Ηλίας Πετρόπουλος, Νίκος Καχτίτσης, Κώστας Ταχτσής
Ο Γιάννης Βασιλακάκος είναι ένας από τους Ελληνες πνευματικούς ανθρώπους της διασποράς (Αυστραλία), με ισχυρούς δεσμούς με την Ελλάδα. Με πλούσιο βιογραφικό: μάστερ και διδακτορικό στη Νεοελληνική Λογοτεχνία από το Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης, Bachelor of Letters από το Πανεπιστήμιο της Νέας Αγγλίας και δίπλωμα διερμηνείας και μετάφρασης από το Πανεπιστήμιο RMIT. Oντας νεοελληνιστής, δίδαξε επί 30 χρόνια σε δυο Πανεπιστήμια της Μελβούρνης, ενώ υπήρξε επικεφαλής του Προγράμματος Ελληνικών στον Τομέα Διερμηνείας και Μετάφρασης.
Ηλ. Πετρόπουλος
Οντας γνώριμός μου από τα χρόνια της «Ελευθεροτυπίας» ο Βασιλακάκος, θέλησα να έχω μερικές κουβέντες από τον ίδιο για τις επιλογές του, καθώς, πλην των αναφερόμενων στα δύο τελευταία βιβλία του, έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με τον Νίκο Καχτίτση και τον Κώστα Ταχτσή –συγγραφείς με ξεχωριστό ενδιαφέρον. Αλλά πρώτα λίγα λόγια για τις επιλογές του στην «Περιπέτεια της γραφής»:
«Για μένα οι σημαντικοί συγγραφείς ανέκαθεν υπήρξαν εμβληματικές φιγούρες, σχεδόν μυθικά πρόσωπα, καθώς από τα εφηβικά μου χρόνια ασκούσαν μια ακαταμάχητη μαγεία, αφού τους έβλεπα περίπου σαν ”μύστες”, στην τέχνη των οποίων είχα μυηθεί κι εγώ από 13 ετών. "Η περιπέτεια της γραφής" ξεκίνησε ουσιαστικά πριν από 40(!) χρόνια με μια συνέντευξη που μου παραχώρησε ο Βασίλης Βασιλικός το 1977, από αυθόρμητο ”έρωτα” για τη λογοτεχνία και τους σκαπανείς της. Οι δε ”εξομολογήσεις” τους είναι ίσως οι πιο ενδιαφέρουσες ”ιστορίες” που έχουν να μας αφηγηθούν».
Οσον αφορά τον Πετρόπουλο, τον οποίο βιογραφεί:
«Αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι το γεγονός ότι από την παρθενική εμφάνισή του στα γράμματα, ώς τον θάνατό του υπήρξε μια αλλόκοτη, πλην αινιγματική και μυστηριώδης φιγούρα. Και ακόμη το ό,τι υπήρξε ένας δαιμόνιος, ευφυής , ευρηματικός, παθιασμένος και ακάματος εργάτης του πνεύματος. Ενας υποδειγματικός, ρηξικέλευθος (διόλου “νεκροτόμος”) πρωτοποριακός ερευνητής-μελετητής της κουλτούρας του υποκόσμου του άστεως».
Καχτίτσης και Ταχτσής
Και περνάμε στις, επίσης ξεχωριστές, περιπτώσεις του Καχτίτση και του Ταχτσή:
- «Ανέκαθεν, όπως προανέφερα, με γοήτευε όχι μόνο το έργο αλλά και η ζωή κορυφαίων Ελλήνων συγγραφέων, ιδίως όταν αυτοί υπήρξαν, σαν κι εμένα, μετανάστες ή παιδιά μεταναστών, που έζησαν τον ξενιτεμό από πρώτο χέρι. Διόλου περίεργο λοιπόν που πρωτοξεκίνησα να ασχολούμαι με τον απόδημο κορυφαίο πεζογράφο μας Νίκο Καχτίτση και το έργο του σε διδακτορική μου διατριβή που υποβλήθηκε στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης το 1994 με τίτλο «Οι αφηγηματικές τεχνικές στο πεζογραφικό έργο του Νίκου Καχτίτση», όπως και μια βιογραφία του. Αμφότερα θα κυκλοφορήσουν σύντομα. Ο Καχτίτσης, ως εκπατρισμένος Ελληνας αλλά και ως ιδιόμορφος σκαπανέας ανορθόδοξων αφηγηματικών πειραματισμών, πλήρωσε το ανάλογο τίμημα να γίνει ένα “καταξιωμένος και άγνωστος” συγγραφέας. Παρ’ όλα αυτά, ή ακριβώς γι’ αυτό, αναγνωρίζεται πλέον ανεπιφύλακτα ως καινοτόμος πεζογράφος, απ’ τους σημαντικότερους της γενιάς του».
- «Τι κάνει ξεχωριστό τον Ταχτσή; Κατ’ αρχήν η τρομερή ευφυΐα και το ταλέντο του που αγγίζουν τα όρια της διαστροφής, καθώς ήταν πολύγλωσσος, πολυπρισματικός και πολυτάλαντος. Πράγμα που επιβεβαιώνει η αντιλογοτεχνικότητα και το ξόρκισμα της μεγαλορρημοσύνης και σοβαροφάνειας του σημαντικότερου έργου του "Το τρίτο στεφάνι". Επειτα το γεγονός ότι “έκανε συνεχώς γκελ με την άβυσσο”, όπως έλεγε ο Τσαρούχης, με το να έχει την περιπέτεια στο αίμα του. Εξ ου και όλη του η ζωή και ο βίαιος και μυστηριώδης θάνατός του ήταν κάτι σαν αποθέωση του “τυχοδιωκτισμού” , υπό την έννοια της καλλιτεχνικής περιπέτειας ως διονυσιακής μέθης».
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire