Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού ή, για να ακριβολογούμε, στο χείλος του Μηχανισμού Στήριξης

ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ

Θυμάστε από πότε συζητούν την κρίση;

Του Άριστου Μιχαηλίδη

ΓΙΑνα καταλάβει κανείς σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε με τα προβλήματα της οικονομίας, φτάνει να σκεφτεί για πόσο καιρό τα συζητούμε. Πέρασαν ήδη τουλάχιστον δυο χρόνια που αναζητούνται επίμονα λύσεις και μέτρα για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Φτάνει να θυμηθούμε ότι στην πρώτη διάσκεψη του Προέδρου για τις 120 μέρες της διακυβέρνησης (8/7/2008) απαντούσε σε ερωτήσεις για την κρίση, αλλά τότε απαντούσε γενικά και αόριστα με υποσχέσεις για την «πρακτικοποίηση της λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού» για να «έχουμε πολύ περισσότερα έσοδα» και παρέκαμπτε τις παραινέσεις της Κεντρικής Τράπεζας για να υπάρξει επικέντρωση σε ό,τι αφορά τη δημοσιονομική εξυγίανση. Τότε βέβαια η κρίση δεν ήταν τόσο βαθιά όσο σήμερα και μπορούσε ο Πρόεδρος να μοιράζει υποσχέσεις και ιδέες πολύ πιο εύκολα απ’ ό,τι σήμερα. Αλλά, ακόμα και πριν από ενάμιση χρόνο, στη διάσκεψη για τα δύο χρόνια διακυβέρνησης (22/3/2010), ο Πρόεδρος παραδεχόταν ότι «υπάρχει μία καθυστέρηση σε ό,τι αφορά την παρουσίαση των μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης, που αντιμετωπίζει και η κυπριακή οικονομία». Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια αλλά ακόμα και σήμερα, με την οικονομία να βουλιάζει, την Κομισιόν να στέλνει απειλητικές επιστολές και να βάζει προθεσμίες για μέτρα μέχρι 15 Δεκεμβρίου, η κατάσταση δεν έχει αλλάξει καθόλου.
Συναίσθηση για την τραγικότητα της θέσης μας από την κυβερνητική πλευρά δείχνει να έχει μόνο ο νέος υπουργός Οικονομικών. Ο οποίος την περασμένη βδομάδα κατέθεσε πακέτο μέτρων στο δημόσιο διάλογο, προειδοποιώντας ότι είναι η τελευταία ευκαιρία μας. Κι όμως ακόμα και χτες, το κυβερνών κόμμα έκανε δημοσιογραφική διάσκεψη για να ανακοινώσει ότι τα δικά του μέτρα είναι διαφορετικά και ότι, λίγο-πολύ, έχουν δίκαιο οι συντεχνίες που φωνάζουν. Όμως δεν έχει σημασία αν διαφωνεί κανείς με κάποια από τα μέτρα του Υπουργείου Οικονομικών. Κι εμείς, εξάλλου, διαφωνούμε με όλες τις προτάσεις που επηρεάζουν τους μισθούς των εργαζομένων, προπάντων του ιδιωτικού τομέα και από αυτή τη στήλη επισημάναμε πολλές φορές την προχειρότητα και την αστοχία των όποιων κυβερνητικών προτάσεων στοχεύουν στην αύξηση των εσόδων με φορολογίες, αντί στη μείωση των εξόδων και στην ανάπτυξη. Αλλά, εδώ που φτάσαμε και με μια ηγεσία που δείχνει να μη θέλει να αναλάβει το όποιο πολιτικό κόστος, πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι θα πληρώσουμε όλοι τα σπασμένα.
Όταν αυτή την ώρα το κυβερνών κόμμα ανακοινώνει δημοσίως γενικόλογες προτάσεις, κυρίως ιδεολογικού περιεχομένου (προσέξτε: «ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής μπορεί να επιτευχθεί με τη λειτουργία του Ταμείου Κοινωνικής Συνοχής με πόρους που θα προκύψουν από την επιβολή φορολογίας επί του πλούτου, με στόχο τη συνολική μείωση των επιπέδων φτώχειας». Κι εμείς καλώς σας βρήκαμε, δηλαδή), τότε ποιος περιμένουμε να αφήσει τες κουβέντες και να προχωρήσει σε ενέργειες;
Είναι σίγουρο ότι κατάλαβαν όλοι ότι βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού ή, για να ακριβολογούμε, στο χείλος του Μηχανισμού Στήριξης, δηλαδή ένα βήμα από το να εκχωρήσουμε εθνική κυριαρχία στον Όλι Ρεν και την Άγκκελα Μέρκελ, για να αποφασίζουν εκείνοι και τους μισθούς μας και τον αριθμό των κυβερνητικών υπαλλήλων; Αν αυτή είναι τελικά η επιδίωξη τους, πολύ σύντομα θα την πετύχουν.
aristosm@phileleftheros.com