Η κρίση άνοιξε την όρεξη όσων δεν επιθυμούν την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης και προσπαθούν να αποδυναμώσουν την προοπτική της

 

Γιώργος Λακόπουλος

Πέρασε απαρατήρητο, αλλά είναι ό,τι πιο σημαντικό ακούστηκε αυτές τις ημέρες που στην Ελλάδα η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τις τραπεζικές περιπέτειες της Κύπρου. Για την ακρίβεια, μόλις πριν από τρεις ημέρες δημοσιεύθηκε - στα «ΝΕΑ» και αλλού - η τελευταία έκθεση της Κομισιόν για την κοινωνική κατάσταση στις 27 χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Συμπέρασμα; Η κρίση στην κοινοτική Ευρώπη συνεχίζει να επιδεινώνεται. Και όπως είπε ο αρμόδιος επίτροπoς Κοινωνικών Υποθέσεων, «σε έναν ορισμένο αριθμό κρατών-μελών δεν φαίνεται καμιά χειροπιαστή ένδειξη βελτίωσης». Δεν χρειάζονται πολλές λεπτομέρειες. Μόνο οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει τα 26,2 εκατομμύρια ανθρώπους - από αυτούς τα 19 εκατ. στην ευρωζώνη, με την Ελλάδα, φυσικά, πρωταθλήτρια.

Με απλά λόγια, τα πράγματα αλλάζουν δραματικά στην Ευρώπη. Η ευημερία της, έτσι όπως και όπου αποτυπώθηκε στην κατανάλωση από τη μια πλευρά και στο κοινωνικό κράτος από την άλλη, υποχωρεί ραγδαία. Οι προηγμένες οικονομίες της χάνουν το επίπεδο διαβίωσης που είχαν εξασφαλίσει για μερικές δεκαετίες στην πλειοψηφία των ανθρώπων και οι υπόλοιπες αποκλείεται να το πλησιάσουν. Ολο και περισσότεροι περνούν την κόκκινη γραμμή και βγαίνουν στο περιθώριο.

Σε αυτό το σημείο αρχίζει να διαφαίνεται το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στην Ευρώπη. Η κρίση άνοιξε την όρεξη όσων δεν επιθυμούν την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης και προσπαθούν να αποδυναμώσουν την προοπτική της. Στην Ιταλία, στη Βρετανία και στις ανατολικές χώρες της Ενωσης, για διαφορετικούς λόγους, διαμορφώνονται πολιτικές θέσεις που αμφισβητούν την αξία που έχει το ενδεχόμενο να εξελιχθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση σε συνεκτική ομοσπονδία με ισχυρά κέντρα αποφάσεων και ενιαία άσκηση πολιτικής στις χώρες-μέλη της.

Στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι χειρότερο: οι αντιευρωπαϊκές θεωρίες συναντώνται με τον αντικοινοβουλευτισμό και - όταν δεν ενισχύουν την πιο απεχθή Ακροδεξιά που γνώρισε η χώρα - δημιουργούν και μέσα στο κοινοβουλευτικό τόξο τάσεις για απομάκρυνση από τους ευρωπαϊκούς στόχους. Η συνάντηση Τσίπρα - Καμμένου συμβολίζει αυτή την κατάσταση: οι πιο ετερόκλητες δυνάμεις συνασπίζονται, με συγκολλητική ουσία την αντιευρωπαϊκή πολιτική.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος από την επικράτηση αυτών των τάσεων. Η διάλυση της ενωμένης Ευρώπης θα είναι πρωτίστως η διάλυση των πιο αδύναμων κρίκων της. Συνεπώς η Ελλάδα έχει συμφέρον να κινηθεί για την ευρωπαϊκή ενδυνάμωση, την ενίσχυση των κοινοτικών θεσμών και την ανανέωση της συζήτησης για την πολιτική ένωση. Αν μη τι άλλο γιατί στη χώρα συμβαίνει πλέον αυτό που έλεγε ο Ισαάκ Ασίμοφ: «Το μέλλον δεν είναι πια αυτό που ήταν».

 

 

Πηγή: Τα Νέα

Δημοσιεύτηκε στις 29/03/2013