Κύπρος: Ο Εφιάλτης της Περσεφόνης. Η "ανάπτυξη" του τσιμεντώματος!

Όλα Μεγάλα....

Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου

Κι όλα αειφόρα. Είναι η λέξη σύνθημα. Ικανή να καθησυχάσει όλες τις οικολογικές ανησυχίες και να κάμψει όλες τις αναστολές (αν έχουν απομείνει). Πώς μπορεί όμως να είναι αειφόρα μια τεράστια ανάπτυξη σε ένα παρθένο φυσικό περιβάλλον; Πώς μπορεί σε ένα χωριό με πολύ λίγες δεκάδες κατοίκους να συνυπάρξει μια τουριστική πολιτεία χιλιάδων τετραγωνικών, με χιλιάδες αυτοκίνητα να διακινούνται, χιλιάδες μηχανές σε λειτουργία να εκπέμπουν ρύπους, με ανθρώπους να ρυπαίνουν; 

Κάθε μέρα εξαγγέλλεται και μία ανάπτυξη. Όλες μεγάλες, όλες τεράστιες. Περιτυλιγμένες με διάφορα κλισέ, συμπεριλαμβανομένης και της αειφορίας. «Θα καταπολεμήσουν την αστυφιλία», «θα ενισχύσουν την οικονομία των γύρω χωριών», «θα αντιμετωπίσουν τον κοινωνικό αποκλεισμό των κοινοτήτων»… 

Εξαγγέλλεται ένα έργο όπου θα χυθούν εκατοντάδες τόνοι μπετόν, χιλιάδες τετραγωνικά γης θα καλυφθούν με διάφορα υλικά και παρουσιάζεται αυτό ως αειφόρα ανάπτυξη. Ναι μεν αναγνωρίζεται η ύπαρξη σπάνιων και απειλούμενων με εξαφάνιση ειδών χλωρίδας, αλλά θα μεταφερθούν σε άλλες τοποθεσίες λένε οι επιχειρηματίες και οι σύμβουλοί τους. Και μαζί με τη χλωρίδα θα μεταφερθεί κι η πανίδα. Λες και τα σπάνια φυτά βλαστάνε όπου θέλουν οι επιχειρηματίες. Που αν ήτανε έτσι, γιατί να μην έχουμε και στις παρυφές της Λευκωσίας χωράφια με άγρια κυκλάμινα και στα ενδότερα της Λεμεσού αγρούς με κόκκινες τουλίπες, πεταλούδες και παραδεισένια πουλιά; 

Θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να πούμε, όλα αυτά είναι για ρομαντικούς. Πεταλούδες, λουλούδια, πουλιά… δεν μας ενδιαφέρουν. Θέλουμε ένα τεχνητό περιβάλλον όπου θα έρχονται (αν θα έρχονται) οι τουρίστες, θα κλείνονται μέσα και θα κάνουν τα spa τους. Θέλουμε πολιτείες για να πουλάμε διαμερίσματα σε ηλικιωμένους Ευρωπαίους που επιθυμούν να ζήσουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους στον ήλιο σε κέντρα υποβοηθούμενης διαβίωσης (είναι η άλλη μας εφεύρεση). Θέλουμε τεχνητά νησάκια για να κτίσουμε και εκεί (αφού έχουμε σχεδόν εξαντλήσει όλα τα παραλιακά μέτωπα) ώστε να έχουν οι κάτοικοι πανοραμική θέα της θάλασσας. Κι όσοι επιθυμούν γραφικά χωριουδάκια και φυσικό περιβάλλον υπάρχουν άλλες χώρες να το προσφέρουν. Εμείς το μοντέλο που θέλουμε είναι αυτό των μεγάλων αναπτύξεων. Δεν μας ενδιαφέρουν μικρά και καλαίσθητα πανδοχεία. Δεν μας ενδιαφέρει η αναβίωση εγκαταλελειμμένων χωριών. Αυτά τα θέλουμε ως φόντο στις μεγάλες, στις τεράστιες αναπτύξεις.
Με την ευχή, όταν θα σπάσει κι αυτή η φούσκα, να υπάρχουν λίγα δέντρα να ξαποστάσουμε στον ίσκιο τους και να θυμηθούμε πώς ήτανε ο τόπος εκεί που «κάποτε φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα», όπως περιέγραψε κι ο Γκάτσος στον «Εφιάλτη της Περσεφόνης».