Όλα έχουν γραφτεί! …όλα;


του Βαγγέλη Προβιά (*)

Το βλέπω σε όχι λίγους συμμετέχοντες σε εργαστήρια και σεμινάρια δημιουργικής γραφής και μυθοπλασίας. Στην αρχή διακρίνεται μόνο ως μια σκιά. Ένα παράξενο, όχι δραματικό, αλλά εμφανέστατο βάρος. Μια αβεβαιότητα. Που με την πάροδο του χρόνου, μερικές συναντήσεις αργότερα, μερικές ασκήσεις αργότερα, μερικά γραπτά αργότερα, αποσαφηνίζεται. Αποκτά την μορφή μιας αποθάρρυνσης και, πιο συγκεκριμένα, μιας ερώτησης που υπονοεί με απόλυτη κατηγορηματικότητα την απάντησή της. Εξ ου και αποθαρρύνει. Εξ ου και βαραίνει. Εξ ου και ρίχνει δύσκολη σκιά σε όσους προσβάλει.
Αυτή είναι η ερώτηση: Υπάρχει άραγε ακόμη για κάποιον που γράφει η δυνατότητα να είναι πρωτότυπος; Πόσο αληθινό είναι το στερεότυπο που ακούγεται και επαναλαμβάνεται όλο και περισσότερο, πως «δεν υπάρχουν πια πρωτότυπες πλοκές, πρωτότυπα θέματα και πρωταγωνιστές», πως «όλα έχουν γραφτεί;». …Ρητορικά τα ερωτήματα, για αυτούς που τα κουβαλούν. Όχι, θεωρούν. Δεν υπάρχει δυνατότητα πρωτοτυπίας. Ναι. Είναι απόλυτα αληθές το στερεότυπο. Όλα έχουν γραφτεί πια!
Πιστεύω πως αυτή η άποψη, αυτή η βεβαιότητα όλο και περισσότερων ανθρώπων που γράφουν, ή και αναγνωστών, πως τίποτε καινούργιο δεν μπορεί να ειπωθεί, είναι μέγιστη πλάνη και παγίδα, αν δεν είναι ανοησία και καταφύγιο του τεμπέλη.