Να αναθεωρήσει τη στάση της ως προς το αίτημα του Δημήτρη Κουφοντίνα που βρίσκεται σε πολυήμερη απεργία πείνας, καλεί την πολιτεία, η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων με ανακοίνωση της η οποία έχει προκαλέσει αίσθηση.
Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, τονίζει ότι «η δικαιοσύνη είναι έννοια σύμφυτη με την επιείκεια» και καλεί την Πολιτεία να αλλάξει στάση καθώς επισημαίνει ότι κινδυνεύει η ζωή του.
«Ενιωσα σαν μια κραυγή να διαπέρασε από άκρη σε άκρη τη φύση – πίστεψα πως άκουσα μια κραυγή». Με αυτή την αράδα περιγράφει ο Εντβαρντ Μουνκ, στα γραπτά του από το 1892, το συναίσθημα και την ακουστική εικόνα που τον έκανε να δημιουργήσει ένα από τα πιο διάσημα ζωγραφικά έργα όλων των εποχών.
Δεν ισχύει πάντοτε το παροιμιώδες «κάλλιο αργά παρά ποτέ». Και δεν διαθέτει σε όλες τις περιπτώσεις την εξαγνιστική, καθαρτήρια δύναμη που θέλουμε να του αποδίδουμε. Σε αρκετές περιπτώσεις το «αργά» είναι απλώς το άλλο όνομα του «ποτέ». Και τότε τίποτε το καλύτερο δεν μπορεί να προκύψει. Αυτό συμβαίνει όταν το διακύβευμα είναι η ίδια η ζωή ενός ή πολλών ανθρώπων, ή η τιμή, η αξιοπρέπεια και η ψυχοσωματική ακεραιότητά τους με τα οποία ισούται μια ζωή, όταν δεν είναι άδειο κέλυφος.
Ο τουρκικός αναθεωρητισμός προϋπήρχε της ανόδου του Ταγίπ Ερντογάν στην εξουσία και θα υπάρχει και μετά την αποχώρησή του. Δεν οφείλεται σε συγκυριακές πολιτικές εξελίξεις, αλλά σε δομικούς παράγοντες που σχετίζονται με τον παγκόσμιο καταμερισμό ισχύος και πλούτου. Το κέντρο βάρους της παγκόσμιας οικονομίας μετατοπίζεται προς τα ανατολικά· η Δύση αντιμετωπίζει αυξανόμενο ανταγωνισμό από τις ανερχόμενες ασιατικές δυνάμεις. Λόγω γεωγραφικής θέσης και δημογραφικής δυναμικής, η Τουρκία θα παραμείνει η «πολύφερνη νύφη» της περιοχής. Η τουρκική πολιτική τάξη έχει επίγνωση της ιστορικότητας των στιγμών και προωθεί μεθοδικά τους σχεδιασμούς της εναντίον του ελληνισμού. Η Τουρκία δεν «επιστρέφει» στην Ευρώπη, αλλά στον ιστορικό της ρόλο ως αυτόνομος πόλος του περιφερειακού συστήματος ασφαλείας.
Το υπουργείο Παιδείας έχει μια κρίσιμη ιδιαιτερότητα, καθώς οι αποφάσεις του επηρεάζουν άμεσα το σύνολο των πολιτών της χώρας, διότι είναι ελάχιστοι εκείνοι που δεν έχουν ένα παιδί, ένα εγγόνι, ένα ανίψι σε κάποια από τις τρεις βαθμίδες της εκπαιδεύσεως. Είναι ένα χαρτοφυλάκιο «ειδικού χειρισμού», και εάν ληφθεί υπ’ όψιν ότι τα εκκλησιαστικά ζητήματα εντάσσονται στο χαρτοφυλάκιο αυτού του υπουργείου, τότε το «μείγμα» ενίοτε, και κάτω από ειδικές συνθήκες, μπορεί να είναι εκρηκτικό.
Επειδή όμως σήμερα δεν ισχύει εκείνο που λέγαμε κάποτε για τη δύναμη της τηλεόρασης -«ό,τι δεν παίζει η τηλεόραση δεν έχει συμβεί»- και επειδή η υπόθεση πέρασε τα σύνορα της χώρας, δεν γινόταν η ιστορία να μείνει στο σκοτάδι. Η πρώτη γραμμή άμυνας του κυβερνητικού στρατού σαρώθηκε. Οι λεγεώνες των εχθρών, στην περίπτωσή μας η αλήθεια όπως προέκυπτε από τα γεγονότα, απειλούσαν το ίδιο το στρατηγείο, οπότε έπεσαν στη μάχη όλες οι δυνάμεις. Η ασπίδα που προσέφερε ο εγκαλούμενος βουλευτής ήταν από σάπιο ξύλο. Εγινε θρύψαλα στην πρώτη επαφή με την κοινή λογική. Οι φωτογραφίες τον διέψευσαν πανηγυρικά. Με καθυστέρηση 24 ωρών επιστρατεύτηκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Αυτός δεν έχει ακόμη αποκτήσει την κακή φήμη του προκατόχου του και επιχειρεί με διαφορετικό ύφος (αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε) να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Δύσκολη δουλειά ομολογουμένως. Επιτέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ, τον κατηγόρησε ότι υπονομεύει τη συνοχή της κοινωνίας και ότι δεν προσφέρει τη συναίνεση που έχει ανάγκη ο κόσμος. Τυποποιημένη δήλωση.
Διάλογος λοιπόν για τα ελληνοτουρκικά και Πενταμερής
για το Κυπριακό. Χωρίς την αναγκαία προετοιμασία και με τουρκικούς
όρους. Τους οποίους υπαγόρευσαν στην περίπτωση της Ελλάδας το Βερολίνο
και στην περίπτωση της Κύπρου οι Εγγλέζοι. Ένας διάλογος-παγίδα που
βολεύει ως διαδικασία τη συγκεκριμένη στιγμή την Άγκυρα και την ΕΕ. Την
Άγκυρα γιατί περιμένει να δει πώς θα εξελιχτούν οι σχέσεις της με τις
ΗΠΑ του Μπάιντεν και πώς θα τσεπώσει μερικά δισεκατομμύρια από τις
Βρυξέλλες, άλλα για το προσφυγικό και άλλα με διάφορες προφάσεις.
Βολεύει και την Ευρωπαϊκή Ένωση που θέλει να ξεφορτωθεί τον πονοκέφαλο
των δικών της ευθυνών. Έχουν κάποιο λόγο Ελλάδα και Κύπρος να συνδράμουν
την Τουρκία με ένα διάλογο σκοπιμότητας και μάλιστα με τους δικούς της
όρους;
