Η ανάλυση του Φρόυντ που τον έκανε να καταλήξει ότι ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι ήταν ομοφυλόφιλος

Τα έργα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι ήταν γεμάτα κρυμμένα μηνύματα, σύμβολα και πρόσωπα. Ο Φρόυντ, ο περίφημος «πατέρας της ψυχανάλυσης», ένθερμος υποστηρικτής της θεωρίας του ασυνείδητου, πολύ συχνά μελετούσε τους ασθενείς του μέσω της ζωγραφικής. Αναπόφευκτα οι δρόμοι των δύο μεγάλων προσωπικοτήτων συναντήθηκαν. Με τα χρόνια, εκατοντάδες ιστορικοί τέχνης και ειδικοί ερευνητές έχουν αναλύσει τους διάσημους πίνακες του Ντα Βίντσι. Η «Μόνα Λίζα» και ο «Μυστικός Δείπνος» θεωρούνται από τα πιο μυστήρια έργα τέχνης στην ιστορία της ζωγραφικής. Ακόμα και σήμερα, αναδύονται νέες θεωρίες για τα νοήματα που κρύβουν. Ωστόσο, η μελέτη του Φρόυντ κινήθηκε σε διαφορετική σκοπιά από αυτήν των κριτικών τέχνης και των ιστορικών. Ο διάσημος ψυχαναλυτής δεν θέλησε να ανακαλύψει όσα ο Ντα Βίντσι σκοπίμως έκρυψε στους πίνακές του, αλλά τα στοιχεία που ασυνείδητα ζωγράφιζε. Τα περιγράμματα από τις φιγούρες, τα σχήματα, αλλά και οι συνθέσεις στο σύνολό τους έδιναν μία σαφή εικόνα της ψυχοσύνθεσης του καλλιτέχνη. Το έργο στο οποίο εστίασε ιδιαίτερα ήταν «Η Παρθένος και το Θείο Βρέφος με την Αγία Άννα». «Η Παρθένος και το Θείο Βρέφος με την Αγία Άννα» εκτίθεται στο Λούβρο. Wikimedia Commons Η καταπιεσμένη ομοφυλοφιλία του Ντα Βίντσι Η «Παρθένος και το Θείο Βρέφος με την Αγία Άννα» είναι έργο του 1503. Όπως φανερώνει ο περιγραφικός τίτλος, ο πίνακας απεικονίζει την Παναγία να κάθεται στα πόδια της μητέρας της, Αγίας Άννας, ενώ παραδίπλα στέκεται ο μικρός Ιησούς. Η Παναγία έχει τα χέρια της απλωμένα προς το μέρος του βρέφους, ενώ εκείνο παίζει με ένα αρνάκι. Ο Φρόυντ αρχικά παρατήρησε ότι η απεικόνιση ήταν αρκετά παράξενη. Τα πρόσωπα της Αγίας Γραφής είθιστο να ζωγραφίζονται με συγκεκριμένο τρόπο και σε συγκεκριμένες στάσεις. Η Παναγία καθισμένη στα πόδια της μητέρας της δεν αποτελεί εικόνα που συναντάται συχνά στη χριστιανική παράδοση. Η ερμηνεία που έδωσε ο Φρόυντ ήταν ότι οι δυο γυναίκες συμβόλιζαν τις δύο μητέρες του καλλιτέχνη, τη βιολογική και τη γυναίκα του πατέρα του, η οποία τον μεγάλωσε. Το σχήμα που ο Φρόυντ υποστήριζε ότι ανεστραμμένο θυμίζει όρνιο. Wikimedia Commons Ωστόσο, το στοιχείο στο οποίο επικεντρώθηκε ήταν το φόρεμα της Παναγίας. Ο Φρόυντ παρατήρησε ότι το περίγραμμά του σχημάτιζε ένα πουλί που θύμιζε όρνιο. Άλλωστε, το συγκεκριμένο πτηνό εμφανιζόταν και στα γραπτά του Ντα Βίντσι. Ο Φρόυντ είχε διαβάσει μία ιστορία που ο ζωγράφος αφηγούνταν από την παιδική του ηλικία, όπου ένα όρνιο του είχε επιτεθεί ενώ βρισκόταν στην κούνια. Σε αυτά τα δεδομένα βασίστηκε η θεωρία που ανέπτυξε ο ψυχίατρος.

Εφτά μήνες κυβέρνηση ΝΔ-Μητσοτάκη

Στέφανος Κωνσταντινίδης

 

Μετά από 7 μήνες διακυβέρνησης της χώρας μπορεί κάποιος να κρίνει πια την κυβέρνηση της Δεξιάς στην Ελλάδα.  Άλλωστε από την ημέρα που έγινε αρχηγός της ΝΔ ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζητούσε εκλογές κάθε πρωί  και διακήρυσσε πως είχε λύσεις για όλα τα προβλήματα της χώρας. Κάτι σαν έτοιμος από καιρό… Έλα όμως που η πραγματικότητα απέδειξε πως ούτε έτοιμος ήταν, ούτε και είχε για όλα τις μαγικές λύσεις που υποσχόταν να εφαρμόσει την επαύριον των εκλογών.  Ακόμη και υποστηρικτές του, τουλάχιστον οι πιο νηφάλιοι, παραδέχονται σήμερα ότι σε πολλά θέματα διάβαζε λάθος την πραγματικότητα και απλοποιούσε τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η χώρα. Μέσα από τις γραμμές των ΜΜΕ που τον στηρίζουν-και που είναι και τα περισσότερα της χώρας- διαφαίνεται η αγωνία ότι τα πράγματα δεν προχωρούν, ούτε αλλάζουν τόσο εύκολα. Οι «ταλιμπάν» βέβαια υποστηρικτές του στα ΜΜΕ, συνεχίζουν ακάθεκτοι να ασκούν ακόμη αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ… Αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση!

Παλιές και νέες ερμηνείες της εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας

Συνέντευξη με το Γιάννη Βούλγαρη, καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώτο επιμελητή των «Ενθεμάτων» (1995-2000), με αφορμή το νέο του βιβλίο Ελλάδα: μια χώρα παραδόξως νεωτερική (Εκδόσεις Πόλις, 2019). Μέρος Α’

Η πρώτη ερώτηση σχετικά με το βιβλίο σας αφορά τις προσπάθειες κατανόησης και ανάλυσης της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού κράτους στις αρχές της μεταπολίτευσης, που είναι η μαρξιστική και η εκσυγχρονιστική. Όπως σημειώνετε κι εσείς στο βιβλίο σας, αυτές οι δύο συναντιούνται, καθώς εστιάζουν στα ελλείμματα της ελληνικής κοινωνίας που την έκαναν να μη μοιάζει με τις ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες. Αυτές, λοιπόν, οι θεωρίες σε τι μας βοήθησαν και σε τι μας εμπόδισαν ως προς τη δυνατότητα κατανόησης της εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας;
Αυτά τα δύο σχήματα, το μαρξιστικό και το φιλελεύθερο, όπως τα λέω στο βιβλίο, ερμηνεύονται τα ίδια από την ιστορική συγκυρία στην οποία παρουσιάστηκαν. Πρόκειται για μια περίοδο όπου η Ελλάδα φαντάζει σαν εξαίρεση στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Είναι η μόνη χώρα της δυτικής Ευρώπης που έχει κάνει εμφύλιο και δικτατορία μεταπολεμικά, επομένως οι μελετητές της εποχής και ο δημόσιος λόγος προσανατολίζονται στο να εξηγήσουν την εξαίρεση, την αρνητική ιδιαιτερότητα. Και με αυτή την έννοια ερμηνεύουν την Ελλάδα συγχρονικά και αναδρομικά με όρους υπανάπτυξης, εξάρτησης, κ.λπ. Την ίδια όμως στιγμή, τα θεωρητικά αυτά σχήματα αποτελούσαν μια μεγάλη πρόοδο για τις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες στην Ελλάδα. Θυμόμαστε ότι η καθυστέρηση των κοινωνικών επιστημών στη μετεμφυλιακή Ελλάδα ήταν δραματική. Στη Μεταπολίτευση, λοιπόν, εμφανίζεται μια σειρά διανοητών που αναβαθμίζουν τις κοινωνικές επιστήμες και εμβαθύνουν στη μελέτη της ελληνικής περίπτωσης. Αν θέλουμε να αναφερθούμε σε ονόματα, θα πρέπει να αναφερθούμε στον Κωνσταντίνο Τσουκαλά, τον Νίκο Μουζέλη, τον Γιώργο Δερτιλή. Παράλληλα, ανανεώθηκε η ιστοριογραφία. Τα ονόματα εδώ θα ήταν Φίλιππος Ηλιού, Σπύρος Ασδραχάς και Βασίλης Παναγιωτόπουλος, και βεβαίως οι «πατέρες» αυτών, ο Κ.Θ. Δημαρά και ο Νίκος Σβορώνος, που συνέχιζαν να πλουτίζουν τη γνώση μας. Επομένως, για να συνοψίσω, στις αρχές της Μεταπολίτευσης έχουμε τα δύο κραταιά ερμηνευτικά σχήματα, τα οποία με την εκ των υστέρων γνώση μπορούμε να πούμε ότι τόνισαν υπερβολικά τα στοιχεία της καθυστέρησης και της υπανάπτυξης της ελληνικής περίπτωσης, την ίδια στιγμή που αποτέλεσαν μια ριζική και θετική τομή για την ελληνική ιστορική κοινωνιολογία της εποχής.
Στο βιβλίο αυτό προσπαθείτε να αναδείξετε και κάποια κενά στην ελληνική βιβλιογραφία, ζητήματα τα οποία δεν εθίγησαν αρκετά παρότι κρίσιμα. Ένα από αυτά είναι η θέση της χώρας στο γεωπολιτικό γίγνεσθαι. Θέλω να ρωτήσω, όπως και πριν, σε τι μας ωφέλησε η γεωπολιτική μας θέση και τι προβλήματα μας έφερε στη διάρκεια της ιστορίας του Νεοελληνικού Κράτους.

Ανδρούλα Γκιούρωφ: Η ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν ακούει τα ουρλιαχτά των «Γκρίζων Λύκων»

Της Ανδρούλας Γκιούρωφ


Για πάνω από τρία χρόνια κρατεί η διαμάχη μεταξύ κυβέρνησης και   ΑΚΕΛ για το  ποιός ευθύνεται  για το ναυάγιο των συνομιλιών στην πενταμερή διάσκεψη για το κυπριακό στο Κρανς  Μοντανά.
Με αφορμή την κυνική παραδοχή του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών, ότι ουδέποτε συναίνεσε, στη Διάσκεψη για την Κύπρο στο Κραν Μοντανά, σε κατάργηση των εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων της Τουρκίας, ξεκίνησε εκ νέου ένας νέος γύρος αντιπαραθέσεων με το ΑΚΕΛ να επιμένει στη δική του ανάγνωση και να θεωρεί ως θέσφατα τα όσα είχε αναφέρει ο Γ.Γ. του ΟΗΕ  Γκουτέρες  στην Έκθεση του της 17ης Σεπτεμβρίου 2017.Και  στην οποία καταγράφει ότι οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις –δηλαδή και η Τουρκία- «είχαν επιδείξει εποικοδομητική διάθεση για να εξευρεθούν αμοιβαία αποδεκτές λύσεις στο θέμα της ασφάλειας.»

Ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Κωνσταντίνου Τσουκαλά. Δείχνει όμως ένα κουρασμένο παλληκάρι!

Κωνσταντίνος Τσουκαλάς στην «Κ»: Δεν υπάρχουν «κανονικές» χώρες

ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ

• 
  Εικονογράφηση: ΤΙΤΙΝΑ ΧΑΛΜΑΤΖΗ

«Είμαι ερασιτέχνης της γνώσης», λέει χαμογελώντας ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, συνταιριάζοντας τα πολλά, αλλά συγγενή, πεδία στα οποία έχει εντρυφήσει και διακριθεί. Μέσα στον ερχόμενο μήνα ολοκληρώνεται η θητεία του, ως προέδρου, στο Δ.Σ. του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού (ΕΙΠ). Eνα πραγματικά εκλεκτό Δ.Σ., «με ανθρώπους από διάφορα πολιτικά κόμματα», όπως επισημαίνει ο κ. Τσουκαλάς, «με τους οποίους δεν προέκυψε ποτέ πολιτική διαφωνία». Τις επόμενες ημέρες θα κυκλοφορήσει το βιβλίο του «Ο αόρατος Λεβιάθαν. Δημοκρατία, δικαιοσύνη και ηθική στα χρόνια της κρίσης» (εκδ. Πόλις). Ενεργός και δραστήριος (διετέλεσε και για λίγους μήνες βουλευτής επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ το 2015), ευθυτενής και κομψός, ομολογεί ένα πράγμα που του λείπει, λόγω κόπωσης στο περπάτημα: τα ταξίδια. «Μία από τις μεγάλες απολαύσεις της ζωής μου είναι τα ταξίδια. Εχεις την ελευθερία να σταματάς, να επανέρχεσαι, να χάνεις χρόνο παρατηρώντας. Είμαστε οι άνθρωποι που συναντήσαμε, τα βιβλία που διαβάσαμε, οι τόποι που περπατήσαμε». Ο σύντομος απολογισμός ήταν ο επίλογος μιας συνάντησης που κράτησε αρκετά, καθώς γύρω μας το περιβάλλον εξελισσόταν από ήσυχο σε πολύβουο και πάλι ήσυχο. Θέλησε η πολιτική να μείνει «διακριτικά» εκτός της κουβέντας μας.

Ρώσικη ρουλέτα στη Συρία για την Τουρκία του Ερντογάν

ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

• 

https://www.kathimerini.gr/1065015/article/epikairothta/kosmos/rwsikh-royleta-sth-syria-gia-thn-toyrkia-toy-erntogan

«Επίσημος» ο χάρτης Αγκυρας - Τρίπολης

 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΕΔΟΣ

• 

Ζήτημα ημερών είναι, με βάση τους υπολογισμούς της Αθήνας, η ανάρτηση από τη Διεύθυνση Ωκεάνιων Υποθέσεων και Δικαίου της Θάλασσας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) των συντεταγμένων θαλάσσιας δικαιοδοσίας που ορίζει το τουρκολιβυκό μνημόνιο, το οποίο υπεγράφη στις 27 Νοεμβρίου 2019 από την Αγκυρα και την κυβέρνηση του Φαγέζ αλ Σαράζ στην Τρίπολη. Η ανάρτηση αποτελεί την τελευταία πράξη με βάση την οποία ο χάρτης οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών Τουρκίας - Λιβύης, που περιλαμβάνεται ως παράρτημα στο μνημόνιο κατανόησης που υπέγραψαν Αγκυρα και Τρίπολη, αποκτά χαρακτήρα επίσημου εγγράφου στις βάσεις δεδομένων του ΟΗΕ. Η σχετική, απολύτως αναμενόμενη εξέλιξη προκαλεί ευλόγως ανησυχία στην Αθήνα, η οποία και προετοιμάζεται για τις επιπτώσεις που κάτι τέτοιο θα μπορούσε να έχει.

Η Τουρκία χωρίς ψευδαισθήσεις

 Στέφανος Κωνσταντινίδης

 









Έχουν καλλιεργηθεί τα τελευταία χρόνια πολλαπλές ψευδαισθήσεις για την Τουρκία. Πολλές από αυτές λόγω Ερντογάν που κάποιοι τον είχαν στέψει κάποτε πρωταθλητή της ειρήνης, της λύσης του Κυπριακού και των ελληνοτουρκικών διαφορών. Ο πονηρός ισλαμιστής χρησιμοποίησε αυτή την αφέλεια κερδίζοντας χρόνο για να εδραιωθεί. Όμως, με Ερντογάν ή χωρίς αυτόν η τουρκική εξωτερική πολιτική παραμένει επεκτατική και πάντοτε με νεο-οθωμανικές βλέψεις. 

Why Read the Classics?

Why Read the Classics?

Italo Calvino

October 9, 1986 Issue

Let us begin with a few suggested definitions.
1) The classics are the books of which we usually hear people say: “I am rereading…” and never “I am reading….”
This at least happens among those who consider themselves “very well read.” It does not hold good for young people at the age when they first encounter the world, and the classics as a part of that world.
The reiterative prefix before the verb “read” may be a small hypocrisy on the part of people ashamed to admit they have not read a famous book. To reassure them, we need only observe that, however vast any person’s basic reading may be, there still remain an enormous number of fundamental works that he has not read.
Hands up, anyone who has read the whole of Herodotus and the whole of Thucydides! And Saint-Simon? And Cardinal de Retz? But even the great nineteenth-century cycles of novels are more often talked about than read. In France they begin to read Balzac in school, and judging by the number of copies in circulation, one may suppose that they go on reading him even after that, but if a Gallup poll were taken in Italy, I’m afraid that Balzac would come in practically last. Dickens fans in Italy form a tiny elite; as soon as its members meet, they begin to chatter about characters and episodes as if they were discussing people and things of their own acquaintance. Years ago, while teaching in America, Michel Butor got fed up with being asked about Emile Zola, whom he had never read, so he made up his mind to read the entire Rougon-Macquart cycle. He found it was completely different from what he had thought: a fabulous mythological and cosmogonical family tree, which he went on to describe in a wonderful essay.

Διαβάζοντας τους κλασσικούς

 

 

“Every reading of a classic is in fact a rereading,” wrote Italian author Italo Calvino.

We published his essay Why Read the Classics? in our October 9th, 1986 issue translated from its original Italian by Patrick Creagh. This month we're unlocking seven classics from our 56 year archive for both subscribers and non-subscribers to revisit:

 “A classic does not necessarily teach us anything we did not know before. In a classic we sometimes discover something we have always known (or thought we knew), but without knowing that this author said it first, or at least is associated with it in a special way. And this, too, is a surprise that gives a lot of pleasure, such as we always gain from the discovery of an origin, a relationship, an affinity.”

Εκατοντάδες αμερικάνικες βάσεις σε 160 χωρες

 Άρης Χατζηστεφάνου

Πού ασκούνται βρίζοντας οι ξένοι φαντάροι;

Οι ρεαλιστές πολιτικοί υποστήριζαν πάντα ότι η «φιλοξενία» αμερικανικών βάσεων ενισχύει τον στρατηγικό ρόλο της χώρας υποδοχής. Στο τελευταίο του βιβλίο όμως, ο Ντέιβιντ Βάιν αποδεικνύει ότι αυξάνουν την αστάθεια και λειτουργούν σαν μαγνήτης για τη διεθνή τρομοκρατία.

Οι βάσεις διασφαλίζουν το επενδυτικό χαρτοφυλάκιο των ΗΠΑ. Πρέπει να βρίσκεσαι εκεί για να εξασφαλίσεις την παραγωγή, φτηνό εργατικό δυναμικό και πρώτες ύλες

Φίλιπ Μπέριγκαν, Αμερικανός ακτιβιστής

Ο Ντέιβιντ Βάιν είναι κυνηγός βάσεων – αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια της ζωής του, όταν δεν διδάσκει Ανθρωπολογία στο American University της Ουάσινγκτον, αφιερώνει τον χρόνο του στην εξαντλητική συλλογή πληροφοριών για κάθε μία από τις 800 βάσεις που διαθέτουν οι ΗΠΑ σε τουλάχιστον 80 χώρες του πλανήτη.
Και κάθε χρόνο εκπλήσσεται και ο ίδιος με το μέγεθος των στρατιωτικών αποστολών που, όπως λέει, δεν έχουν προηγούμενο στην ιστορία των αυτοκρατοριών. Μόνο στη Γερμανία υπάρχουν σήμερα 174 εγκαταστάσεις του αμερικανικού στρατού, στην Ιαπωνία 113 και στη Νότια Κορέα 83.
Αν προσθέσει κανείς και τους στρατιώτες που φιλοξενούνται σε συμμαχικές βάσεις ή αναπτύσσονται για τη φύλαξη πρεσβειών και άλλων εγκαταστάσεων, συνειδητοποιεί ότι οι ΗΠΑ έχουν στρατιωτική παρουσία σε περίπου 160 χώρες. Αντίθετα, οι ΗΠΑ αποτελούν μια από τις ελάχιστες χώρες που δεν διαθέτουν ξένες βάσεις στο έδαφός τους.

Η τουρκική απειλή και η ποδοσφαιροποίηση

Στέφανος  Κωνσταντινίδης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Την ίδια ώρα που η Ελλάδα απειλείται καθημερινά από την τουρκική επιβουλή, την ίδια ώρα που απειλείται έκρηξη στο μεταναστευτικό, η κυβέρνηση  κατέθεσε  κατεπειγόντως νόμο στην ελληνική  Βουλή για να κατευνάσει τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, στο χώρο του ποδοσφαίρου,  τα οποία όμως  στην πραγματικότητα ελέγχουν ισχυρά ΜΜΕ και δραστηριοποιούνται σε σημαντικούς τομείς της οικονομίας.  Ένα νόμο που ψηφίστηκε με αναδρομική ισχύ και που καταργεί την προϋπάρχουσα έννομη τάξη!  Με άλλα λόγια καταργήθηκαν οι κανόνες που ίσχυαν ως τότε για να ικανοποιηθούν συμφέροντα που κρύβονται πίσω από το ποδόσφαιρο. Το κράτος εκβιάστηκε και ας έγραφε σε κύριο άρθρο της η ναυαρχίδα της ελληνικής Δεξιάς, η «Καθημερινή», ότι «η πολιτεία  δεν εκβιάζεται». Και ενώ τα μεγάλα συμφέροντα έχουν τόση δύναμη  και με πιέσεις και απειλές καταφέρνουν να αλλάζουν τους ισχύοντες νόμους , οι πολίτες που δεν διαθέτουν αυτή τη δύναμη είναι υποχρεωμένοι να  ζουν  την κοινωνική αδικία και την άνιση μεταχείριση  από το κράτος. Εν ολίγοις δεν υπάρχει κράτος δικαίου, αλλά κράτος εξυπηρέτησης των μεγάλων συμφερόντων. Το δημόσιο συμφέρον, η ισοπολιτεία, η δημοκρατία και η δικαιοσύνη  θυσιάζονται στο βωμό αυτών των  άνομων συμφερόντων μιας οικονομικής ολιγαρχίας.

Τζορτζ Στάινερ, ένας από τους τελευταίους αναγεννησιακούς

Τζορτζ Στάινερ, ένας πολυμαθής κριτικός

ΝΙΚΟΛΑΣ ΖΩΗΣ

• 

Τα ενδιαφέροντα του Τζορτζ Στάινερ, που πέθανε σε ηλικία 90 ετών, κυμαίνονταν από τις καταβολές της ανθρώπινης ομιλίας μέχρι το μέλλον της έννοιας της αλήθειας.

Η έκταση των γνώσεών του, το πλήθος των χωρίων που μνημόνευε, άφηνε έκθαμβους τους αναγνώστες ή τους συνομιλητές του. Κινούνταν άνετα σε τρεις γλώσσες –γαλλικά, γερμανικά και αγγλικά– οι οποίες κατά δήλωσή του πυροδότησαν τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα: τις καταβολές της ανθρώπινης ομιλίας, τον μύθο του Πύργου της Βαβέλ ως μεταφορά για την ανθρωπότητα, την αποστολή της μετάφρασης, αλλά και την αρχαία τραγωδία, το Ολοκαύτωμα, τον Μάρτιν Χάιντεγκερ, το σκάκι, το μέλλον της έννοιας της αλήθειας και τόσα ακόμα. Ηταν στ’ αλήθεια πολυμαθής ο κριτικός λογοτεχνίας, καθηγητής και συγγραφέας Τζορτζ Στάινερ. Και ο θάνατός του τη Δευτέρα, σε ηλικία 90 ετών, ήρθε σε μια εποχή που η κριτική, αντί να λογίζεται και αυτή ως δημιουργία κατά τα πρότυπα του Οσκαρ Ουάιλντ, τείνει συχνά προς τη συγκαταβατική παρουσίαση ή την πολεμική.

Ήταν ο Καμύ αναρχικός;

Οι άγνωστοι αναρχικοί στοχασμοί του Καμύ

ΕΥΗ ΜΑΛΛΙΑΡΟΥ

• 
  Το 1956, o Αλμπέρ Καμύ επιτίθεται στην «εκφαυλισμένη πολιτική των εθνών», που επέτρεψε την είσοδο της φρανκικής Ισπανίας στον ΟΗΕ. Την ίδια χρονιά, καταδικάζει την καταστολή της Ουγγρικής Επανάστασης και την εισβολή των σοβιετικών στρατευμάτων στη Βουδαπέστη. RENE SAINT PAUL/RUE DES ARCHIVES

ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ
Ελευθεριακά γραπτά (1948-1960)
μτφρ. Ρίτα Κολαΐτη,
εκδ. Καστανιώτη, σελ. 336

Στα «Ελευθεριακά γραπτά» παρουσιάζεται μια διαφορετική πτυχή του Γάλλου νομπελίστα συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ: εκείνη του πολιτικού στοχαστή με ενεργό δράση στα κινήματα των ιδεών της εποχής του. Η πολύτιμη αυτή συλλογή κειμένων αποκαλύπτει την άγνωστη αναρχική σκέψη και επαναστατική ηθική του Καμύ.
Η πρώτη συνεργασία του Καμύ με τους ελευθεριακούς (αναρχικούς/επαναστατικούς) κύκλους εμφανίζεται στο περιοδικό Défense de l’Homme του Λουί Λεκουάν (1888-1971), ο οποίος υπήρξε εμβληματική φυσιογνωμία του γαλλικού αναρχισμού κατά τον Μεσοπόλεμο. Υπό μορφή συνομιλίας, ο Καμύ στο κείμενό του με τίτλο «Διάλογος για τον διάλογο» ορίζει τη θέση του για το ζήτημα της βίας και μη βίας. Ο ίδιος ο Καμύ συζητώντας με τον Καμύ διερωτάται για το αν ο υπέρμαχος της μη βίας είναι ένας ονειροπόλος. Καταλήγει ότι, ενώ η βία είναι αναπόφευκτη, είναι σημαντικό να αποκλείεται οποιαδήποτε νομιμοποίησή της.

Διαφθορά και διαπλοκή στη νήσο των αγίων

 

  Θανάσης Φωτίου

Ο Παπασταύρου στη χώρα του αμίλητου νερού

Είχαμε δεν είχαμε, νέος συγκλονισμός μάς βρήκε. Αυτή τη φορά με τις δηλώσεις του προέδρου της Ομόνοιας Σταύρου Παπασταύρου, για τα στημένα παιχνίδια του κυπριακού ποδοσφαίρου, οι κόκκινοι φάκελοι του οποίου παίζει να είναι πιο πολλοί κι από τους «Φάκελους» του Αλέξη Παπαχελά. Πιο διασκεδαστικό, όμως, θέαμα από τους συγκλονισμένους παράγοντες -ποδοσφαιρικούς, πολιτικούς και άλλους- που ακούν, οι καημένοι, πρώτη φορά ότι συμβαίνουν τέτοια απαράδεκτα πράγματα -εξαγορασμένες διοικήσεις, ξεπουλημένοι παίκτες, διεφθαρμένοι διαιτητές, διακίνηση μαυροσάκουλων με ευρώ- είναι ο σαματάς για το αν ο Παπασταύρου διαπράττει οποιοδήποτε ποινικό αδίκημα με την, επί του παρόντος, επιλογή του να μη δώσει περισσότερα στοιχεία. Στη χώρα όπου ο καθένας ανοίγει το στόμα του και λέει ό,τι θέλει χωρίς αποδείξεις και χαρτόσημα, όπου ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν ανοίχθηκαν κουβέντες που δεν έκλεισαν ποτέ, που έμειναν μετέωρες, ο νομικός κόσμος της χώρας λαμβάνει θέση διά των εφημερίδων και των τηλεοράσεων για το αν ο Παπασταύρου παρανομεί και για το αν η Αστυνομία έπρεπε να του περάσει χειροπέδες ή όχι. Γελοία πράγματα σε μια γελοία χώρα που ανακαλύπτει κάθε τρεις και λίγο την ταχινόπιττα. Τι διαφορετικό, δηλαδή, έπραξε ο Σταύρος Παπασταύρου από τον πρόεδρο της Βουλής Δημήτρη Συλλούρη ο οποίος, παλαιότερα, διατεινόταν ότι είχε ένα συρτάρι γεμάτο σκάνδαλα το οποίο, όμως, δεν άνοιξε ποτέ;

Χωρίς Πυξίδα

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Στέφανος Κωνσταντινίδης*

 

 

 

 

 

 

 Το πλανητικό χωριό μας προχωρεί αγκομαχώντας χωρίς πυξίδα. Όποιος παρακολουθεί την πορεία του με λίγη προσοχή και κάποια προσπάθεια να καταλάβει προς τα πού πηγαίνει, δεν μπορεί παρά να νιώθει θλίψη. Ειδικά η λεγόμενη Δύση προκαλεί σχεδόν οίκτο με τη σημερινή ηγεσία της. Στην Ουάσινγκτον πρώτα εγκαταστάθηκε ένας Πρόεδρος –με κίνδυνο να παραμείνει εκεί και την επόμενη τετραετία– που γελοιοποιεί καθημερινά την για την ώρα ακόμη ισχυρότερη χώρα του κόσμου. Το αμερικανικό θεσμικό και μη κατεστημένο, προσπαθεί να περισώσει ό,τι περισώζεται. Η Ευρώπη παραπαίει. Την κυβερνούν λογιστές, χωρίς πάθος και χωρίς όραμα. Τι να σου κάνει και αυτή η ταλαίπωρη Μέρκελ που η τύχη την έφερε επικεφαλής μιας αυτοκρατορίας που πάντα ονειρεύονταν οι Γερμανοί. Έλιωσε τα παπούτσια της να πηγαινοέρχεται στην Άγκυρα στην αυλή του Ερντογάν! Ο Μακρόν κάτι προσπαθεί να κάνει αλλά από τη στιγμή που ο Γαλλογερμανικός άξονας δεν υπάρχει πια, δεν τον χρειάζεται πια η Γερμανία, οι δυνατότητές του είναι περιορισμένες. 

Βρετανικής αποικιοκρατίας συνέχεια

Ζώντας σε μία πόλη που «σιώπησε» - Το ημερολόγιο μιας κατοίκου της Γουχάν

 

BBC

• 

Φωτογραφία από BBC

Η κινεζική πόλη Γουχάν βρίσκεται σε καραντίνα από τις 23 Ιανουαρίου, στο πλαίσιο της προσπάθειας περιορισμού της εξάπλωσης του νέου κορωνοϊού. Οι μεταφορές έχουν σταματήσει, τα περισσότερα μαγαζιά και επιχειρήσεις έχουν κλείσει και στους ανθρώπους συνιστάται να παραμένουν στο σπίτι τους.
Η Jing είναι μία 29χρονη κοινωνική λειτουργός και ακτιβίστρια, η οποία ζει μόνη της. Καθ’ όλη την περασμένη εβδομάδα κρατούσε ένα ημερολόγιο, το οποίο μοιράστηκε με το BBC:

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου – Η μέρα που η Γουχάν «κατέβασε ρολά»
«Δεν ήξερα τι να κάνω όταν ξύπνησα και πληροφορήθηκα για την καραντίνα. Δεν ξέρω τι σημαίνει, πόσο καιρό θα διαρκέσει και με ποιον τρόπο θα πρέπει να προετοιμαστώ.
Υπάρχουν πολλά εξοργιστικά σχόλια (στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης): ότι πολλοί ασθενείς δεν μπορούν να νοσηλευθούν έπειτα από διάγνωση (εξαιτίας έλλειψης χώρων) καθώς και ότι πολλοί ασθενείς με πυρετό δεν δέχονται την κατάλληλη φροντίδα.

Παιχνίδια της Αγκυρας με το «Ορούτς Ρέις»

 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΕΔΟΣ

• 

Σε πολύωρο θρίλερ για την κυβέρνηση και την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων μετατράπηκε ο χθεσινός, απροειδοποίητος πλους του ερευνητικού σκάφους της τουρκικής εταιρείας πετρελαίων (ΤΡΑΟ) «Ορούτς Ρέις» σε θαλάσσια περιοχή η οποία βρίσκεται πάνω από την ελληνική υφαλοκρηπίδα, περίπου 200 χιλιόμετρα νότια του Καστελλόριζου.
Για την παρακολούθηση του πλοίου το οποίο συνοδευόταν από δύο τουρκικά φορτηγά πλοία και, εξ αποστάσεως, από δύο φρεγάτες του τουρκικού ναυτικού, αρχικά εστάλη η φρεγάτα «Νικηφόρος Φωκάς» που βρίσκονταν στην Κάρπαθο, ενώ στη συνέχεια ετέθη σε ευρύτερη επιφυλακή το υπουργείο Εθνικής Αμυνας.
Το γεγονός ότι το τουρκικό ερευνητικό εισήλθε από το πρωί με απλωμένα τα ηχοβολιστικά καλώδια που χρησιμοποιούνται για την πραγματοποίηση σεισμικών ερευνών αποδίδεται στις δυσκολίες τις οποίες αντιμετώπιζε το «Ορούτς Ρέις» λόγω καιρικών συνθηκών.
Το πλοίο κινήθηκε εντός της θαλάσσιας περιοχής που η Ελλάδα θεωρεί πιθανή αποκλειστική οικονομική ζώνη (ΑΟΖ) και με πορεία προς τα δυτικά από τις 06.30 το πρωί μέχρι περίπου τις 5 το απόγευμα, όταν και έστρεψε προς τα ανατολικά με πορεία εκτός της ελληνικής ζώνης ευθύνης.
Ηπιοι τόνοι

Μια Αμερικανίδα συγγραφέας μιλά για την Σαουδική Αραβία όπου μεγάλωσε, τον Τραμπ και άλλα

Keija Parssinen on her Saudi childhood, angry poems, and a wannabe despot

On the NYR Daily this week

On Friday we published Keija Parssinen’s memoir about her upbringing in Saudi Arabia, where her father worked for Aramco, the oil giant that has, in effect, defined the US–Saudi relationship ever since the end of World War II. Her essay tackles the profound difficulty of reconciling the many ambiguities of that experience: idyllic childhood vs. colonial privilege, love of country and its people vs. transactional geopolitical alliance, democracy vs. autocracy, human rights vs. theocratic repression, and so on. All through the filter of family and home.

Photo by Kris Brunelli