Την εποχή της κλεπτοκρατίας

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου

Μπορεί το ροζ να καλύψει το μαύρο;

Σε απολύουν και σου λένε έγινε «διόρθωση». Ήσουνα ένα λάθος, που με την αναγκαστική σου αποχώρηση, διορθώθηκε η στρέβλωση που προκαλείτο με την εργοδότηση σου.
Κλέβουν τα λεφτά σου που είχες φυλάξει στην τράπεζα και σου λένε «μετατράπηκαν οι καταθέσεις σου σε μετοχές». Τόσο απλά. Μετοχές με μηδενική αξία μιας τράπεζας που προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή και αν βρεθούν κρυμμένοι σκελετοί στα ντουλάπια της τράπεζας θα γίνει πιο βαθύ κούρεμα, προειδοποιούν οι κουρείς από τις Βρυξέλλες. Και σε τέτοια περίπτωση εσύ θα πάρεις κι άλλες μετοχές. Και, ίσως να πεινάς, να μην έχεις λεφτά να σπουδάσεις τα παιδιά σου, ούτε καν να πληρώσεις τον φόρο ακίνητης περιουσίας για το σπίτι που κατοικείς, αλλά θα έχεις μετοχές. Μπορεί μάλιστα να είσαι και μεγαλομέτοχος.
Διαλύουν την οικονομία του τόπου και το χαρακτηρίζουν «εξυγίανση».
Κι ενώ όσα συμβαίνουν γύρω μας είναι τόσο σκοτεινά, ικανά να προκαλέσουν κατάθλιψη, οι λέξεις είναι σχεδόν ροζ, επιλεγμένες ειδικά για να μην αφήνουν να φανεί το μαύρο. Μπορεί όμως το ροζ να καλύψει το μαύρο; Είναι ικανές οι λέξεις να αντικαταστήσουν την πραγματικότητα; Μπορεί στις συνελεύσεις να μην ακούγεται τόσο σκληρό το «θα γίνουν κάποιες διορθώσεις», αλλά για αυτόν που θα τύχει διόρθωσης δεν κάνει καμιά διαφορά είτε του πεις απολύεσαι, είτε συμπεριλαμβάνεσαι σε ένα σχέδιο διορθωτικών κινήσεων. Την επομένη, στα επίσημα χαρτιά που θα συμπληρώνει, θα αναγράφει δίπλα από το όνομα του «άνεργος» και θα βιώνει ότι αυτό συνεπάγεται.
Μπορεί το να παίρνεις κάποιου 200,000 ευρώ από την τράπεζα και να του δίνεις ένα αριθμό μετοχών (χωρίς καμιά αξία) προς τα έξω, προς τον ανίδεο τρίτο, να ακούγεται ως μια απλή ανταλλαγή, αλλά στην πράξη είναι κλοπή, είναι καταναγκαστική απαλλοτρίωση περιουσίας με εικονικό αντάλλαγμα. Κι αυτός που το υπόκειται, έτσι το βιώνει. Το βιώνει όπως βίωσε ο πρόσφυγας την απώλεια του σπιτιού του και της όποιας άλλης ακίνητης περιουσίας του και οι λέξεις δεν μπορούν να απαλύνουν την ουσία. Αυτά είναι τρικ των επικοινωνιολόγων για να νιώθουν πιο καλά οι θύτες κι όχι τα θύματα. Για να λυθούν τα προβλήματα, δεν αλλάζουμε λεξιλόγιο. Λέμε τα πράγματα με το όνομα τους κι αντικρίζουμε την πραγματικότητα.