Λίγη αμφιβολία υπάρχει για την κρίση που διέρχεται το κυπριακό πολιτικό σύστημα που φαίνεται αποκομμένο από τα προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία. Δεν είναι μόνο η σύγχυση που επικρατεί στην πολιτική των κομμάτων για το Κυπριακό αλλά και η ανυπαρξία πολιτικών ιδεών, οραμάτων, ακόμη και απλών προγραμμάτων για το μέλλον της κυπριακής κοινωνίας. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια δύσκολη και ρευστή διεθνή συγκυρία, χαώδη και αβέβαια, που ασφαλώς επηρεάζει την Κύπρο και για την οποία τα πολιτικά της κόμματα δεν αρθρώνουν λόγο. Το πολιτικό κενό όμως δεν περιορίζεται στο κομματικό τοπίο αλλά επεκτείνεται και στην εκτελεστική εξουσία και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των πολιτών και τα κελεύσματα των καιρών.
Το εντυπωσιακό είναι ότι τα κόμματα ασχολούνται περισσότερο με περιστασιακά γεγονότα, εσωτερικές ίντριγκες και θέματα που δεν ενδιαφέρουν την κοινωνία. Αυτό εξηγεί και την έλλειψη εμπιστοσύνης της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Τα συστημικά κόμματα, αυτά που για χρόνια ποδηγετούσαν την κυπριακή πολιτική ζωή, βρίσκονται σε πλήρη υποχώρηση σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις αλλά και το κοινό αίσθημα του μέσου πολίτη. Πρόκειται για τα δύο μεγάλα κόμματα, τον ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ, το ΔΗΚΟ του ενδιάμεσου χώρου και την ΕΔΕΚ που εξέφραζε κάποτε κάποιες ριζοσπαστικές ιδέες.
