταγές και στους ρυθμούς του σουλτανάτου της Άγκυρας. 
Αλλά και η Λευκωσία οφείλει να έχει μια πιο ξεκάθαρη στάση και να θέτει επίμονα και συνεχώς το δίλημμα αυτό. Είναι δυνατό να γίνονται βήματα ενσωμάτωσης των κατεχομένων στην Τουρκία (σε συνεργασία με το ψευδοκράτος) και να μην υπάρχει κόστος; 
Το Κυπριακό χρειάζεται αμέσως ένα σοκ για να επανέλθει σε τροχιά λύσης. Σε αυτή την προσπάθεια οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να επιλέξουν εάν θέλουν λύση ή περισσότερη Τουρκία (πόσο περισσότερη δηλαδή;). Η λύση περνά μέσα από την απεξάρτηση της Κύπρου από την Τουρκία.