Γερμανική Ευρώπη

Από τον ΒΑΓΓΕΛΗ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟ, v.delipetros@eleytherotypia.net

Μπορεί ο κ. Σόιμπλε να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του και να δηλώνει ότι «δεν υπάρχει καμία γερμανική Ευρώπη», αλλά όλοι οι άλλοι, από τους πολύ δικούς του Ντάισελμπλουμ και Φατάνεν μέχρι τον τελευταίο πολίτη στην Ελλάδα και την Κύπρο, δεν έχουν καμία αμφιβολία.

Η γερμανική Ευρώπη είναι πλέον πανταχού παρούσα. Δείχνει τα δόντια της στο Νότο και πατάει πόδι, με έναν τρόπο που ποτέ μέχρι σήμερα δεν το είχε κάνει, στη Μεσόγειο. Διαμορφώνει τους όρους για ευρωζώνες πολλών ταχυτήτων, με ευρώ πρώτης, δεύτερης και... βάλε κατηγορίας, και μοιράζει διά των ταγών της, όπως ο κ. Σόιμπλε, εύσημα ή επικρίσεις με την ευκολία που μιλά ο εκπρόσωπος ενός imperium στους ανθύπατους της περιφέρειας.
Χωρίς να κρατούν καν τα προσχήματα, οι εκπρόσωποι της Γερμανίας και οι αλλοεθνείς συνεργάτες τους αποφασίζουν, μόνοι, ποιοι είναι οι κανόνες, πότε παραβλέπονται και πότε ισχύουν εδώ και τώρα, χωρίς παρεκκλίσεις. Ως προτεστάντες ιεροκήρυκες, άλλοτε ρητορεύουν με πάθος κατά χωρών... πλυντηρίων και άλλοτε ξεχνούν και τα πλυντήρια και τις σκάφες, επειδή οι διαδρομές του μαύρου χρήματος είναι στη γειτονιά τους και υπό τον έλεγχό τους.

Κάπως έτσι γερμανικοί φορείς σήκωσαν στα ύψη τις εκτιμήσεις για τα ενεργειακά αποθέματα της Κύπρου, για να τα χαρακτηρίσουν αμέσως μετά ήσσονος σημασίας - όταν οι Κύπριοι επιχείρησαν να τα ρίξουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Μόνοι τους παίζουν, αυτοί καθορίζουν τους κανόνες. Απλώς μπορούν να ισχυρίζονται ότι οι αποφάσεις είναι... ομόφωνες, καθώς όλες οι πολιτικές ηγεσίες των χωρών του Νότου είναι κατώτερες του καιρού και των αναγκών και λένε «ναι» σε κάθε περίπτωση, ακόμη και πριν ερωτηθούν!
Αλλά με «ναι» και μάλιστα σε όλα, αυτές οι πολιτικές δεν ανατρέπονται. Στην καλύτερη περίπτωση οι πολιτικοί κερδίζουν ένα... καροτάκι από τους Σόιμπλε, του τύπου «Η Ελλάδα με την κυβέρνηση Σαμαρά έκανε μεγάλα βήματα προόδου» και «είναι σε καλό δρόμο να επανακτήσει αξιοπιστία». Και οι πολίτες πληρώνουν τον ένα λογαριασμό μετά τον άλλον, υπό τη δαμόκλειο σπάθη μιας άλλης ουσιαστικότερης δήλωσης Σόιμπλε: «Οσο περισσότερη αξιοπιστία αποκτά η Ελλάδα τόσο ευκολότερο είναι να συνεχίσει να έχει τη στήριξη που ίσως χρειαστεί ακόμη και αύριο».
Γιατί με τόση... αξιοπιστία οι επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο η μία μετά την άλλη, οι «επενδυτές» κόβουν ρόδα μυρωμένα και η ανεργία τραβά την ανηφόρα, παρ' ότι οι επικυρίαρχοι, σαν τον κ. Σόιμπλε, θεωρούν ότι «η ανεργία δείχνει να σταθεροποιείται». Ισως γιατί στη γερμανική Ευρώπη το να δουλεύει ένας στην οικογένεια και να πληρώνεται «έναντι» όποτε «υπάρχει η δυνατότητα» θεωρείται σταθεροποίηση!
Είναι καιρός, λοιπόν, σε όλο το Νότο να αρχίσουμε να λέμε «όχι»! Αλλά, ταυτοχρόνως, για να μην είναι τα «όχι» μας πομφόλυγες και λεονταρισμοί χωρίς ουσία, πρέπει να αρχίσουμε να ανιχνεύουμε από τώρα, πολύ συγκεκριμένα, ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο.
Και επίσης -τελευταίο αλλά όχι έσχατο- πρέπει να μάθουμε και πάλι, από την αρχή, τι σημαίνει να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις.