«Κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες».

Λέξεις

Του Γιώργου Λακόπουλου

Αισθήματα ευφορίας αναδύονται τις τελευταίες ημέρες. Στη χώρα γενικώς επειδή, επιτέλους, έχει Πρωθυπουργό. Στο ΠΑΣΟΚ γιατί φεύγει ο Παπανδρέου. Στη ΝΔ γιατί στρογγύλεψε ο Σαμαράς. Στην Αριστερά γιατί τσιμπάνε στις δημοσκοπήσεις. Στον Ολυμπιακό γιατί δεν έχασαν από τον Παναθηναϊκό. Και στο κόμμα του Καρατζαφέρη γιατί «κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες».

Αν η κοινωνία αποτελούνταν από κόμματα και ποδοσφαιρικές ομάδες, το πάρτι θα ήταν καλοδεχούμενο. Ομως εκτός από τις ηγεσίες που έφεραν «εξάρες», οι απλοί άνθρωποι συνεχίζουν με «ντόρτια». Οι ανάσες που πήραν όσοι μετέχουν στο πολιτικό παιχνίδι αρχίζουν και τελειώνουν στους ίδιους.

Η χιονόμπαλα της κρίσης συνεχίζει να κατρακυλάει στην ίδια πλαγιά με ταχύτητα. Ανθρωποι χάνουν τη δουλειά τους και δεν θα την ξαναβρούν. Μικρομεσαίοι κλείνουν την επιχείρησή τους και δεν θα την ξανανοίξουν. Μισθωτοί και συνταξιούχοι χάνουν εισοδήματα και δεν θα τα ανακτήσουν. Νέα παιδιά χάνουν τις ελπίδες τους και δεν θα τις ξαναβρούν. Η αγορά γίνεται ακριβότερη, τα σχολεία, τα νοσοκομεία και οι συγκοινωνίες προσφέρουν χειρότερες υπηρεσίες. Η βία έφτασε ώς τη διπλανή πόρτα. Η ζωή κατεβαίνει το ένα σκαλί μετά το άλλο.

Εντάξει, κουτσοβολεύτηκε η πολιτική κατάσταση. Τι γίνεται όμως και με όσους υφίστανται τις συνέπειες της γενικευμένης έκπτωσης; Προσοχή: δεν θέλουν μόνο υλικά αγαθά - άλλωστε ξέρουν ότι δεν θα έχουν. Τι θέλουν;

Πρώτα την αλήθεια - την υποσχέθηκε άλλωστε ο Πρωθυπουργός στις προγραμματικές δηλώσεις. Να ξέρουν τι γίνεται. Να τελειώνει το παιχνίδι της αυτοπροβολής και αυτοϊκανοποίησης. Μετά εμπιστοσύνη. Να ξέρουν ότι τα λεφτά που στερούνται επενδύονται για λογαριασμό τους και όχι για ασκήσεις κηπουρικής. Και ακόμη σοβαρότητα. Τέρμα οι μπαρούφες, οι μικρομεγαλισμοί, τα ναπολεόντεια σχέδια, οι αλαλούμ αγορεύσεις.

Η αλήθεια, η εμπιστοσύνη, η σοβαρότητα μπορούν να φέρουν την ελπίδα. Από μόνη της η ελπίδα μπορεί να κινήσει τα πράγματα.

Αυτά πρέπει να δώσει ο Λουκάς Παπαδήμος στους επόμενους τρεις μήνες. Πώς; Με δουλειά και με ύφος δημόσιας παρουσίας χωρίς την ακατάσχετη ρητορική που μας ταλαιπώρησε. Με συναίσθηση ότι οι λύσεις δεν βρίσκονται στις λέξεις. Αλλωστε, όπως έλεγε ο θεατρικός συγγραφέας Ντένις Πάτερ: «Το πρόβλημα με τις λέξεις είναι ότι δεν ξέρεις από τι στόματα πέρασαν».