Ο δειλός Αναστασιάδης και τα δεκανίκια του Καρογιάν

Η πρώτη κρυάδα

Σταύρος Χριστοδούλου

Ο ΝΙΚΟΣ Αναστασιάδης διένυσε πολλά χιλιόμετρα στην πολιτική του διαδρομή μέχρι να κόψει το νήμα την περασμένη Κυριακή. Όλα αυτά τα χρόνια επέλεξε να πολιτεύεται με αιχμές, αποφεύγοντας την πολύ βολική στρογγυλοποίηση των απόψεών του ακόμα και σε εξαιρετικά κρίσιμες στιγμές για τον τόπο όπως το 2004. Υπήρξε λοιπόν ένας πολιτικός που δεν φοβήθηκε να αναλάβει το κόστος κι αυτό το πλήρωσε με μια εύθραυστη δημοφιλία εντός και εκτός του κόμματός του. Με αυτή την πολιτική προίκα μπήκε στον προεκλογικό αγώνα για τη διεκδίκηση της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Έχοντας απέναντί του μια αριστερή κυβέρνηση που παράδερνε στα βράχια της οικονομικής κρίσης και έναν ενδιάμεσο χώρο που σπαραζόταν από εσωτερικές διαφωνίες, ο Νίκος Αναστασιάδης είδε αίφνης τις πολιτικές του μετοχές να ανεβαίνουν ανέλπιστα ψηλά. Άδραξε λοιπόν την ευκαιρία και έκανε αυτό που θα έπραττε κάθε επαγγελματίας της πολιτικής που θέλει να παραμείνει «παίκτης»: ελίχθηκε στον μέγιστο δυνατό βαθμό σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσει συμμάχους. Αυτή η τακτική τον έφερε κοντά στον Μάριο Καρογιάν τον οποίο και ευχαρίστησε εμφαντικά εκχωρώντας του απλόχερα ένα σημαντικό μερίδιο της νίκης. Από εκείνες τις θριαμβικές αβρότητες όμως της Κυριακής μέχρι την ανακοίνωση του Υπουργικού Συμβουλίου την Τετάρτη μεσολάβησε μια πολιτική άβυσσος. Ο Αναστασιάδης από ευέλικτος και ευγνώμων κατέληξε να γίνει όμηρος των εσωκομματικών παιχνιδιών του ΔΗΚΟ και του προέδρου του. Φοβούμενος προφανώς ότι δεν θα εξασφάλιζε την απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα έδινε σταθερότητα στην κυβέρνησή του αφέθηκε σε ένα παλαιοκομματικό παιχνίδι συναλλαγής, το οποίο όχι μόνο είναι κατώτερο των περιστάσεων αλλά και της δικής του προσωπικής ιστορίας. 

Όταν συναντηθήκαμε, δυο βδομάδες πριν από τις εκλογές, ο ίδιος μου είπε χαρακτηριστικά «τι δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος; Εκείνο που δεν τολμά». Αυτό επέλεξε, δυστυχώς, τελικά να κάνει. Δεν τόλμησε την υπέρβαση ώστε να αξιοποιήσει τα καλύτερα μυαλά του τόπου, δεν κατάφερε να προσπεράσει τα κομματικά κατεστημένα και δεν προσπάθησε, φευ, να σπάσει στα στεγανά μιας μίζερης πολιτικής κουλτούρας που ταλαιπωρεί τον τόπο επί δεκαετίες. Στα 67 του, μετά από μια κοπιώδη διαδρομή, είχε την ευκαιρία να αφήσει τη σφραγίδα του και την έχασε.

Είναι ενδεικτικό άλλωστε πως τα χαμόγελα της πρώτης εξαγγελίας για την αξιοποίηση των Σαρρή, Κασουλίδη και Πισσαρίδη, ακολούθησε η κατήφεια. Αν θέλει πάντως, αυτός ή οι σύμβουλοί του, να καταλάβουν πώς αισθάνεται ο κόσμος δεν χρειάζεται να κατέβουν στους δρόμους ούτε να διαβάσουν εφημερίδες. Αρκεί μόνο μια γρήγορη ματιά στα social media για να διαπιστώσουν πόσο διάχυτη είναι η απογοήτευση και να πάρουν μια γεύση των σαρκαστικών σχολίων που στη χειρότερη περίπτωση τον αποκαλούν πολιτικά δειλό και στην καλύτερη ανακόλουθο. Αυτό είναι πραγματικά τραγικό για έναν άνθρωπο που είχε όλα τα φόντα να ξεκινήσει τη διακυβέρνησή του στηριζόμενος στην εκτίμηση της πλειοψηφίας των πολιτών και αντ’ αυτού επέλεξε τα ασταθή δεκανίκια του Καρογιάν. Με δεδομένη τη ζημιά και την πρώτη κρυάδα, το μόνο που απομένει πια είναι να ευχόμαστε πως η κυβέρνησή του θα καταφέρει να διαχειριστεί αν μη τι άλλο αποτελεσματικά την οικονομική κρίση. Εκεί θα κριθούν όλα, τόσο το μέλλον το δικό μας όσο και η υστεροφημία του ιδίου.