Θα βρείτε εδώ ένα πολύ μικρό κλάσμα ειδήσεων που κάθε δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του θα διάλεγε να προβάλλει. Όμως, δεν θα τις βρείτε.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
28 Δεκεμβρίου 2023
Το τελευταίο που ήθελα να κάνω, και μάλιστα μέρες Χριστουγέννων, ήταν να γράψω αυτό το άρθρο. Δεν το κάνω τόσο για τους αναγνώστες μου, ούτε καν τόσο για τους Παλαιστίνιους, την τύχη των οποίων ελάχιστα μπορώ να επηρεάσω. Το γράφω για μένα, γιατί κάπως πρέπει να αντιδράσω σε όσα διαβάζω και μαθαίνω, για να μπορώ να λέω ότι παραμένω άνθρωπος, ότι διατηρώ κάποια αξιοπρέπεια. Για να μπορώ να κοιμάμαι ήσυχα, που έλεγε και ο Τσίπρας προτού ξεπουληθεί ο ίδιος και ξεπουλήσει κι όλους εμάς.
Θα βρείτε εδώ ένα πολύ μικρό κλάσμα, διόλου εξαντλητικό, ειδήσεων που κάθε δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του θα διάλεγε να προβάλλει στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας του, ή μεταξύ των πρώτων σε ένα δελτίο ειδήσεων. Που όμως δεν θα τις βρείτε στη συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ και των social media.
Ειδικοί αναλύουν στην «Κ» τις αιτίες του προβλήµατος
«Λείπουν χιλιάδες εργατικά χέρια από την ελληνική αγορά εργασίας». «Οι Ελληνες δεν δέχονται να κάνουν χειρωνακτικές δουλειές». «Οι ανάγκες για ξένους εργάτες αυξάνονται, ενώ η ανεργία μειώνεται – Το ελληνικό παράδοξο». «Οι Αλβανοί φεύγουν, οι Πακιστανοί έρχονται».
Πρόκειται για πηχυαίους τίτλους, που –κάποιοι στην υπερβολή τους– προσπαθούν να περιγράψουν το φαινόμενο της έλλειψης προσωπικού στη χώρα μας, ενός κατά γενική ομολογία δύσκολου, πολυπαραγοντικού προβλήματος, που δεν είναι όμως μόνον ελληνικό. Ο ίδιος ο αρμόδιος υπουργός Εργασίας Αδωνις Γεωργιάδης προσπαθώντας να περιγράψει το φαινόμενο, δηλώνει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ότι ενώ ως υπουργός Ανάπτυξης δεχόταν αιτήματα από ανέργους ώστε να βοηθήσει να βρουν δουλειά, πλέον, ακούει από επιχειρηματίες την ίδια επωδό: «Δεν βρίσκουμε προσωπικό».
Κι ενώ θα πίστευε κανείς ότι τα αιτήματα αφορούν μόνον τον πρωτογενή τομέα, με αιχμή τη συγκομιδή προϊόντων, όπως είναι οι ελιές, τα μήλα, οι φράουλες κ.λπ., όπου η παραγωγή δεν είναι μηχανοποιημένη, η αλήθεια τον διαψεύδει: οι ανάγκες είναι παντού. Στις επιχειρήσεις του τουρισμού και στην εστίαση, στις βιομηχανίες και στις βιοτεχνίες, στις κατασκευές, στα τεχνικά επαγγέλματα, στα σούπερ μάρκετ, στις πωλήσεις, στις υπηρεσίες, αλλά και στις άκρως εξειδικευμένες θέσεις της πληροφορικής, του προγραμματισμού και ούτω καθ’ εξής.
Η πρόσφατη νομοθετική παρέμβαση της κυβέρνησης και ο θόρυβος που δημιούργησε, καταδεικνύουν και την αναγκαιότητα εξεύρεσης εργαζομένων, σχεδόν με κάθε τρόπο, καθώς η ελληνική οικονομία αποδείχθηκε ανθεκτική έναντι των εξωτερικών κραδασμών, ενώ η εφαρμογή του Σχεδίου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας θα συνεχίσει να υποστηρίζει τις επενδύσεις. Ετσι, η απασχόληση προβλέπεται να ενισχυθεί περαιτέρω, αν και με πιο ήπιο ρυθμό σε συνάρτηση με την οικονομική δραστηριότητα, η μείωση της ανεργίας θα συνεχιστεί και μένει να αποδειχθεί εάν θα ισχύσει τελικά ο πλέον γνωστός οικονομικός νόμος της αγοράς, περί της προσφοράς και της ζήτησης, αναφορικά με τους μισθούς, που παραδόξως παραμένουν χαμηλοί σε σχέση με τη ζήτηση εργασίας.
Χριστούγεννα 2023
Εμπορεύσιμα εδώδιμα
χριστουγεννιάτικα παιχνίδια
Ο θείος λόγος
από τους ιεροκήρυκες
πλαστικά χριστουγεννιάτικα δένδρα
η ποίηση
να μη βγάζει γλώσσα
η Ιστορία στη σωστή πλευρά
ο πόλεμος της Γάζας
τα παιδιά που θάφτηκαν στα χαλάσματα
βομβαρδισμένων σχολείων
ο κόσμος γιορτάζει Χριστούγεννα
με τις ακριβές φιγούρες των επικοινωνιολόγων
λυπημένα Χριστούγεννα των ποιητών
το έγραψε κάποτε ένας ποιητής
πένθιμα Χριστούγεννα στη Βηθλεέμ
προσθέτει ένας άλλος
κι ένας τρίτος περιμένει μάταια
το αστέρι και τους μάγους.
Τους πρόλαβε ο Ηρώδης
στην Κερύνεια
το Καρπάσι
την Σαλαμίνα
τη Μόρφου
Και συ Κύριε
που πίστεψες πως θα έσωζες τον κόσμο
ευτυχώς Κύριε
που δεν πρόλαβες να γίνεις χριστιανός.
Τη δεύτερη φορά που θα έρθεις Κύριε
να είσαι πιο προσεκτικός.
Και να κρατάς μαστίγιο
για τους εμπόρους του ναού
στα Ιεροσόλυμα
και τους κατακτητές στον Απόστολο Ανδρέα.
Προς το παρόν κρατάμε σημειώσεις
για το επόμενο ποίημα των Χριστουγέννων
που κυοφορείται
από τους έρωτες των δεινοσαύρων
στα καταλανικά πεδία
εκεί που η Ιστορία
κοιλοπονεί
τη νέα συμφωνία του ήλιου.
Έργα και ημέρες της αγίας οικογένειας
Θα μπορούσε να είναι και σενάριο από πολιτικό θρίλερ. Μια δημοτική ανώνυμη εταιρεία, με έργα δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Οι πολίτες αμφισβητούν τον τιμονιέρη της εταιρείας -τον δήμαρχο δηλαδή- και τον «μαυρίζουν» στις εκλογές.
Υπάρχει πάντα μία επιμονή όταν μιλάμε για την ελληνική εξωτερική πολιτική να αναφερόμαστε στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ως ένα σημείο είναι κατανοητό.
Οι σχέσεις με αυτή τη χώρα μας ταλαιπωρούν μονίμως. Και μας υποχρεώνουν σε συγκρίσεις μαζί της. Από την άλλη βέβαια θα πρέπει κάποτε να κατανοήσουμε ότι υπάρχει και μια προβληματική για όσα συμβαίνουν στον υπόλοιπο κόσμο που πάει πέρα από την Τουρκία όσο και αν δεν μπορούμε να την αμελούμε. Άλλωστε η συμμετοχή μας στα διεθνώς δρώμενα μας κάνει πολύ πιο αξιόπιστους όταν μιλάμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε με την Τουρκία. Το δυστύχημα είναι ότι, σχεδόν μονίμως, η Ελλάδα ξέρει μόνο ένα δρόμο, η πολιτική της είναι προβλέψιμη και συνοψίζεται στο γνωστόν εκείνο «ημείς ανήκομεν εις την Δύσιν». Η ρήση του Αντρέα Παπανδρέου ότι «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», δεν ήταν παρά μια αναλαμπή που έσβησε πολύ γρήγορα.
Κάθε μέρα που περνά αναδεικνύει περισσότερο καθαρά την αμφισβήτηση της Δύσης από μια μεγάλη συμμαχία χωρών, ετερόκλητη είναι αλήθεια, που επικράτησε να ονομάζεται Παγκόσμιος Νότος. Και αυτό σε αντιπαράθεση με τον Βορρά που αντιπροσωπεύει τον κόσμο της Δύσης. Στην ουσία αυτό που αμφισβητείται είναι η αμερικανική ηγεμονία. Η ηγεμονία που επιβλήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με τους κανόνες που διέπουν αυτό που αποκλήθηκε και Παγκοσμιοποίηση. Το θεσμικό σύστημα που δημιουργήθηκε από τους νικητές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ελεγχόμενο από την Δύση και ειδικά από τους Αμερικανούς. Η συμμετοχή της Σοβιετικής Ένωσης σ’αυτό το σύστημα ήταν πολύ περιορισμένη, με τη συμμετοχή της στα Ηνωμένα Έθνη και ειδικά το Συμβούλιο Ασφαλείας. Αντίθετα οι Δυτικοί έλεγχαν ισχυρούς θεσμούς της παγκόσμιας οικονομίας όπως την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Κυρίως όμως η αμερικανική ηγεμονία στηρίχτηκε στην μονοκρατορία του δολαρίου, ως του νομίσματος των διεθνών συναλλαγών.
