Του Στέφανου Κωνσταντινίδη*
Από τον "Φιλελευθερο"
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον πλανήτη μας, αυτό της σύγκρουσης της Δύσης με την Ρωσία. Η Δύση και ειδικά οι Αμερικανοί, με την εξουσιοδότηση που έδωσαν στην Ουκρανία να χρησιμοποιεί τα προηγμένα όπλα τους για να πλήττει στόχους στο εσωτερικό της Ρωσίας, άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια τέτοια σύγκρουση. Και δεν είναι μόνο αυτό, είναι και η αποστολή σε ουκρανικό έδαφος δυτικών στρατιωτικών που χειρίζονται αυτά τα όπλα που πλήττουν τη Ρωσία. Οι αμερικανικοί σχεδιασμοί στοχεύουν στην αποδυνάμωση και ει δυνατόν στον κατακερματισμό της Ρωσίας.
Τίθεται επομένως καθαρά υπαρξιακό πρόβλημα για την Μόσχα. Αν δεν μπορέσει να ανακόψει την δυτική επίθεση με τα συμβατικά όπλα, λίγη αμφιβολία υπάρχει ότι θα χρησιμοποιήσει τακτικά πυρηνικά όπλα σε πρώτο στάδιο και σε δεύτερο στάδιο ο πλανήτης θα μπορούσε να οδηγηθεί σε πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Στην Ευρώπη υπάρχουν φυσικά δυνάμεις που είναι αντίθετες στον πόλεμο και στην αμερικανική υποτέλεια. Δεν είναι εύκολο να οργανωθούν αλλά το ίδιο δεν είναι εύκολο να ευοδωθούν και οι πολεμοχαρείς επιδιώξεις κάποιων άλλων, όπως τις εκφράζει ο Μακρόν. Στον πόλεμο της Ουκρανίας μόνο οι Αμερικανοί κερδίζουν αλλά ακόμη και αυτοί όχι μακροπρόθεσμα, αφού έχουν οδηγήσει τη Ρωσία στην αγκαλιά της Κίνας που είναι πλανητικά ο κύριος αντίπαλός τους.
Οι Ευρωπαίοι είναι οι μεγάλοι χαμένοι αυτού του πολέμου και οδηγούνται σε αποσύνθεση. Είναι τότε που σκέφτεσαι τον Θουκυδίδη και την ανάλυση του, τον φόβο της Σπάρτης για την αθηναϊκή κυριαρχία και τα αποτελέσματα του πολέμου.
Δεν μπορεί να υπάρξει η Ευρώπη ως αυτόνομος πολιτικός, οικονομικός και πολιτιστικός πόλος χωρίς τη Ρωσία. Ιστορικά η Ρωσία ήταν πάντα μέρος των ευρωπαϊκών ισορροπιών. Ακόμη και στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου, ένας πολιτικός με διορατικότητα όπως ο στρατηγός Ντε Γκωλ, οραματιζόταν μια Ευρώπη που θα ξεκινούσε από τον Ατλαντικό και θα έφτανε μέχρι τα Ουράλια. Η ευκαιρία για τη δημιουργία αυτής της Ευρώπης παρουσιάστηκε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης που θα μπορούσε να οδηγήσει την Ρωσία σε ένα κοινό πυλώνα ασφάλειας με την υπόλοιπη Ευρώπη. Δεν το επέτρεψαν οι Αμερικανοί και δεν υπήρξαν Ευρωπαίοι ηγέτες με το όραμα και τη διορατικότητα του Ντε Γκωλ για να το επιβάλουν.
΄Ομως για την Ευρώπη δεν υπάρχει άλλη διέξοδος σωτηρίας από τη συνεργασία κάποια στιγμή με τη Ρωσία για να δημιουργηθεί και να επιβιώσει μια Ευρώπη σε ένα πολυκεντρικό, πολυπολικό διεθνές σύστημα. Ο άλλος δρόμος, η αμερικανική κηδεμονία, οδηγεί την Ευρώπη στη μιζέρια και την πολιτική ανυπαρξία.
Την ίδια ώρα ο πόλεμος κατέστρεψε την Ουκρανία, την μετέτρεψε σε ερειπιώνα που θα χρειαστεί δεκαετίες με το τέλος του πολέμου, το πιθανότερο εδαφικά ακρωτηριασμένη, για να επανέλθει σε κάποια ομαλότητα. Σιγά-σιγά διαρρέουν πληροφορίες που ήταν ήδη γνωστές στις καγκελλαρίες της Δύσης, για τη διαφθορά των ουκρανικών ελίτ γύρω από τον Ζελένσκι που έχουν επενδύσει δισεκατομμύρια στο εξωτερικό που προέρχονται από την βοήθεια που παίρνουν για τον πόλεμο. Η χώρα είναι εντελώς αποδιοργανωμένη και χιλιάδες Ουκρανοί που αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο της χώρας τους, διαφεύγουν στο εξωτερικό για να μην υπηρετήσουν στον ουκρανικό στρατό. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ουκρανίας αυτή τη στιγμή είναι ότι δεν διαθέτει πια εφεδρείες για τον πόλεμο. Και φυσικά δεν πρόκειται να σωθεί με μισθοφόρους από την Γαλλία, τη Βρετανία, τη Γερμανία ή από οπουδήποτε αλλού.
Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα σταυροδρόμι για το μέλλον του πολέμου στην Ουκρανία. Παρά την προπαγάνδα και την δαιμονοποίηση της Μόσχας και παρόλο που ο κίνδυνος ενός πολέμου με τη Ρωσία υπάρχει, υπάρχει πάντοτε και η ελπίδα ότι θα επικρατήσει η λογική και η Ευρώπη της ειρήνης.
Τούτων λεχθέντων δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ρωσικές ευθύνες για την σημερινή κρίση και την απειλή πολέμου. Αλλά όσες και να είναι αυτές οι ευθύνες είναι δευτερεύουσες μπροστά στις ευθύνες της Δύσης και ειδικά των Αμερικανών. Τον πόλεμο τον κατευθύνει το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα που καταπνίγει με τη δική του επικοινωνιακή προπαγάνδα ακόμη και τις φωνές φωτισμένων Αμερικανών πανεπιστημιακών και αναλυτών. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο με την Ουκρανία αλλά και με την Γάζα.
ΥΓ
Η απόρριψη της προδικαστικής ένστασης του Γενικού Ελεγκτή από το Ανώτατο Δικαστήριο μάλλον προδικάζει και το τελικό αποτέλεσμα. Το γεγονός μάλιστα ότι η απόρριψη ήταν ομόφωνη, είναι ενδεικτική της διάθεσης των δικαστών. Δύσκολα θα διακινδύνευε ο Γενικός Εισαγγελέας να ζητήσει την παύση του Γενικού Ελεγκτή αν δεν είχε κάποιες βεβαιότητες. Όπως δύσκολα θα ζητούσε την παύση του χωρίς το πράσινο φως του Νίκου Χριστοδουλίδη. Υπηρέτησαν και οι δύο αρμονικά στο ίδιο υπουργικό συμβούλιο Αναστασιάδη.
Αν το Ανώτατο Δικαστήριο όμως δικαίωνε τον Γενικό Ελεγκτή, θα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και μια ρωγμή στο κατεστημένο. Υπάρχει και η περίπτωση μιας ενδιάμεσης απόφασης που δεν θα τον έπαυε αλλά θα τον τσαλάκωνε αρκετά, θα δικαίωνε εν μέρει τον Γενικό Εισαγγελέα και θα ήταν μια απόφαση δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι του για το μέλλον.
Δεν ξέρω γιατί κάποιοι ενοχλούνται με τη συζήτηση του θέματος αυτού. Ακόμη και στις ΗΠΑ συμβαίνει αυτό και οι αναλυτές ψάχνουν, όταν εκδικάζεται μια υπόθεση, ποιος διόρισε ποιον στο Ανώτατο Δικαστήριο, αν οι απόψεις που πρεσβεύει είναι «συντηρητικές» ή «προοδευτικές» και τι στάση θα τηρήσει στην εκδικαζόμενη υπόθεση. Είναι η ανάλυση των ισορροπιών στο Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας. Η Δικαιοσύνη δεν είναι η Αγία Τράπεζα, είναι και αυτή μέρος ενός συστήματος. Και ως τέτοια πρέπει α αντιμετωπίζεται. Η σιωπή δεν βοηθά τους ίδιους τους θεσμούς και τη δημοκρατία.
*Πανεπιστημιακός, συγγραφέας, ποιητής. stephanos.constantinides@gmail.com
