Ελλάδα - Η Δημοκρατία του Λασιθιστάν

Tου Τάκη Θεοδωρόπουλου

Σκέφτηκαν να κόψουν την Ελλάδα στα δύο. Ομως κατόπιν ωρίμου σκέψεως, δεδομένου ότι το Λασίθι έχει άλλες γεωγραφικές προδιαγραφές, υπαναχώρησαν. Ούτε τους διακόπτες μπορούν να κατεβάσουν για να εκφράσουν τον πόνο τους, ούτε να κλείσουν τη Σταδίου που πέφτει λίγο μακριά απ’ το ωραίο Βραχάσι. Σκέφτηκαν, ενδεχομένως, να ορίσουν πολυμελή αντιπροσωπεία για να επισκεφθεί τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ προκειμένου να απαιτήσει τα πνευματικά δικαιώματα του κινήματος που τόσες δεκαετίες τώρα το τροφοδοτούσαν με την ψήφο τους. Ομως τους πρόλαβαν άλλοι. Μαθαίνοντας ότι εκεί πέφτουν καρέκλες και οργανώνονται κλωτσοπατινάδες άλλαξαν γνώμη. Με τόση φασαρία που γίνεται εκεί μέσα δεν υπήρχε περίπτωση να εισακουσθούν.

Κι αφού είδαν κι απόειδαν αποφάσισαν ότι για να σταθούν στο ύψος τους ως τοπική κοινωνία έπρεπε να αναλάβουν τις ευθύνες της γραφικότητάς τους. Ζώστηκαν λοιπόν μαύρες σημαίες και ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Εξέδωσαν διαβατήρια όπου αναγράφεται το όνομα της δημοκρατίας τους «Republic of Lasithistan» και αποφάσισαν να τυπώσουν χρήμα, το «άφρο». Κι επειδή έχουν κι αυτοί κόμβο, όπως κάθε αγωνιστής που σέβεται τον εαυτό του, αποφάσισαν να εγκαταστήσουν φυλάκιο ελέγχου στον κόμβο του Σελιναρίου. Ζητούν να τους επιστραφούν τα δεδουλευμένα ΤΕΙ, εφορίες, ΙΚΑ, νοσοκομείο κ.λπ. Και μέχρι εδώ όλα καλά. Αν μη τι άλλο οφείλουμε να τους αναγνωρίσουμε ότι, σε αντίθεση με τους πολεμιστές της Κερατέας, αυτοί και χιούμορ έχουν και τη γνώση διαθέτουν ότι πολιτική είναι διαχείριση των συμβόλων. Αν μάλιστα αληθεύει αυτό που είπε ο κ. Καμμένος, πως δάσκαλός του είναι ο διανοητής του Λασιθίου κ. Κ. Ζουράρις, δεν αποκλείεται στην επόμενη φάση να κηρύξουν και δική τους ΑΟΖ.
Δεν ξέρω πώς μου ήρθε στο μυαλό το αριστούργημα του Κίπλινγκ «Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει βασιλιάς» - έχει γίνει και ταινία με τον Μαικλ Κέιν και τον Σον Κόνερι. Εκεί όπου οι δύο Αγγλοι τυχοδιώκτες φτάνουν στο Καφιριστάν, έτσι το έλεγαν, και ξεκινούν τη σταδιοδρομία τους ως θεοί διότι απαλλάσσουν κάποια τοπική φυλή από τους αιώνιους εχθρούς της οι οποίοι ουρούσαν στο ποτάμι από το οποίο έπιναν νερό. Υπάρχει και ο δικός μας, θα μου πείτε, ο Δικαιόπολις στους «Αχαρνής» του Αριστοφάνη ο οποίος κηρύσσει το σπίτι του σε ανεξάρτητο κράτος και συνάπτει μόνος του ειρήνη με τη Σπάρτη, αφήνοντας τους υπόλοιπους Αθηναίους να τρώγονται με τον πόλεμο. Δεν ξέρω με ποιον από τους δύο, τον θεό Αγγλο ή τον Δικαιόπολη, ταυτίζονται οι ηγέτες της γραφικής κίνησης των Λασιθιωτών.
Εκείνο όμως που μπορώ να πω είναι ότι με την κίνησή τους, έστω άθελά τους, αναδεικνύουν σε όλη της τη γραφικότητα την έννοια της «τοπικής κοινωνίας». Μια έννοια την οποία έχουμε αναγορεύσει σε θεμελιώδες κύτταρο της πολιτικής μας ζωής. Από την Κερατέα ώς την Αμυγδαλέζα και από τη Σκουριά και τη Νίκαια ώς το Λασίθι των «Ελλήνων οι κοινότητες» που έλεγε κι ο Σαββόπουλος συμπεριφέρονται ως «πόλεις-κράτη». Χωρίς βέβαια ποτέ να αναρωτηθούν όλες αυτές οι τοπικές κοινωνίες, ποιες ευθύνες τους αναλογούν στην ήττα της ελληνικής κοινωνίας στην οποία υποτίθεται ότι συμμετέχουν. Πρόπερσι οι κάτοικοι της Κερατέας είχαν κηρύξει πόλεμο για να σώσουν το περιβάλλον τους επί του οποίου οι ίδιοι ασχημονούσαν ελεύθερα επί χρόνια. Φέτος οι «κόμβοι» και τα «μπλόκα» έχουν κατοχυρωθεί ως πολιτικές οντότητες και το Λασίθι κηρύσσει την ανεξαρτησία του.
Υποθέτω ότι στην επόμενη ιστορική φάση όλες αυτές οι τοπικές κοινωνίες θα συνενωθούν σε μια μεγάλη ενότητα της οποίας συνεκτικός δεσμός δεν θα είναι η τοπική αλλά η κοινωνική συνείδηση. Και η ωραία χώρα, ό,τι έχει απομείνει από την ωραία χώρα, θα μπορεί να υπερηφανεύεται πως κατέκτησε, έστω και καθυστερημένα, τη νεωτερικότητα.


Πηγή: Η Καθημερινή
Δημοσιεύτηκε στις 22/02/2013