Γιατί ο Μπάμπης ψηφίζει τη Χρυσή Αυγή

Του ΦΑΙΔΩΝΑ ΜΑΛΙΓΚΟΥΔΗ, f.maligoudis@cyta.gr

Οπως προαναγγέλθηκε στο προηγούμενο σημείωμα, θα παραμείνουμε ακόμα στον «κόσμο της καλύβας» (κοντά δηλαδή στην, πάντα απόμακρη από τα φώτα της δημοσιότητας, μάζα των κοινών, των «καθημερινών» ανθρώπων) για να συναντήσουμε τον, όπως τον ονομάσαμε συμβατικά, Μπάμπη.

Ο Μπάμπης, λοιπόν, καταναλώνει το καθημερινό «ξεροσφύρι» ουζάκι του στο καφενείο της γειτονιάς, διακηρύσσοντας με στόμφο την απόλυτη ιδεολογικο-πολιτική του ταύτιση με τις τρέχουσες πρακτικές που επιδεικνύει δημόσια το «κόμμα του», η Χρυσή Αυγή.
Μία ακόμη ιδιαιτερότητα που χαρακτηρίζει τον Μπάμπη ( για την οποία, ασφαλώς, ο ίδιος έχει πλήρη άγνοια) είναι ότι ο ίδιος έχει καταχωριστεί ως ο εκατομμυριοστός άνεργος στις στατιστικές δέλτους της χώρας μας. Ενα μακάβριο ρεκόρ, το οποίο έχει, στο χρονικό διάστημα των 6 -7 μηνών που έχουν μεσολαβήσει, ήδη καταρριφθεί από τη χαλεπότητα των καιρών που όλοι μας βιώνουμε...
Η πρόσφατη αυτή ιδεολογική «ανάνηψη» του Μπάμπη παρουσιάζει ενδιαφέρον και από μιαν ακόμη στατιστική έκφανση, διότι αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα της αναλογίας που υφίσταται ανάμεσα στην αύξηση του ποσοστού των ανέργων με εκείνο όσων δηλώνουν ότι ταυτίζονται με τις διακηρύξεις της Χ.Α. Με 1,8 εκατ. ανέργους στη χώρα μας σήμερα, το ποσοστό των δυνητικών ψηφοφόρων της Χ.Α. εμφανίζεται ως διπλάσιο από εκείνο του, πάλαι ποτέ κραταιού, σοσιαλιστικού Κινήματος. Για να αναφερθούμε και στις τρέχουσες διεργασίες στο χώρο της αποκαλούμενης Κεντροαριστεράς: η Χ.Α. συγκεντρώνει σήμερα περισσότερους δυνητικούς ψηφοφόρους από το άθροισμα εκείνων του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ.

Η περίπτωση του Μπάμπη, ενός άνεργου προλετάριου χωρίς ταξική συνείδηση, δεν αποτελεί κάτι το καινούργιο, ιδιαίτερα για την κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα της Θεσσαλονίκης κατά τις τελευταίες 6 - 7 δεκαετίες. Μια αναδρομή στις «ασφαλίτικες μεθόδους» του Μανιαδάκη στα χρόνια της Μεταξικής δικτατορίας, στους Ταγματασφαλίτες (τους «Γερμανοτσολιάδες») της Κατοχής, στην «ανεξιχνίαστη» δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Πολκ κατά την περίοδο του Εμφυλίου, στους μετεμφυλιακούς «συνεργάτες» του αστυνομικού διοικητή της Θεσσαλονίκης, του αλήστου μνήμης, Μουσχουντή, στην οργάνωση «καρφίτσα», τέλος, που δολοφόνησε τον Λαμπράκη, θα μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι άτομα όπως ο Μπάμπης, στην περίπτωσή μας, προλετάριοι αλλοτριωμένοι από την ταξική τους συνείδηση, αποτελούν ένα διαχρονικό φαινόμενο. Ενα σημείο των καιρών σε περιόδους όξυνσης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Περνώντας τώρα στην τυπολογία του φαινομένου «Μπάμπης», θα παραπέμψω στη λογοπλαστική δεινότητα του, όπως τον αποκαλούν οι ιδεολογικοί επίγονοί του, «πατριάρχη του επιστημονικού σοσιαλισμού», του Καρλ Μαρξ, ο οποίος πρώτος διατύπωσε το νεολογισμό «Lumpen-proletariat», που έμελλε να καθιερωθεί ως όρος-δάνειο σε όλες τις γλώσσες της Υφηλίου. Ετσι, θέλοντας ο Marx να αποδώσει τον γαλλικό όρο declasses, με τον οποίο χαρακτηρίζονται τα άτομα εκείνα που εκδιώχθηκαν ή απαρνήθηκαν την τάξη τους, έπλασε το σύνθετο «Lumpen-proletariat» (γερμαν. Lumpen= «κουρέλια»): «...όπως η αστική τάξη, έτσι και το προλεταριάτο», γράφει ο Marx, «έχει τους δικούς του declasses: είναι εκείνοι που απαρτίζουν το Lumpenproletariat»[πβ.: Karl Marx/Friedrich Engels - Werke, τόμος 18, Βερολίνο 1973, σ. 331].
Για να επανέλθουμε στα τρέχοντα, παραπέμποντας στον χθεσινό πρωτοσέλιδο τίτλο της «Ε»: «Τις πταίει;» Οι αιρετοί μας άρχοντες, σύμφωνα με το 87% των συμπολιτών μας. Είναι η ετεροτοπία του «κόσμου του παλατιού» που αναζητεί το Ελδοράδο, την ανασυγκρότηση της «Κεντροαριστεράς» ως σωτηρία από την οξύτατη ανθρωπιστική κρίση που έχει ενσκήψει στο κοινωνικό μας σύνολο.
Μια κατάσταση πραγμάτων που παρακινεί τον ιστορικό να υπενθυμίσει μια αναλογία από το παρελθόν της γενέθλιας πόλης του.
Στη Θεσσαλονίκη του 14ου αιώνα -καταφύγιο για τις χιλιάδες ξεριζωμένους από επιδρομές και εμφυλίους αγρότες και με την άρχουσα τάξη των πλουσίων ανήμπορη να προστατεύσει τους οικονομικά αδυνάτους- θα ξεσπάσει η επανάσταση των Ζηλωτών (1343-1349). Φαινόμενο κοινωνικής αντίθεσης που θα βρει την ιδεολογική του έκφραση, πολλούς αιώνες πριν από τους Μαρξ και Εγκελς, στα λόγια του βυζαντινού μας προγόνου Αλεξίου Μακρεμβολίτη: «ει δε πάντα κοινά, δήλον ότι και η γη και τα εξ αυτής άπαντα».