Μέρες που είναι, και αφού πολλοί  τον μνημονεύουν, ιδού μια διαφορετική ανάγνωση ενός από τους γενάρχες της νεοελληνικής γραμματείας,του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη(1851-1911). Αν και μια ορισμένη σχολαστική φιλολογία αλλά και πολλοί θρησκευόμενοι προσπάθησαν να τον περιορίσουν στο στενό χώρο της ηθογραφίας και των «εορταστικών» του διηγημάτων (πασχαλινά, χριστουγεννιάτικα, πρωτοχρονιάτικα), εντούτοις πρόκειται για ένα κοινωνικό συγγραφέα με οξύτατη παρατηρητικότητα των κοινωνικών πραγμάτων. Παρατηρητής και κριτής των κοινωνικών φαινομένων, ήταν αδύνατο βεβαίως να αγνοήσει την πολιτική. Όχι την πολιτική με την στενή έννοια του πολιτεύεσθαι, αλλά την πολιτική με  την ευρεία έννοια αντιμετώπισης των όσων συμβαίνουν στην κοινωνία, στον τοπικό περίγυρο του αλλά και τον εθνικό και διεθνή χώρο. Η πολιτική  διεισδύει έντονα στο έργο του και αυτός  τοποθετείται στα θέματα της με κριτικό πνεύμα. Οι παρατηρήσεις του για την πολιτική, διαχρονικές, ενδιαφέρουν και φωτίζουν και όσα συμβαίνουν σήμερα