Ο κόσμος των φαντασμάτων

Μιχάλης Τσιντσίνης 

Θα ήταν προσβλητικό να μην παίρναμε αυτά που λέει η αξιωματική αντιπολίτευση τοις μετρητοίς. Θα ήταν υποτιμητικό για τον αρχηγό της αν ακούγαμε τις ομιλίες του ελαφρά, μόνο ως ρητορικές εξάρσεις, μόνο ως συνθήματα που αλλάζουν από στιγμή σε στιγμή, από γκάλοπ σε γκάλοπ.

Ας ακούσουμε, λοιπόν, τον Τσίπρα ως κάποιον που έχει στοχαστεί αυτά που λέει. Ας τον ακούσουμε να περιγράφει πως «νεοφιλελευθερισμός και Ακροδεξιά» συνωμοτούν «με στόχο να καταργήσουν την κοινωνία» και τη Δημοκρατία. Ας τον εκλάβουμε κυριολεκτικά όταν αναλύει τη Χρυσή Αυγή ως «πολιτικοστρατιωτικό πυλώνα του συστήματος» και όταν αναθεματίζει τα μίντια ως «αυγό του φιδιού».

Οταν ο Τσίπρας λέει ότι περιμένει προβοκάτσια ανάλογη της πυρπόλησης του Ράιχσταγκ από τους Ναζί, δεν μπορεί να μιλάει «συμβολικά». Το λέει και το εννοεί. Οχι, δεν αισθάνεται ότι πολιτεύεται σε μια δοκιμαζόμενη δημοκρατία της Δύσης. Του συμβαίνει κάτι εντελώς πρωτόγονο: πολεμάει το έρεβος μιας συνωμοσίας.

Προφανώς και δεν αρκούν η πειθώ και η πολιτική για αυτόν τον κόσμο. Είναι ένας κόσμος ψυχροπολεμικός, ένας frozen world που δεν σηκώνει μεταρρύθμιση. Ή του υποτάσσεσαι ή τον ανατρέπεις. Είναι ο κόσμος μιας αρχαϊκής Αριστεράς που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τα φαντάσματά της: τους προβοκάτορες, τους πράκτορες, το παρακράτος.

Είναι εύκολος αυτός ο κόσμος. Τόσο βολικά επίπεδος, τόσο σχηματικός που δεν μας βάζει στον κόπο να τον εξηγήσουμε. Μας καλεί μόνο να τον τελειώσουμε. Μπαμ και κάτω.